Πολλή φασαρία για το τίποτε…
«Το 1920 μας απείλησαν με την συνθήκη των Σεβρών ώστε να μας πείσουν το 1923 για την συνθήκη τής Λωζάννης. Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη. Με την συνθήκη τής Λωζάννης δώσαμε στους έλληνες τα νησιά που, αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι σ’ αυτά. Είναι αυτό νίκη; Όσοι κάθησαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Λωζάννη δεν εκμεταλλεύτηκαν την συνθήκη αυτή. Κι επειδή εκείνοι δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς.»
Αυτή είναι η περίφημη δήλωση Ερντογάν, η οποία δημιούργησε έντονες αναταράξεις την περασμένη εβδομάδα αλλά ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ μ’ αυτήν καθ’ εαυτήν την δήλωση. Υποθέτω ότι έχετε ήδη ακούσει πολλά και δεν χρειάζεται άλλος ένας «ειδικός» για να σας ζαλίσει με τις «αναλύσεις» του. Απλώς, με αφορμή αυτή την δήλωση, θέλω να παραθέσω μερικές άλλες, παράλληλες σκέψεις. Όμως, θα ήθελα να την ξαναδιαβάσετε με ψύχραιμο μάτι και να μου πείτε τι κακό είπε ο πρόεδρος της Τουρκίας και πού ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Εξ ίσου ακατανόητη είναι και η δήλωση του πρωθυπουργού (μετά, μάλιστα, από συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ, σύμφωνα με την οποία «η αμφισβήτηση της συνθήκης τής Λωζάννης, που ρύθμισε ξεκάθαρα και οριστικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το καθεστώς του Αιγαίου και των νησιών του, είναι επικίνδυνη τόσο για τις σχέσεις των δύο χωρών μας όσο και για την ευρύτερη περιοχή». Ήξερα μέχρι τώρα ότι η Τουρκία αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών τού Αιγαίου, ότι αμφισβητεί το καθεστώς πολλών ερημονησιών και βραχονησίδων, ότι αμφισβητεί την ΑΟΖ του Καστελλόρριζου, ότι αμφισβητεί τα όρια του FIR Αθηνών αλλά ότι αμφισβητεί την συνθήκη τής Λωζάννης δεν το ήξερα. Εκείνο που προκύπτει από την δήλωση Ερντογάν είναι ότι ο τούρκος πρόεδρος αμφισβητεί την φιλοπατρία εκείνων που υπέγραψαν την συνθήκη για λογαριασμό τής χώρας του (δηλαδή του Κεμάλ και των εκπροσώπων του Ισμέτ Πασά, Ριζά Νουρ Μπέη και Χασσάν Μπέη), όχι την αξία και την βαρύτητα της συνθήκης.
Παρένθεση. Δεν σχολιάζω αυτό το «ξεκάθαρα και οριστικά», που είπε ο πρωθυπουργός. Μπορώ, όμως, να παρατηρήσω ότι στην Ιστορία τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται οριστικό και να σημειώσω ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είχαν ρυθμιστεί το ίδιο «ξεκάθαρα και οριστικά» με την συνθήκη των Σεβρών, μόλις τρία χρόνια νωρίτερα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο κ. Τσίπρας πρόσθεσε και κάτι ακόμη. Είπε πως «ανεξάρτητα από τις πραγματικές αιτίες που προκαλούν παρόμοιες δηλώσεις αμφισβήτησης της διεθνούς νομιμότητας, η Ελλάδα δεν πρόκειται να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο». Αφήνοντας στην άκρη το αν και κατά πόσο η δήλωση Ερντογάν αμφισβητεί την διεθνή νομιμότητα, μπορούμε να υποδείξουμε ουκ ολίγες περιπτώσεις κατά τις οποίες η Ελλάδα έχει όντως αμφισβητήσει την διεθνή νομιμότητα. Και, μάλιστα, όχι με απλές δηλώσεις αλλά με έργα. Για παράδειγμα:
Θα μπορούσα να προσθέσω αμέτρητα παρόμοια παραδείγματα αμφισβήτησης της διεθνούς νομιμότητας εκ μέρους τής «πτωχής πλην τιμίας» Ελλάδος, μηδέ της πασίγνωστης βρομιάς με τον Οτζαλάν εξαιρουμένης. Προτιμώ, όμως, να σημειώσω μερικές «μικρές» λεπτομέρειες πριν κλείσω:
Πριν λίγο καιρό, ο υπουργός εθνικής άμυνας της χώρας μας δήλωσε πρόθυμος να παραχωρήσει ένα νησί μας για να φτιάξει βάση το ΝΑΤΟ, με την πρόφαση ότι έτσι θα προστατεύεται καλύτερα η εθνική μας ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, με δικαιολογία την αυξημένη εισροή προσφύγων, η κυβέρνηση επέτρεψε στις νατοϊκές δυνάμεις να περιπολούν ελεύθερα στο Αιγαίο. Παράλληλα, η κυβέρνηση συνεχίζει την ενδοτική και άτολμη πολιτική των προκατόχων της, αρνούμενη να ορίσει (όπως έχει αναφαίρετο δικαίωμα από την διεθνή νομιμότητα) τα όρια της ΑΟΖ της τόσο στα ανατολικά της σύνορα (με την Τουρκία) όσο και στα βορειοδυτικά της (με την Αλβανία). Και, βέβαια, επιμένουμε να διατηρούμε ανοιχτές τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις των τούρκων ως προς την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας αφού, αντί να ξεκόψουμε καθαρά και ξάστερα κάθε σχετική κουβέντα, συμφωνούμε να πάει το θέμα στην Χάγη.
