Φωτογραφία: ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εικοσιτέσσερα χρόνια συμπληρώνονται από την κρίση των Ιμίων και την τραγωδία με τους 3 νεκρούς Αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού. Πρόκειται για 24 χρόνια εθνικής κατάθλιψης κατά τη διάρκεια των οποίων η χώρα έζησε την “εικονική εκτόξευση” σε “ροζ συννεφάκια” και την επώδυνη προσγείωση στην απάνθρωπη πραγματικότητα των μνημονίων. Κατάθλιψη που γίνεται πιο έντονη βλέποντας ότι η “εθνική στρατηγική” σε διπλωματία και άμυνα είναι η αναζήτηση ενός “προστάτη” που θα μας προφυλάξει απ΄ όσους απειλούν ανοιχτά την εθνική μας κυριαρχία…
Επίκληση του διεθνούς δικαίου που όλοι οι ισχυροί του κόσμου αλλά κυρίως η Τουρκία που θέλει να εμφανίζεται ισχυρή, έχουν μετατρέψει σε κουρελόχαρτο…
Επίκληση συμμαχιών και συμφωνιών οι οποίες προφανώς και δεν πρέπει να μηδενίζονται, αλλά στην πράξη μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχουν προσφέρει τίποτα στις εθνικές υποθέσεις…
Επίκληση ενός νεκρού πια δόγματος που λέει ότι η Ελλάδα “δεν διεκδικεί τίποτα”. Για να μην παρεξηγηθούμε δεν εννοούμε να διεκδικήσει εδάφη, αλλά τήρηση συνθηκών που έχουν εδώ και δεκαετίες καταπατηθεί βάναυσα από τους γείτονες Τούρκους, χωρίς να ΄χουμε βγάλει τσιμουδιά…
Και τέλος επίκληση του “θείου Σαμ” και της “μεγάλης οικογένειας μας” ,της Ευρώπης, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας “αγαπάνε” , επειδή πάντα είμαστε επιμελείς στις υποχρεώσεις μας, δεν προκαλούμε προβλήματα και πληρώνουμε αδρά για να έχουν δουλειές οι αμυντικές τους βιομηχανίες.
Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να γράφουμε για 24 χρόνια εθνικής κατάθλιψης…
Η Ελλάδα μετά από το ηχηρό χαστούκι που δέχτηκε στην κρίση των Ιμίων, έκανε τα ακριβώς αντίθετα απ΄ όσα έπρεπε!
Αντί να φροντίσει να “δυναμώσει” στρατιωτικά και να διορθώσει όλα τα στραβά που παρουσιάστηκαν στην κρίση, δέχτηκε να της πουλήσουν ότι ήθελαν οι ξένοι. Πολλά δις, πολλές μίζες ,λίγα τα όπλα που πραγματικά ήταν και παραμένουν χρήσιμα. Παραδόξως αυτά ακριβώς που μπορούν να κάνουν τη ζημιά δεν τυγχάνουν της προσοχής που πρέπει , σε αντίθεση με άλλα που τη νύχτα των Ιμίων αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά. Η ιστορία των F-16 την οποία μας υπενθύμισε προχθές ο Χρήστος Καπούτσης είναι η πιο ενδεικτική. Δεν μπόρεσαν να πετάξουν τη νύχτα των Ιμίων, αλλά παρόλα αυτά αγοράσαμε κι άλλα μόλις 3 χρόνια μετά, επειδή έτσι ήθελαν ο Αμερικανοί και όπως λένε οι πληροφορίες και οι Τούρκοι που δεν επιθυμούσαν η Ελλάδα να προμηθευτεί F-15.
Αντί να φροντίσει να ενισχύσει το Στόλο της, η Ελλάδα πίστεψε -οι κυβερνώντες της δηλαδή- ότι μπορούν να εξουδετερώσουν την υπαρκτή τουρκική απειλή με το “χρηματιστήριο της φούσκας” και την όπως,όπως είσοδο μας στην ΟΝΕ. Η ίδια η ζωή μας έχει αποδείξει πόσο λάθος έκαναν.
Αντί να φροντίσει να μετασχηματίσει τις ΕΔ, τη διάταξή τους, την οργάνωση τους , να τις κάνει “σύγχρονες και αποτελεσματικές”, εξακολούθησε να τις κρατά “φυλακισμένες” σε …ρετρό λογική .
Σ΄ αυτά τα 24 χρόνια όποιος τολμούσε να θέσει τέτοια ζητήματα ήταν “στρατολάγνος” -αλλιώς το λένε αλλά τέλος πάντων- ή ακόμη χειρότερα ύποπτος.
Και τώρα που οι “απέναντι” έχουν πάει ταμείο για να εισπράξουν από την επένδυση που έκαναν στην άμυνα και στην αμυντική τους βιομηχανία, πολλοί από τους δικούς μας που αυτά τα 24 χρόνια δεν “έδιναν μία” γι΄ αυτό που λέγεται Εθνική Άμυνα τρέχουν αλλόφρονες σε τηλεοπτικά κανάλια και ωρύονται για την ανάγκη “άμεσης ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων”!
Ακόμη και τώρα αμφιβάλουμε αν το εννοούν! Κι αυτό ,γιατί οι κινήσεις που γίνονται γι΄ αυτή την ενίσχυση είναι νωχελικές, κάποιες ξεπερασμένες εδώ και χρόνια και άλλες τόσο μακροπρόθεσμες που αυτή τη στιγμή δεν έχει νόημα να τις συζητάμε!
Την ίδια ώρα όχι μόνο στο παρασκήνιο -αυτό γινόταν χρόνια- αλλά και στο προσκήνιο γράφονται κι ακούγονται απόψεις για τα “ταμπού” που πρέπει να ξεπεράσουμε στα εθνικά μας θέματα! Ταμπού η ΑΟΖ στο Καστελόριζο, τα 10 ναυτικά μίλια στον αέρα κι άλλα πολλά από τα οποία δήθεν πρέπει να απελευθερωθούμε.
Και βέβαια διαρκής είναι η αναζήτηση ενός “προστάτη”! Πληρώνουμε όσα, όσα για να τον εξασφαλίσουμε, αλλά μέχρι στιγμής τζάμπα λεφτά έχουμε δώσει κι άλλα τόσα ετοιμαζόμαστε να δώσουμε…
Χωρίς να το ΄χουμε καταλάβει έχουμε καταλήξει στη θλιβερή συζήτηση για το ποιος και πως θα μας υποστηρίξει όταν θα ΄ρθει η ώρα της αλήθειας. Κι ενώ όλοι πια έχουμε καταλάβει ότι κανένας δεν θα ΄ρθει, συνεχίζουμε κάθε μέρα αυτή τη κουβέντα μεγαλοποιώντας δηλώσεις “αδειανά πουκάμισα” από “φίλους και συμμάχους”.
Τελευταίο οχυρό ελπίδας, η αντίδραση του κόσμου σ΄ όλα όσα ακούγονται και μάλλον προετοιμάζονται…