Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025

Τα έθνη στα μαύρα

 kideia simiti

Κηδεία Κώστα Σημίτη | AP Photo/Petros Giannakouris

Τα έθνη στα μαύρα

Τετραήμερο εθνικό πένθος συνόδευσε τον Κώστα Σημίτη στην τελευταία κατοικία του, όπως έχει γίνει σε άλλες 7 περιπτώσεις στην ελληνική Ιστορία. Πενθούν, λοιπόν, τα έθνη; Σε ποιες περιπτώσεις, πώς και για πόσες μέρες; Πώς καθορίζεται η πολιτική δημόσια κουλτούρα του θανάτου στις ευρωπαϊκές χώρες; Είναι ζήτημα απόδοσης τιμής σε ένα ή περισσότερα πρόσωπα ή κάτι μεγαλύτερο απ’ αυτό;

Κάθε ηχηρό γεγονός φαίνεται να ακολουθείται -έστω για λίγο- από μια σιωπή, καθώς η Ιστορία μοιάζει να παίρνει μια ανάσα. Ο Κώστας Σημίτης, «φιλελεύθερος, ευρωπαϊστής και μεταρρυθμιστής» πρωθυπουργός για τους πολιτικούς συνοδοιπόρους του, «αρχιερέας της διαπλοκής» για τον Κώστα Καραμανλή, ο πρωθυπουργός «των Ιμίων και της Συμφωνίας του Ελσίνκι» όπως έλεγε επικριτικά τότε η Ν.Δ., ο «νεοφιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης του αποτυχημένου Τρίτου Δρόμου» και πολιτικός αντίπαλος της Αριστεράς για άλλους, κηδεύτηκε την Πέμπτη με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού με προσωπική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ποιος είπε ότι και στη μετά θάνατο ζωή δεν χωρά η πολιτική; Η κήρυξη εθνικού πένθους δεν είναι ποτέ απλώς μια εθιμοτυπική παράδοση, αλλά συνιστά μια πολιτική πράξη υψηλού συμβολισμού, με πρωτοβουλία της εκάστοτε εξουσίας, ενίοτε με διεθνείς προεκτάσεις, η οποία για να είναι ουσιαστική πρέπει να συνοδεύεται από ευρεία κοινωνική συναίνεση. Τέτοια καθολική αποδοχή όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα σπάνια υπάρχει, όπως δεν συνέβη και στην περίπτωση του εκλιπόντος πρώην πρωθυπουργού. Σε αντίθεση με το δημόσιο πένθος για τους θανάτους πολλών ύστερα από ανθρωπογενείς τραγωδίες και φυσικές καταστροφές. «Το εθνικό πένθος αφορά κάτι πολύ περισσότερο από τις τιμές για ένα άτομο. Οι ημέρες εθνικού πένθους όχι μόνο αντικατοπτρίζουν μια εθνική κοινότητα, αλλά και τη συγκροτούν» υπογραμμίζει η Τζόαν Μπουρκ, καθηγήτρια στο Birkbeck College του Λονδίνου.

Κηδεία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη | AP Photo/Thanassis Stavrakis

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έγινε πλέον μέλος μιας πολύ κλειστής ομάδας 8 Ελλήνων για το κατευόδιο των οποίων έχει κηρυχθεί εθνικό πένθος 4 ημερών -το ανώτερο που έχει ποτέ οριστεί στη χώρα- και στην οποία περιλαμβάνονται οι: Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και οι πρώην Πρόεδροι της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, Χρήστος Σαρτζετάκης και Μιχάλης Στασινόπουλος. Σημειώνεται πως για την τραγωδία των Τεμπών και το ναυάγιο της Πύλου είχε κηρυχθεί τριήμερο πένθος.

Το ελληνικό πρωτόκολλο

Στην Ελλάδα όταν αποβιώνει ένας εν ενεργεία αλλά και πρώην αρχηγός κράτους το Σύνταγμα ορίζει το πρωτόκολλο της νεκρώσιμης τελετής. Το τελετουργικό περιλαμβάνει συνήθως τριήμερο εθνικό πένθος. Οι τέσσερις μέρες αποτελούν εξαίρεση. Λαϊκό προσκύνημα στη σορό του εκλιπόντος (το οποίο δεν ακολουθήθηκε στην περίπτωση Σημίτη έπειτα από επιθυμία της οικογένειας και του ίδιου), τιμές και αγήματα από 3 σώματα του Στρατού, κλειστές δημόσιες υπηρεσίες, μεσίστιες σημαίες και κανονιοβολισμούς και κηδεία δημοσία δαπάνη περιλαμβάνει το πρωτόκολλο.

Με βάση το Σύνταγμα οι πρώην πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι των κομμάτων δεν θεωρούνται αρχηγοί κράτους, καθώς αυτός ο τίτλος αποδίδεται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο «κανόνας» του πρωτοκόλλου όμως έχει καταστρατηγηθεί ουκ ολίγες φορές και έχουν αποδοθεί ανάλογες τιμές στις κηδείες των πρώην πρωθυπουργών Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος είχε βέβαια διατελέσει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές που τιμήθηκαν πρόσωπα με τιμές αρχηγού κράτους χωρίς αυτά να έχουν υπάρξει στο αξίωμα, όπως στους θανάτους του Μίκη Θεοδωράκη, της Μελίνας Μερκούρη και πιο πρόσφατα της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Φώφης Γεννηματά.

Διαφορές στην Ευρώπη

Οπως οι πολιτισμικές εκδηλώσεις του πένθους διαφέρουν στις διαφορετικές περιοχές του πλανήτη, έτσι και οι εθνικές ημέρες πένθους ποικίλλουν σημαντικά μεταξύ των διαφορετικών ευρωπαϊκών χωρών και περιοχών. Ο Ρουμάνος κοινωνιολόγος Μιχάι Ρούσο μελέτησε όλες τις περιπτώσεις εθνικού πένθους στην Ευρώπη από το 1989 μέχρι το 2019 (States of mourning: A quantitative analysis of national mournings across European countries, 2020). Σε αυτήν τη χρονική περίοδο καταγράφονται 415 περιπτώσεις σε 42 χώρες, με συνολικό αριθμό 709 ημερών εθνικού πένθους.

Στη δεκαετία του 1990 μία εθνική ημέρα πένθους ήταν ένα μάλλον σπάνιο γεγονός σε όλη την Ευρώπη. Το κρίσιμο σημείο καμπής ήταν το 2001, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση κήρυξε στις 14 Σεπτεμβρίου ημέρα πένθους σε όλα τα -τότε- 15 κράτη-μέλη σε ένδειξη συμπαράστασης στις πολύνεκρες επιθέσεις που δέχτηκαν οι ΗΠΑ. Αυτή η στιγμή φαίνεται να καθιέρωσε μια αλλαγή παραδείγματος στην ευρωπαϊκή κουλτούρα του πένθους, καθώς καθ' όλη τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών η συχνότητα με την οποία τα κράτη κήρυτταν εθνικές ημέρες πένθους αυξάνεται σταθερά.

Ενώ χώρες όπως η Ρωσία, η Πορτογαλία, η Βουλγαρία και η Ουκρανία είχαν κηρύξει εθνικές ημέρες πένθους περισσότερες από είκοσι φορές μέχρι το 2020, άλλες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ελβετία, η Νορβηγία και η Δανία, είχαν θεσπίσει γενικό πένθος έως δύο φορές το περισσότερο κατά την ίδια χρονική περίοδο. Οπως προκύπτει από την παραπάνω μελέτη, οι χώρες της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης καταφεύγουν πολύ πιο συχνά (σχεδόν διπλάσιες φορές) στο εθνικό πένθος σε σύγκριση με τις χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης, οι οποίες είναι πολύ πιο φειδωλές.

Κηδεία Μίκη Θεοδωράκη | AP Photo/Harry Nakos

Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του «πιο συγκρατημένου βορείου ημισφαιρίου και του πιο συναισθηματικού νοτίου ημισφαιρίου» υποστηρίζει η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα, Τζιλ Σκοτ, μελετήτρια του κοινωνικού πένθους. Σε αναγωγή στην ευρωπαϊκή ήπειρο καταγράφεται μια περιφερειακή διχοτόμηση στην ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα του δημόσιου πένθους μεταξύ της πιο νηφάλιας και ψυχρής κουλτούρας στη βορειοδυτική Ευρώπη σε αντίθεση με μια πιο οικεία, ενίοτε αρκετά φανταχτερή, στις δημόσιες σφαίρες των κοινωνιών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Οπως αναφέρει ο Ρούσο, «ενώ η πρώτη, προτεσταντική, πολιτική δημόσια κουλτούρα του θανάτου φέρεται να χαρακτηρίζεται από ταφική λιτότητα και απλότητα, η δεύτερη, διαμορφωμένη από τις καθολικές και ορθόδοξες παραδόσεις της πίστης και της τελετουργικής πρακτικής, υποστηρίζει ένα πιο περίπλοκο ήθος της δημόσιας έκφρασης της θλίψης και της κοινωνικής επιτέλεσης πένθους».

Σε όλες τις χώρες οι περισσότερες μέρες εθνικού πένθους αφορούν δυστυχήματα ή θάνατο ενός δημόσιου προσώπου. Λιγότερο συχνές είναι οι τρομοκρατικές επιθέσεις ή οι θάνατοι από φυσικές καταστροφές. Συνήθως οι χώρες θρηνούν κατά κύριο λόγο δικούς τους υπηκόους, αν και το ένα πέμπτο των ημερών εθνικού πένθους που θεσπίστηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αφορούσαν θύματα διαφορετικής υπηκόοτητας. Ο κοινωνιολόγος Mιχάι Ρούσο, βασιζόμενος στις ιδέες των Εμίλ Ντιρκέμ, Ντέιβιντ Κέρτζερ και Tέρενς Τέρνερ, σημειώνει πως η κάθε τελετουργία αποτελεί ένα συμβολικό μέσο κοινωνικής ενσωμάτωσης, υποστηρίζοντας πως «όσο λιγότερο ολοκληρωμένη, συνεκτική και αναπτυγμένη είναι μια κοινωνία τόσο πιο συχνές είναι οι εθνικές ημέρες πένθους που έχει. Οσο πιο εσωτερικά κατακερματισμένη είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο οι πολιτικές αρχές θα χρησιμοποιούν τον θεσμό του εθνικού πένθους ως τελετουργικό μέσο παραγωγής αλληλεγγύης απέναντι σε κοινωνικά σημαντικούς θανάτους». Ισχυρίζεται δηλαδή ότι οι ημέρες εθνικού (ή δημόσιου) πένθους αποτελούν τελετουργικά μέσα ενεργοποίησης αλληλεγγύης και κοινωνικής συμφιλίωσης σε κοινωνίες που κατά τα άλλα είναι συγκρουσιακές.

Αυτό επιτυγχάνεται προσωρινά μέσω της σύμπτωσης δύο συνθηκών: μιας αναστολής δραστηριοτήτων, ενός κοινωνικού μορατόριουμ που σταματά προσωρινά την εγγενή απόκλιση μεταξύ των διαφόρων μερών που χαρακτηρίζει την καθημερινή πολιτική ζωή και μιας θετικής τελετουργικής επιτέλεσης. «Η θεατρικότητα του εθνικού πένθους που εκφράζεται σε αυτές τις επιτελεστικές τελετουργίες καθιστά μια πενθούσα κοινωνία που πλήττεται από την απώλεια ενός κοινωνικά σημαντικού θανάτου μια εθνική "κοινότητα του πένθους"» αναφέρει ο ανθρωπολόγος Τέρενς Tέρνερ.

Κηδεία πριγκίπισσας Νταϊάνα | AP PHOTO

Διπλωματία του πένθους

Ο θάνατος της πριγκίπισσας Νταϊάνα το 1997 ήταν μια περίπτωση στην οποία η κλίμακα και η ένταση της δημόσιας θλίψης όχι μόνο αιφνιδίασε τους αξιωματούχους του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά απείλησε να στρέψει τους Βρετανούς εναντίον της βασιλικής οικογένειας. Αν και δεν κηρύχθηκε επίσημα ημέρα πένθους, το Σάββατο της κηδείας έφερε το Ηνωμένο Βασίλειο σχεδόν σε ακινησία, καθώς τα καταστήματα και οι τράπεζες έκλεισαν, οι αθλητικές εκδηλώσεις αναβλήθηκαν και οι θεατρικές και κινηματογραφικές προβολές ακυρώθηκαν. Αυτή η παραβίαση του παραδοσιακού πένθιμου πρωτοκόλλου δεν επρόκειτο να επαναληφθεί στη Μεγάλη Βρετανία.

Ούτε οι βομβιστικές επιθέσεις του 2005 στο Λονδίνο, με 56 νεκρούς, ούτε η πυρκαγιά στον Πύργο Γκρένφελ το 2017 με τους 74 νεκρούς -δύο από τα πιο θανατηφόρα γεγονότα που τραυμάτισαν τη βρετανική κοινωνία- δεν προκάλεσαν μια εθνική ημέρα πένθους. Από την άλλη πλευρά, ο θάνατος της βασίλισσας Ελισάβετ στη Μεγάλη Βρετανία οδήγησε σε ένα δεκαήμερο εθνικό πένθος σε όλη τη χώρα. Την ίδια περίοδο η Πορτογαλία κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος για την Ελισάβετ. Η πορτογαλική κυβέρνηση δικαιολόγησε την απόφασή της υπενθυμίζοντας ότι η Βρετανία είναι «ο παλαιότερος σύμμαχος» της Πορτογαλίας, αναφέροντας ότι οι δύο χώρες υπέγραψαν την παλαιότερη συμμαχία μεταξύ κρατών που παραμένει ακόμη σε ισχύ με βάση μια συνθήκη του 1386. Το ίδιο έπραξε και ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Ζαΐρ Μπολσονάρου, κηρύσσοντας επίσης τρεις μέρες πένθους για τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ.

Κηδεία Ούγο Τσάβες | AP PHOTO

Στη Βενεζουέλα το 2013 οι επίσημες εκδηλώσεις μνήμης και πένθους για τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες κράτησαν μία εβδομάδα. Σε ένδειξη συμπαράστασης περιφερειακοί σύμμαχοι της χώρας, όπως η Κούβα, η Αργεντινή και ο Ισημερινός, ανακοίνωσαν τριήμερο πένθος στις χώρες τους για τον Βενεζουελάνο ηγέτη. «Κάθε φορά που ένα κράτος εκδίδει κάποιου είδους διάταγματα όπως τα παραπάνω, όλα είναι εγγενώς πολιτικές πράξεις» έλεγε τότε στο BBC η Τζιλ Σκοτ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Queen's του Οντάριο, η οποία μελετά την κοινωνική δυναμική του πένθους.

Τριήμερο πένθος στην Ελλάδα

Η Ελληνική Δημοκρατία έχει κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος 8 φορές:

● Τον Ιούλιο του 1996 κηρύχθηκε τριήμερο δημόσιο πένθος μετά την εκδημία του Παρθενίου Γ΄ Αλεξανδρείας.

● Το καλοκαίρι του 2007 για τις πυρκαγιές της Ηλείας (63 νεκροί).

● Τον Ιούλιο του 2018 μετά τις πυρκαγιές στη Δυτική και την Ανατολική Αττική (104 νεκροί στο Μάτι).

● Στις 6, 7, 8 Σεπτεμβρίου 2021 έπειτα από τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη.

● Στις 27, 28, 29 Δεκεμβρίου 2021 έπειτα από τον θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, Καρόλου Παπούλια.

● Στις 3-5 Φεβρουαρίου 2022 μετά τον θάνατο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, Χρήστου Σαρτζετάκη.

AP Photo/Vaggelis Kousioras

● Στις 1-3 Μαρτίου 2023 για το έγκλημα των Τεμπών (56 νεκροί).

● Στις 14-16 Ιουνίου 2023 για τα θύματα του ναυαγίου στην Πύλο (περίπου 600 νεκροί).

Συνολικά μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα έχει κηρυχθεί εθνικό πένθος 20 φορές.

Γαλλία

Κατά τον 20ό αιώνα η Γαλλία είχε κηρύξει εθνικό πένθος μόλις 7 φορές. Οι τρεις από αυτές αφορούσαν τους θανάτους του ΝτεΓκολ, του Πομπιντού και του Μιτεράν.

Μέσα σε μόλις 18 μήνες στη διετία 2015-2016 η χώρα πένθησε 3 φορές εξαιτίας των πολύνεκρων τρομοκρατικών χτυπημάτων στο περιοδικό «Σαρλί Εμπντό», στο θέατρο Μπατακλάν και σε άλλες τοποθεσίες στο Παρίσι και στη Νίκαια. Οι επόμενες φορές αφορούσαν τους θανάτους των Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν και Ζακ Σιράκ.

Κηδεία Ζακ Σιράκ | AP PHOTO

Πριν από λίγες μέρες, στις 23 Δεκεμβρίου 2024, ο πρόεδρος Μακρόν κήρυξε εθνικό πένθος μετά την καταστροφή στη νήσο Μαγιότ (υπερπόντια κτήση κοντά στη Μαγαδασκάρη) από τον κυκλώνα Τσιντό (39 επιβεβαιωμένοι θάνατοι, παραμένουν οι φόβοι για εκατοντάδες άλλους νεκρούς).

Ισπανία

Μετά την πτώση της χούντας στην Ισπανία, 34 περίοδοι επίσημου πένθους έχουν καταγραφεί. Οι περισσότερες από αυτές τις πένθιμες περιόδους διαρκούν μία ημέρα, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις παρατείνονται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ανάλογα με τη σοβαρότητα του γεγονότος. Για παράδειγμα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη διατάχθηκε τριήμερο επίσημο πένθος.

Το μεγαλύτερο επίσημο εθνικό πένθος στην πρόσφατη ιστορία της Ισπανίας ήταν δέκα ημέρες, που ανακοινώθηκε τον Μάιο του 2020 στη μνήμη των θυμάτων του COVID-19. Κατά τα πρώτα στάδια της πανδημίας η κυβέρνηση επικρίθηκε επειδή δεν κήρυξε αμέσως επίσημο πένθος σε εθνικό επίπεδο παρά τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων. Ορισμένες αυτόνομες κοινότητες, όπως η Μαδρίτη, η Καστίλη και η Λεόν, η Κανταβρία και η Μούρθια, κήρυξαν από μόνες τους επίσημο πένθος στις περιοχές τους, για να ακολουθήσει η κεντρική κυβέρνηση στις 27 Μαΐου 2020.

Tσεχία

Μόλις πέντε φορές έχει κηρυχθεί στην Τσεχία ημέρα εθνικού πένθους τα τελευταία 15 χρόνια:

● Τον Σεπτέμβριο του 2001 μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.

● Τον Δεκέμβριο του 2011 μετά τον θάνατο του πρώτου προέδρου της Τσεχικής Δημοκρατίας και τελευταίου της Τσεχοσλοβακίας, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Βάτσλαβ Χάβελ. Ηταν η μοναδική φορά που στη χώρα κηρύχθηκε τριήμερο πένθος.

 Τον Οκτώβριο του 2019 μετά τον θάνατο του πιο διάσημου Τσέχου τραγουδιστή Κάρελ Γκοτ.

● Τον Φεβρουάριο του 2020 μετά τον θάνατο του προέδρου της Γερουσίας, Γιάροσλαβ Κουμπέρα.

● Τον Δεκέμβριο του 2023 μετά την αιματηρή επίθεση ενός τρελού σκοπευτή στη Σχολή Τεχνών της Πράγας (14 νεκροί, 25 τραυματίες).

Ημέρα πένθους (όχι εθνικού) κηρύχθηκε ακόμα 3 φορές:

● Τον Ιανουάριο του 2005 μετά τον σεισμό στη Νότια Ασία, όπου έχασαν τη ζωή τους αρκετοί Τσέχοι.

● Τον Απρίλιο του 2005 κατά την κηδεία του Πάπα Ιωάννη-Παύλου ΙΙ.

● Τον Απρίλιο του 2010 μετά τη συντριβή πολωνικού αεροσκάφους κοντά στο Σμολένσκ, κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από εκατό μέλη της κυβερνητικής και στρατιωτικής ελίτ.

Αυστρία

Στην Αυστρία γίνονται κρατικές κηδείες (Staatsbegräbnis) όταν πεθαίνει εν ενεργεία πρόεδρος, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου ή καγκελάριος. Εάν δεν είναι πλέον εν ενεργεία, συνήθως γίνεται μόνο μια κρατική κηδεία (staatliches Begräbnis). Ωστόσο υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα το 1990 στην κηδεία δημοσία δαπάνη του εμβληματικού σοσιαλιστή καγκελάριου Μπρούνο Κράισκι (1911-1990), της σημαντικότερης προσωπικότητας του εικοστού αιώνα για τη χώρα του.

Η τελευταία φορά που κηρύχθηκε εθνικό πένθος στην Αυστρία ήταν τον Νοέμβριο του 2020 μετά την τρομοκρατική επίθεση στη Βιέννη, κατά την οποία σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα. Οι σημαίες στα δημόσια κτίρια κυμάτιζαν μεσίστιες για τρεις ημέρες.

Υπήρχαν επίσης οδηγίες να αναβληθούν ή να ακυρωθούν εκδηλώσεις, όπως συναυλίες ή ποδοσφαιρικοί αγώνες, και ο εθνικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας ORF έλαβε εντολή να προσαρμόσει το πρόγραμμά του.

Ρουμανία

Είναι εντυπωσιακό αλλά συμβαίνει: κανένας Ρουμάνος πρόεδρος δεν έχει πεθάνει μετά το 1989 και τον Τσαουσέσκου. Μόνο ένας πρωθυπουργός, ο Βασίλιε Ραντού (1998-1999), έχει πεθάνει το 2013, αλλά η χώρα δεν κήρυξε εθνικό πένθος μετά τον θάνατό του.

Αλλες περιπτώσεις

● 14 Σεπτεμβρίου 2001, στη μνήμη των θυμάτων των επιθέσεων στις ΗΠΑ.

● 14 Μαρτίου 2004, για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μαδρίτη.

● 8 Απριλίου 2005, στη μνήμη του Πάπα Ιωάννη-Παύλου ΙΙ.

● 3 Αυγούστου 2007, στη μνήμη του Πατριάρχη Τεόκτιστου.

● 18 Απριλίου 2010, για τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος στο Σμολένσκ.

● 26 Ιουνίου 2013, για τα θύματα του δυστυχήματος με λεωφορείο στο Μαυροβούνιο, στο οποίο 18 Ρουμάνοι έχασαν τη ζωή τους.

● 31 Οκτωβρίου, 1 και 2 Νοεμβρίου 2015, στη μνήμη των θυμάτων της πυρκαγιάς στη λέσχη Colectiv στο Βουκουρέστι. Από την πυρκαγιά έχασαν τη ζωή τους 65 άνθρωποι, ενώ αρκετές δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Ηταν η πρώτη φορά που διατάχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος.

● 24 Μαρτίου 2016, για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες.

● 13 Αυγούστου 2016 στη μνήμη της βασίλισσας Αννας, συζύγου του πρώην βασιλιά Μιχαήλ Α', εξαδέλφου της Ελισάβετ.

● 2 Σεπτεμβρίου 2016 στη μνήμη των θυμάτων του σεισμού στην κεντρική Ιταλία (Ούμπρια), από τον οποίο σκοτώθηκαν επίσης 11 Ρουμάνοι.

● 14, 15 και 16 Δεκεμβρίου 2017 για τον βασιλιά Μιχαήλ Α', κυβερνήτη της Ρουμανίας μεταξύ 1939-1947 (εξορίστηκε από την κομμουνιστική κυβέρνηση το 1947).

* Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος PULSE, στο οποίο συμμετέχει κατ' αποκλειστικότητα η «Εφ.Συν.». Συνεργάστηκαν οι Sebastian Pricop (Hotnews.ro - Ρουμανία), Kim Son Hoang (Der Standard - Aυστρία), Ana Somavilla (Εl Confidencial - Iσπανία), Petr Jedlička (Denik Referendum - Τσεχία). 

Τo πρόγραμμα PULSE

Το PULSE - Europe beyond the beat είναι μια διασυνοριακή δημοσιογραφική πρωτοβουλία που βασίζεται σε μια «συνεργατική στο σχεδιασμό» προσέγγιση στην παραγωγή περιεχομένου.

Αποτελείται από 10 σημαντικά εθνικά μέσα ενημέρωσης (Εφ.Συν.- Ελλάδα, Delfi - Λιθουανία, Deník Referendum - Τσεχία, Der Standard - Αυστρία, El Confidencial - Ισπανία, Gazeta Wyborcza - Πολωνία, Hotnews - Ρουμανία, HVG - Ουγγαρία, Il Sole 24 Ore - Ιταλία, Mediapool - Βουλγαρία) και 3 διακρατικούς οργανισμούς μέσων ενημέρωσης (OBCT, n-ost, Voxeurop) που ενώνονται με στόχο να προωθήσουν μια ζωντανή ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα.

Με επικεφαλής το OBCT, ο συνεργατικός κόμβος PULSE παράγει και διανέμει δημοσιογραφικό περιεχόμενο που καλύπτει ευρωπαϊκές υποθέσεις σε καθημερινή βάση. Ένα πρόσθετο δίκτυο εξωτερικά συνεργαζόμενων ειδησεογραφικών newsrooms και ΜΜΕ συμβάλλει στην παραγωγή περιεχομένου, καλύπτοντας ουσιαστικά κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Όλοι μαζί, αυτή η μεγάλη διεθνής αίθουσα σύνταξης ειδήσεων, καλύπτει τις ευρωπαϊκές υποθέσεις από νέες και πολλαπλές οπτικές γωνίες.

Μέσα σε δύο χρόνια, θα δημοσιευτούν πάνω από 2.000 δημοσιογραφικά θέματα (αρθρα, ρεπορταζ, έρευνες, podcasts κα), συμπεριλαμβανομένων εμπεριστατωμένων άρθρων σε διάφορες μορφές και σε τουλάχιστον 12 διαφορετικές ευρωπαϊκές γλώσσες.

Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται σε χώρες, περιφέρειες και κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν λάβει επαρκή δημοσιότητα ή υποεκπροσωπούνται στη Δημόσια Σφαίρα, συμπεριλαμβανομένων πχ αγροτικών περιοχών και χωρών της ΕΕ με μικρές και μεσαίες διαστάσεις.

Το πρόγραμμα PULSE δίνει τη δυνατότητα διανομής δημοσιογραφικού περιεχομένου σε τρίτους και προβλέπει τη δημιουργία 4 ανοικτών θεματικών δικτύων - στα οποία μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι δημοσιογράφοι του δικτύου - τα οποία θα επικεντρώνονται σε κρίσιμα θέματα όπως η διεύρυνση της ΕΕ, η Ευρώπη και ηδυναμική των παγκόσμιων δυνάμεων, ηπράσινη μετάβαση της ΕΕ, τα μέσα ενημέρωσης, η κοινωνία της πληροφορίας και το Κράτος Δικαίου.

Οι δραστηριότητες του PULSE χρηματοδοτούνται εν μέρει από τους οργανισμούς του δικτύου και κυρίως συγχρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (DG CONNECT) στο πλαίσιο των δράσεων πολυμέσων μέσω της συμφωνίας επιχορήγησης LC-02772862.

Οι συμφωνίες με τον δωρητή διασφαλίζουν ότι το PULSE και τα μέλη του παραμένουν εντελώς ανεξάρτητα από οποιαδήποτε οδηγία, πίεση ή αίτημα από
οποιοδήποτε θεσμικό όργανο της ΕΕ, οποιοδήποτε κράτος ή οποιοδήποτε άλλο θεσμικό όργανο ή οργανισμό σε όλα τα θέματα που αφορούν το δημοσιογραφικό
περιεχόμενο που παράγεται.

Η ομάδα του PULSE

Εφ.Συν.- Ελλάδα
OBCT [1] - Ιταλία
Delfi [2] - Λιθουανία
Deník Referendum [3] - Τσεχία
Der Standard [4] - Αυστρία
El Confidencial [5] - Ισπανία
Gazeta Wyborcza [6] - Πολωνία
Hotnews [7] - Ρουμανία
HVG [8] - Ουγγαρία
Il Sole 24 Ore [9] - Ιταλία
Mediapool [10] - Βουλγαρία
n-ost [11] (Γερμανία)
VoxEurop [12] (Γαλλία)

Links:
------
[1] https://www.balcanicaucaso.org/eng/
[2] https://www.delfi.lt/
[3] https://denikreferendum.cz/
[4] https://www.derstandard.at/consent/tcf/
[5] https://www.elconfidencial.com/
[6] https://wyborcza.pl/0,75247.html
[7] https://www.hotnews.ro/
[8] https://hvg.hu/
[9] https://www.ilsole24ore.com/
[10] https://www.mediapool.bg/
[11] https://n-ost.org/
[12] https://voxeurop.eu/it/
[13] https://drive.google.com/drive/folders/1YXurKE3SX7Lz6ekPFiYxPoXjHS6yZsab?usp=sharing
[14] https://ec.europa.eu/regional_policy/information-sources/logo-download-center_en
[15] http://www.efsyn.gr
[16] http://www.miir.gr

Τα περιεχόμενα του προγράμματος Pulse διανέμονται με άδεια Creative Commons BY-NC-ND 2.5 IT. Η αναδημοσίευση προϋποθέτει υποχρεωτική αναφορά στους συντάκτες και στο πρόγραμμα με έναν άμεσο ενεργό σύνδεσμο προς την αρχική σελίδα του άρθρου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ. ΤΩΡΑ.GR

Στο Κουράκοβο οι πολίτες υποδέχθηκαν ως απελευθερωτές του Ρώσους (βίντεο) Μητέρα αγκάλιασε τον γιο της που βρίσκεται στο μέτωπο 12.01.2025 | 19:24

  Βίντεο καταγράφει τη στιγμή που οι πολίτες του Κουράκοβο υποδέχονται τους Ρώσους στρατιώτες ως απελευθερωτές. Στο παρακάτω οπτικοακουστικό...