Όλα αυτά με πείθουν πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν Ερντογάν για να αμφισβητηθεί εις βάρος μας η διεθνής νομιμότητα. Τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι μας. Συνεπώς, με την Λωζάννη γίνεται πολλή φασαρία για το τίποτε. Τίποτε, όσον αφορά τον λαό. Για την εξουσία, είναι ένα ωραίο και βολικό θέμα: ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά των κεμαλικών κι εμείς βρήκαμε κάτι να συζητάμε για να μην ασχολούμαστε με την αντεργατική νομοθεσία που προωθείται αυτές τις μέρες.
Παρένθεση. Δεν σχολιάζω αυτό το «ξεκάθαρα και οριστικά», που είπε ο πρωθυπουργός. Μπορώ, όμως, να παρατηρήσω ότι στην Ιστορία τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται οριστικό και να σημειώσω ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είχαν ρυθμιστεί το ίδιο «ξεκάθαρα και οριστικά» με την συνθήκη των Σεβρών, μόλις τρία χρόνια νωρίτερα. Κλείνει η παρένθεση.
Ο κ. Τσίπρας πρόσθεσε και κάτι ακόμη. Είπε πως «ανεξάρτητα από τις πραγματικές αιτίες που προκαλούν παρόμοιες δηλώσεις αμφισβήτησης της διεθνούς νομιμότητας, η Ελλάδα δεν πρόκειται να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο». Αφήνοντας στην άκρη το αν και κατά πόσο η δήλωση Ερντογάν αμφισβητεί την διεθνή νομιμότητα, μπορούμε να υποδείξουμε ουκ ολίγες περιπτώσεις κατά τις οποίες η Ελλάδα έχει όντως αμφισβητήσει την διεθνή νομιμότητα. Και, μάλιστα, όχι με απλές δηλώσεις αλλά με έργα. Για παράδειγμα:
- Με την συμμετοχή της στην νατοϊκή επέμβαση, η οποία διέλυσε το κυρίαρχο κράτος που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα αμφισβήτησε ή όχι την διεθνή νομιμότητα, συνεργώντας στην ντε γιούρε αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη;
- Με την συμμετοχή της στην απροκάλυπτη νατοϊκή επέμβαση στην Λιβύη, η Ελλάδα αμφισβήτησε ή όχι την διεθνή νομιμότητα, η οποία απαγορεύει την επέμβαση στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους;
- Με την συμμετοχή της στην στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, η Ελλάδα αμφισβήτησε ή όχι την διεθνή νομιμότητα, συνεργώντας στην προσπάθεια ένοπλης ανατροπής τού νόμιμου καθεστώτος τής χώρας;
- Με την συμμετοχή της στις δυνάμεις κατοχής και ελέγχου τού Αφγανιστάν, η Ελλάδα αμφισβητεί ή όχι την διεθνή νομιμότητα, συνεργώντας στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους-μέλους τού ΟΗΕ;
- Με την συμφωνία της προς την ευρωενωσιακή γραμμή περί αντιμετώπισης των προσφύγων, η Ελλάδα αμφισβητεί ή όχι την διεθνή νομιμότητα, σύμφωνα με την οποία κάθε πρόσφυγας έχει δικαίωμα να εγκατασταθεί σε οποιαδήποτε χώρα εκείνος επιλέξει;
 |
| Λωζάννη, 24/7/1923: Ο Ισμέτ Πασά (μετέπειτα Ισμέτ Ινονού) υπογράφει την συνθήκη εκ μέρους της Τουρκίας. |
Πριν λίγο καιρό, ο υπουργός εθνικής άμυνας της χώρας μας δήλωσε πρόθυμος να παραχωρήσει ένα νησί μας για να φτιάξει βάση το ΝΑΤΟ, με την πρόφαση ότι έτσι θα προστατεύεται καλύτερα η εθνική μας ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, με δικαιολογία την αυξημένη εισροή προσφύγων, η κυβέρνηση επέτρεψε στις νατοϊκές δυνάμεις να περιπολούν ελεύθερα στο Αιγαίο. Παράλληλα, η κυβέρνηση συνεχίζει την ενδοτική και άτολμη πολιτική των προκατόχων της, αρνούμενη να ορίσει (όπως έχει αναφαίρετο δικαίωμα από την διεθνή νομιμότητα) τα όρια της ΑΟΖ της τόσο στα ανατολικά της σύνορα (με την Τουρκία) όσο και στα βορειοδυτικά της (με την Αλβανία). Και, βέβαια, επιμένουμε να διατηρούμε ανοιχτές τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις των τούρκων ως προς την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας αφού, αντί να ξεκόψουμε καθαρά και ξάστερα κάθε σχετική κουβέντα, συμφωνούμε να πάει το θέμα στην Χάγη.
Όλα αυτά με πείθουν πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν Ερντογάν για να αμφισβητηθεί εις βάρος μας η διεθνής νομιμότητα. Τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι μας. Συνεπώς, με την Λωζάννη γίνεται πολλή φασαρία για το τίποτε. Τίποτε, όσον αφορά τον λαό. Για την εξουσία, είναι ένα ωραίο και βολικό θέμα: ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία να ξιφουλκήσει κατά των κεμαλικών κι εμείς βρήκαμε κάτι να συζητάμε για να μην ασχολούμαστε με την αντεργατική νομοθεσία που προωθείται αυτές τις μέρες.
_________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου