H Γαλλία για άλλη μία φορά βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος εξαιτίας του εύρους, της μαζικότητας και της επίμονης έντασης κάποιων σημαδιακών (όπως εξελίσσονται...) κοινωνικών-λαϊκών κινητοποιήσεων. Γιατί μεγάλος αριθμός ανθρώπων εδώ και μέρες βρίσκεται στους δρόμους διαφόρων πόλεων της συγκεκριμένης χώρας.
Ο κόσμος αυτός διαδηλώνει, απεργεί, διατρανώνει με την πιο δυνατή φωνή τις αντιρρήσεις του, διεκδικεί για τον εαυτό του μερίδιο από την πίτα του καθορισμού των εξελίξεων, αποκτά χρήσιμες για το μέλλον εμπειρίες, μεταφέρει ένα σημαντικό μήνυμα σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ένα κομμάτι του κόσμου αυτού, το πιο «ζωηρό», συγκρούεται κιόλας. Το ετερόκλητο αυτό σύνολο θυμίζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως ο κοινωνικός-λαϊκός παράγοντας είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που πρέπει να υπολογίζεται από όλους (από το πιο παραθεσμικό κέντρο παγκόσμιας εξουσίας μέχρι την πιο ακραιφνή μηδενιστική συνείδηση σε τοπικό επίπεδο) και όχι μία μόνιμα ακλόνητη αντι-σταθερά που πρέπει να αγνοείται.
Οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά που συσσωρεύουν ένα υλικό που πάντα επηρεάζει τα μελλούμενα. Φερ΄ειπείν, όταν τα Κίτρινα Γιλέκα αποσύρονται από το προσκήνιο έχουν ήδη παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους... Αυτοί την κρατάνε καλά φυλαγμένη και τη βγάζουν στο φως του ήλιου, όταν τα σκοτάδια έχουν αρχίσει να γίνονται (ξανά) επικίνδυνα... Και σε τέτοιες συγκυρίες είναι που ξεκινούν και οι διάφορες αναγωγές (που κάποιες φορές αγγίζουν και το όριο είτε της υπερβολής, είτε της παραφιλολογίας). Τα ενεστωτικά δρώμενα στη Γαλλία είναι, άραγε, ένας νέος Μάης του 68; Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι ο Μάρτιος του 2023.
Για κάθε ξεχωριστό χωροχρονικά ξέσπασμα υπάρχει μία αφορμή. Τώρα είναι το νομοσχέδιο για τα όρια συνταξιοδότησης και όσα προκύπτουν από τη συγκεκριμένη αναγκαιότητα-πρεμούρα της γαλλικής άρχουσας τάξης αυτή η πρόθεση να γίνει πραγματικότητα το συντομότερο δυνατό. Αλλά, και η δημοκρατική ημι-εκτροπή του περάσματος των μέτρων δια μέσω προεδρικού διατάγματος του Μακρόν είναι κάτι που εξοργίζει πάρα πολλούς πολίτες, γιατί παραβιάζει τις θύρες της κοινοβουλευτικής αξιοπρέπειας.
Όμως, και σε αυτή την περίπτωση το υπόστρωμα (προ)υπάρχει. Είναι η δυσαρέσκεια για τα προγενέστερα. Η ακρίβεια, η πανδημία, ο πόλεμος, έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στη συλλογική ψυχή. Φαινόμενα που κινούν τις σκέψεις προς περίεργες κατευθύνσεις και δεν αφήνουν τα καζάνια της εσωτερικής ψυχικής κόλασης του καθενός και της καθεμίας να σβήσουν...
Για αυτό και έχουν μεγαλύτερη σημασία τα όσα λαμβάνουν χώρα σε ανύποπτο χρόνο... Να θυμόμαστε όλοι κάτι: τις απεργίες, τις μαζικές διαδηλώσεις, ακόμα και την υιοθέτηση βίαιων πρακτικών, αυτό που λέγεται γενικώς «πεζοδρόμιο», δεν μπορεί να τα αποφύγει κανένας. Ούτε ο πιο περίτεχνος Γκεμπελίσκος, ούτε ο πιο στυγνός και άγριος καταστολέας... Μπορεί να αργούν, μπορεί κάποιες φορές να φαίνονται εξορισμένες συνθήκες, όμως κάνουν την εμφάνισή τους (όταν πλέον δεν γίνεται αλλιώς...).
Και εκεί αρχίζει το μεγάλο διακύβευμα. Προς ποια πολιτική κατεύθυνση; Έλα ντε, το μεγαλύτερο διακύβευμα παραμένει άγνωστος Χ. Για να πάρει τα ηνία (ως βασική επιλογή της πλειοψηφίας) κάποια συγκεκριμένη μορφή παίζει ρόλο η δουλειά που κάνεις στον ανύποπτο χρόνο... Για αυτό καμία κινητοποίηση, καμία μπροσούρα, κανένα άρθρο, καμία συζήτηση, κανένα περιεκτικό πολιτικό αίτημα, δεν πάνε χαμένα...
Οδεύουμε προς τον Απρίλιο του 2023. Οι κοινωνίες δοκιμάζονται. Οι άνθρωποι υποφέρουν και ανησυχούν. Οι οικονομίες ταλανίζονται, και ψάχνουν να βρουν τα φάρμακά τους σε λύσεις που κάθε άλλο παρά δημοφιλείς είναι... Οι πολιτικοί των κυρίαρχων αστικών αφηγημάτων είτε έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και αυτές δυστυχώς είναι να πάνε κόντρα στους πολλούς, είτε ταλαντεύονται και χάνουν χρόνο (κάτι που αποβαίνει σε κάθε περίπτωση εις βάρος τους, αργά ή γρήγορα)...
Υπάρχουν σοβαροί πολιτικοί φορείς που μπορούν σύντομα να αντιστρέψουν την πορεία; Μπορεί η κοινωνική-λαϊκή αυτενέργεια να φέρει απτά αποτελέσματα; Υπάρχουν σύγχρονες πολιτικές πλατφόρμες και οικουμενικού περιεχομένου ιδεολογικές θέσεις και προτάσεις, που εν δυνάμει θα λειτουργούσαν ως ούριος άνεμος για τους μελλοντικούς αγώνες των πολλών (βάζοντας τις ρίζες για τα σπουδαία των καιρών της γενικής ωριμότητας); Ποιο είναι το ποσοστό κοινωνικής αποδοχής ενός υποθετικού συνεκτικού ριζοσπαστικού προγράμματος; Η Αριστερά διαθέτει τη βούληση και την εσωτερική δύναμη για κοινωνικούς μετασχηματισμούς;
Οι καιροί κυοφορούν τις απαντήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου