Για αρχή να παραγγείλουμε κάμποσα αλεξίπτωτα - μην τσακιστούμε καθώς καθημερινά πέφτουμε από τα σύννεφα. Κάθε -καθημερινή πια- είδηση μας βρίσκει, τάχα, απροετοίμαστους κι έκπληκτους, σοκαρισμένους και άναυδους. Ομως κανείς μας δεν δικαιούται πια αυτόν τον αθώο -και αθωωτικό εντέλει- αιφνιδιασμό.
Τα περιστατικά όπου παιδιά, έφηβοι και μετέφηβοι κακοποιούν το ένα το άλλο ποικίλλουν σε ένταση και βαθμό, φτάνοντας κάποιες φορές στα ακρότατα σημεία κακοποίησης. Στο θέατρο της βίας που εκτυλίσσεται στα προαύλια των σχολείων, σε σχολικές εκδρομές, στα ίδια μας τα σπίτια πρωταγωνιστούν ανήλικοι. Είτε θύτες είτε θύματα, κραυγάζουν στην κοινωνία των ενηλίκων για βοήθεια.
Τα παιδιά μας μάς καθρεφτίζουν ανελέητα κι εμείς αποστρέφουμε το πρόσωπό μας από τη διόλου κολακευτική αντανάκλασή μας. Μας επιστρέφουν την εικόνα μιας κοινωνίας που εμείς φτιάξαμε γι’ αυτά και στην οποία τα καλούμε να τα βγάλουν πέρα. Και οι πράξεις τους μάς θέτουν μια σειρά από επιτακτικά ερωτήματα.
Σε τι συνθήκες ζουν; Πώς είναι το σχολείο τους; Πώς επιβιώνει η οικογένειά τους; Πώς αντιμετωπίζει η Πολιτεία τους δασκάλους τους; Τι προοπτικές έχουν μεγαλώνοντας; Τι ευκαιρίες και τι δυνατότητες τους προσφέρει η χώρα τους; Πόσο και πώς τα προετοιμάζουμε να πλοηγηθούν σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία; Πόσο ασφαλή και προστατευμένα νιώθουν απέναντι στις απειλές που στοιχειώνουν την εποχή μας; Πώς τα εκπαιδεύουμε για να κατανοήσουν τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη;
Κάθε περιστατικό νεανικής βίας δείχνει πως εμείς οι ενήλικες βαθμολογούμαστε κάτω από τη βάση - ως Πολιτεία, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα. Μεγαλώνουμε παιδιά σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, κοινωνικής οδύνης και χωρίς προοπτικές. Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί ξεσπούν βίαια, προκαλώντας πόνο το ένα στο άλλο. Τα παιδιά δεν κρούουν απλώς τους κώδωνες του κινδύνου, αλλά κοντεύουν να γκρεμίσουν το κωδωνοστάσιο.
Οπως ραπάρει ο Λεξ, «ζήσαμε πόλεμο χωρίς βομβαρδισμένα τοπία / Επιβιώσαμε απ’ τη βία τού να μην έχεις μία / τα πιτσιρίκια μεγαλώνανε σαν άγρια θηρία». Το πρώτο μας χρέος τουλάχιστον απέναντί τους είναι να παραιτηθούμε όλοι -χτες- από τη μακάρια «έκπληξή» μας και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη της νεανικής βίας.
* Γαλάτειας Καζαντζάκη, «Αμαρτωλό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου