Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι...
Σε μια εποχή που η ηθική και η ευσυνειδησία στην πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα τείνουν να αποτελέσουν άγνωστες λέξεις, δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει ο πρόσφατος χαμός ενός νέου συμπολίτη μας και, σύμφωνα με όσους τον γνώριζαν, ενός επιστήμονα με λαμπρό μυαλό, ο οποίος αφιέρωσε τον σύντομο βίο του στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Ο λόγος για τον 41χρονο ιδιοκτήτη του οίκου ευγηρίας στον Αγιο Στέφανο, Δημήτρη Καμπανάρο, ο οποίος έθεσε τέρμα στη ζωή του, εξαιτίας του κορονοϊού που προσέβαλε ορισμένους εργαζομένους και τροφίμους του γηροκομείου, καθώς και τον ίδιο.
Ηταν τόσο τεράστιο, σχεδόν ανυπέρβλητο το βάρος της ευθύνης που τον κυρίευσε, με αποτέλεσμα να αυτοκτονήσει στο σπίτι του.
Ο Καμπανάρος θεώρησε τον εαυτό του υπαίτιο για τα κρούσματα στη μονάδα που διεύθυνε, αποφασίζοντας να οδηγηθεί στο απονενοημένο διάβημα. Στο σημείωμα που άφησε έγραφε: «Είμαι ένας αποτυχημένος. Δυσφήμησα το γηροκομείο. Δεν τα κατάφερα. Και μάλλον δεν ήμουν καλός καπετάνιος…».
Ενδεικτικό της αγωνίας του για τη νόσο ήταν και το γεγονός ότι πέρασε -μαζί με τους εργαζόμενους- κατά την πρώτη φάση της πανδημίας 65 ημέρες μέσα στον οίκο ευγηρίας. Αλλά στη δεύτερη φάση, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Παρά την αυταπάρνηση και την αφοσίωσή του στο καθήκον, το τέλος του ήταν οδυνηρό και άδικο. Ενας άνθρωπος υπέρ το δέον ευσυνείδητος και κοινωνικά υπεύθυνος, ένας σωστός επαγγελματίας προβαίνει σε μια πράξη απόλυτα υπερβολική και λανθασμένη.
Ας είναι τουλάχιστον ο τραγικός θάνατός του μια διαρκής υπενθύμιση της ευθιξίας, της κοινωνικής προσφοράς και της -με υπέρτατο κόστος- αίσθησης του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου