Ισονομία, δίκαιο, δικαιοσύνη και άλλα
Από πολύ παλιά (Ηρόδοτος π.χ.) η ισονομία εμφανιζόταν ως η εμβληματική ένδειξη του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Περιορισμένη όμως η έννοια στη σφαίρα της πολιτικής ισότητας (όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο) μένει άθικτη η οικονομική ανισότητα· καταγράφει απλώς την ήττα για το φτωχότερο τμήμα του δήμου. Τα ίδια ισχύουν ακόμη σήμερα.
Η Αριστερά που κυβερνά κατάντησε να δηλώνει τη συντριβή των αδύνατων και μικρομεσαίων στρωμάτων παρά τις μεγαληγορίες για κοινωνική δικαιοσύνη που εκτοξεύονται δυστυχώς ακόμη.
Επίσης, η σεισάχθεια του Σόλωνα, που ήταν μια ανακουφιστική αγροτική μεταρρύθμιση γιατί απελευθέρωνε τους αγρότες από τη δουλεία, ήταν στηριγμένη στην πολιτική ιδέα της αλληλεγγύης των πολιτών, αλλά κι αυτή δεν επεκτάθηκε στις γενικότερες μεταρρυθμίσεις του αρχαίου Αθηναίου, οπότε τζίφος η πολιτική του αρχική τόλμη.
Πολιτικά μια κυβέρνηση μπορεί να έχει τις καλύτερες ιδέες, όταν όμως καλείται να τις εφαρμόσει σκοντάφτει στην οικονομική πραγματικότητα και εκεί η υπόθεση περιπλέκεται, χάνει (η κυβέρνηση) τα αυγά και τα πασχάλια (κύρος, αξιοπιστία και τα ηθικά συμπαρομαρτούντα) και «συμπεριφέρεται» σαν την αρχαία Σίβυλλα, που έβγαζε άναρθρες κραυγές προφητεύοντας υποτίθεται τα μελλούμενα τα οποία δεν ήσαν κάτι άλλο από φωνητικά παραληρήματα, ουδεμία έχοντα σχέση με την πραγματικότητα.
Ο,τι γινόταν πάντα εξακολουθεί να γίνεται - μπορεί να είναι στρεβλή η ανθρώπινη πορεία αλλά πόσο συνεπής· πόσο η εξουσία μάγευε και μαγνήτιζε...
Το δίκαιο μπορεί να εμφανίστηκε συγχρόνως με τις ανάγκες των μελών των κοινωνιών, ξεστράτισε εντούτοις στην «πορεία» του αφού μπήκε στην υπηρεσία των εκάστοτε κατεχόντων την εξουσία· από τότε τις πήρε (τις κοινωνίες) και τις σήκωσε... και οι άνεμοι μας γδέρνουν τα πρόσωπα και τις ψυχές (τον νου και λοιπά) και, βεβαίως, οι ανάγκες διογκούνται και πολλαπλασιάζονται· πληθύνονται, τερατομορφώνονται - και πώς να κοιτάξεις ένα τέρας χωρίς να πανικοβληθείς, χωρίς να πάθεις συγκοπή από τον τρόμο;
Οταν το δίκαιο γίνεται λεία για τον καθένα, για όποιον δηλαδή καταφέρει να υφαρπάξει την εξουσία, τότε το αίσθημα της ισότητας και της δικαιοσύνης χάνεται, απομακρύνεται από την κάθε μέρα χωρίς να χολοσκά κανείς από όσους εξουσιάζουν (αλίμονο στους εξουσιαζόμενους).
Καμιά φορά την «πληρώνει» και κάποιος από τους πρώτους αλλά αυτό είναι δικό τους παιχνίδι· συνήθως προστατεύουν ο ένας τον άλλο με θαυμαστή μάλιστα συνέπεια και ας δείχνουν στο πόπολο ότι είναι στα μαχαίρια μεταξύ τους.
Ούτε βέβαια θα μπουν στον κόπο να διαψεύσουν αυτό που ο κόσμος το ’χει τούμπανο, ότι δηλαδή η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή τάχα και αμερόληπτη αλλά κινείται μέσα από χειραγώγηση.
Οι δίκες, έλεγε ο Λυσίας, είναι πιο επικίνδυνες γι’ αυτούς που αδικούνται παρά για όσους παραβιάζουν τον νόμο. Δεν είχε άδικο - και πώς να βρεθεί το δίκιο σήμερα;
ΕΦ.ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου