Διαβάστε το ria.ru στο
Στα μέσα Φεβρουαρίου 2022, οι ηγέτες των Λουγκάνσκ (LPR) και Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ (DPR) ζήτησαν από τη Ρωσία να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους. Στις 21 Φεβρουαρίου, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε τα σχετικά διατάγματα.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, προκειμένου να προστατεύσει τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς, η Ρωσία ξεκίνησε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση για την αποστρατικοποίηση και αποναζοποίηση της Ουκρανίας. Κατά τη διάρκειά του, απελευθερώθηκαν σημαντικά εδάφη της ΛΔΚ και ολόκληρη η επικράτεια της LPR .
Επίσης, κατά τη διάρκεια ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανέλαβαν τον έλεγχο της περιοχής Kherson και του τμήματος Azov της περιοχής Zaporozhye. Νέες διοικήσεις έχουν σχηματιστεί και στις δύο περιοχές, τα ρωσικά τηλεοπτικά κανάλια και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εκπέμπουν, οι εμπορικές και συγκοινωνιακές συνδέσεις με την Κριμαία αποκαθίστανται.
Οι Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, καθώς και η Χερσώνα και το Ζαπορόζιε , ανακοίνωσαν σχέδια να γίνουν μέρος της Ρωσίας. Δημοψηφίσματα για το θέμα αυτό θα διεξαχθούν στις περιφέρειες στις 23-27 Σεπτεμβρίου.
Σύμφωνα με τον Volodymyr Rogov, μέλος του συμβουλίου της προσωρινής στρατιωτικής-πολιτικής διοίκησης (VGA) της περιοχής Zaporozhye, η περιοχή των απελευθερωμένων περιοχών όπου θα διεξαχθούν τα δημοψηφίσματα είναι περίπου 113.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός της Ρωσίας μετά τα δημοψηφίσματα για την ένταξη στη χώρα των περιοχών LPR, DPR, Kherson και Zaporozhye μπορεί να αυξηθεί κατά πέντε έως έξι εκατομμύρια άτομα. Στο μέλλον, όταν οι πρόσφυγες αρχίσουν να επιστρέφουν, ο συνολικός πληθυσμός των νέων περιοχών μπορεί να αυξηθεί σε οκτώ έως εννέα εκατομμύρια ανθρώπους.
Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ (DPR)
Ντόνετσκ
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ (εντός των συνόρων της περιοχής του Ντόνετσκ) βρίσκεται στα νότια της Ανατολικοευρωπαϊκής πεδιάδας. Συνορεύει με την Ουκρανία (περιοχές Dnepropetrovsk, Zaporozhye και Kharkov), τη Ρωσία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Luhansk. Από τα νότια βρέχεται από την Αζοφική Θάλασσα.
Το DPR είναι ένα δημοκρατικό νόμιμο κοινωνικό κράτος. Η μορφή διακυβέρνησης είναι μια προεδρική δημοκρατία.
Η πόλη του Ντόνετσκ προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 1860 ως οικισμός εξόρυξης, όπου το 1869 ο Άγγλος επιχειρηματίας John Hughes (εξ ου και το αρχικό όνομα της πόλης - Yuzovka, το οποίο παρέμεινε μέχρι το 1924) έχτισε ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο.
Κατά την επανάσταση του 1905-1907, η πόλη ήταν ένα από τα κέντρα του απεργιακού κινήματος· τον Δεκέμβριο του 1905 ,Το Συμβούλιο των Εργατικών Βουλευτών, δημιουργήθηκε μια αγωνιστική ομάδα εργατών. Τον Μάιο του 1917 έλαβε το καθεστώς της πόλης. Στα τέλη του 1917, η σοβιετική εξουσία εγκαταστάθηκε στην πόλη. Τον Ιανουάριο / Φεβρουάριο - Μάρτιο 1918, ήταν μέρος της Σοβιετικής Δημοκρατίας Ντόνετσκ-Κρίβοϊ Ρογκ εντός της RSFSR. Στο δεύτερο Παν-Ουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ στις 17-19 Μαρτίου 1918, συμπεριλήφθηκε στην Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ (1918), στα τέλη Απριλίου 1918 καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και μέχρι τα τέλη του 1918 ήταν μέρος του ουκρανικού κρατιδίου Χέτμαν Πάβλο Σκοροπάντσκι. Από τον Δεκέμβριο του 1918, διεξάγονται πεισματικές μάχες στην περιοχή Yuzovka μεταξύ μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων της Νότιας Ρωσίας (VSYUR) και του Εργατικού και Αγροτικού Κόκκινου Στρατού (RKKA), τον Μάιο του 1919 οι μονάδες του VSYUR περιχαρακώθηκαν στην πόλη.
Τον Δεκέμβριο του 1919, κατά τη διάρκεια της επίθεσης του Κόκκινου Στρατού, η σοβιετική εξουσία αποκαταστάθηκε στην πόλη.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η περιοχή γνώρισε βιομηχανική άνθηση, κατασκευάστηκαν μεταλλουργικές και μηχανουργικές μονάδες, σιδηρόδρομοι και ορυχεία. Χιλιάδες εργάτες από την κεντρική Ρωσία έσπευσαν στο Ντονμπάς, οι οικισμοί και οι πόλεις αυξήθηκαν γρήγορα. Στα χρόνια των πρώτων πενταετών σχεδίων, διαμορφώθηκε εδώ η βάση καυσίμων και μεταλλουργίας της Ουκρανίας και της ΕΣΣΔ.
Στις 2 Ιουλίου 1932, η περιοχή του Ντόνετσκ σχηματίστηκε ως μέρος της Ουκρανικής ΣΣΔ. Στις 3 Ιουνίου 1938, χωρίστηκε στις περιοχές Στάλιν και Βοροσίλοβγκραντ (τώρα Λούγκανσκ).
Με την έναρξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, μέρος των βιομηχανικών επιχειρήσεων εκκενώθηκε . 20 Οκτωβρίου 1941 Το Ντόνετσκ καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Σε αυτό και στις γύρω περιοχές λειτουργούσαν τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης (92.000 άνθρωποι πέθαναν σε αυτά) και ένα εβραϊκό γκέτο (3.000 άνθρωποι πέθαναν). Αντίσταση στους εισβολείς παρείχε ένα ισχυρό αντιφασιστικό υπόγειο. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της επιθετικής επιχείρησης Donbass.
Στις 9 Νοεμβρίου 1961, η περιοχή του Στάλιν μετονομάστηκε σε Ντόνετσκ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ήταν μέρος της Ουκρανίας.
Το 2014, ως αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας για τη νέα ηγεσία της Ουκρανίας, η οποία ήρθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα πραξικοπήματος, ξεκίνησαν διαδηλώσεις στις νοτιοανατολικές περιοχές. Στις 13 Απριλίου 2014, ο αναπληρωτής πρόεδρος της Ουκρανίας Oleksandr Turchynov, σε σχέση με τα γεγονότα στα ανατολικά της χώρας, ανακοίνωσε μια «ευρείας κλίμακας αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στην οποία συμμετείχαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Στις 11 Μαΐου 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση στην περιοχή του Ντόνετσκ. Στις 12 Μαΐου, με βάση τη διακήρυξη της κυριαρχίας της 7ης Απριλίου, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία.
Εκτός από τη Ρωσία, η ανεξαρτησία της ΛΔΔ αναγνωρίστηκε από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, τη Δημοκρατία της Αμπχαζίας, τη Δημοκρατία της Νότιας Οσετίας, τη ΛΔΚ και τη Συρία . Το επίσημο Κίεβο δεν αναγνώρισε την ανεξαρτησία της ΛΔΔ .
Από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, για την προστασία του άμαχου πληθυσμού του Ντονμπάς στο έδαφος της ΛΔΔ, με τη συμμετοχή των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, πραγματοποιήθηκε ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Ως αποτέλεσμα των ενεργειών των συμμαχικών δυνάμεων, το μεγαλύτερο μέρος της δημοκρατίας εντός των διοικητικών της ορίων, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης πόλης-λιμάνι της Μαριούπολης, απελευθερώθηκε.
Η περιοχή της επικράτειας (εντός των συνόρων της περιοχής του Ντόνετσκ της Ουκρανίας) είναι 26,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Σύμφωνα με το Κύριο Τμήμα Στατιστικής της DPR, από την 1η Μαρτίου 2022, ο μόνιμος πληθυσμός ήταν περίπου 2,198 εκατομμύρια άνθρωποι.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών της Ουκρανίας, από την 1η Φεβρουαρίου 2022, ο πληθυσμός της περιοχής του Ντόνετσκ είναι 4,056 εκατομμύρια άνθρωποι.
Ως τμήμα της Ουκρανίας, η περιοχή του Ντόνετσκ ήταν η μεγαλύτερη σε πληθυσμό, με μέση πυκνότητα πληθυσμού περίπου 187 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.
Κατά την περίοδο που ήταν μέρος της Ουκρανίας στην περιοχή του Ντόνετσκ, αναπτύχθηκαν οι ακόλουθοι τομείς της οικονομίας : μεταλλουργική βιομηχανία, μηχανολογία, χημικές βιομηχανίες και βιομηχανίες άνθρακα, ηλεκτρική ενέργεια, βιομηχανία τροφίμων και ελαφριά βιομηχανία. Εδώ είναι κοιτάσματα άνθρακα. ορυκτό αλάτι; ασβεστόλιθοι και δολομίτες. πυρίμαχες και κεραμικές άργιλοι. καολίνη; Ερμής; αμίαντο; γύψος; κιμωλία; κτίριο και πέτρα που βλέπει.
Η βάση της οικονομίας της ΛΔΔ το 2020 ήταν η μεταλλουργία (36% της βιομηχανίας) και η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (27%). Η βιομηχανία τροφίμων αντιπροσώπευε το 12%, η εξόρυξη πόρων το 9%.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Βιομηχανίας και Εμπορίου της ΛΔΔ, η οικονομία της δημοκρατίας είναι προσανατολισμένη στις εξαγωγές. Πάνω από το 80% των εξαγωγών αντιπροσωπεύεται από τη μεταλλουργική βιομηχανία.
Οι επιχειρήσεις της DPR εξάγουν χυτοσίδηρο, σύρμα, επιμήκη προϊόντα, οπτάνθρακα, σωλήνες, καλώδιο και σύρμα.
Οι κύριες επιχειρήσεις : Yenakievsky Metallurgical Plant, Makeevka Metallurgical Plant, Makeevkoks, Yasinovka Coke and Chemical Plant, Komsomolsk Mining Administration, Makeevka Cable Plant, Khartsyzsky Cable Plant "Energo", Khartsyzsky Pipe Plant κ.λπ.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Βιομηχανίας και Εμπορίου του DPR, όλες οι επιχειρήσεις της δημοκρατίας, εκτός από δύο, εξάγουν τα προϊόντα τους αποκλειστικά στη Ρωσία και στο LPR. Μόνο η Donmetexpo LLC, η οποία παράγει 11.900 τόνους χυτοσιδήρου ετησίως, εξάγει τα προϊόντα της στην Τουρκία και το εργοστάσιο κολώνων υψηλής τάσης του Ντονέτσκ με χωρητικότητα 40.000 τόνων μεταλλικών κατασκευών (κυρίως στύλους ηλεκτρικού ρεύματος) τα προμηθεύει, εκτός από τη Ρωσία. , σε «χώρες στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, τη Νότια Αμερική».
Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LPR)
Μια ηλικιωμένη γυναίκα σε έναν δρόμο στο Λούγκανσκ
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (εντός των συνόρων της περιοχής του Λουγκάνσκ) βρίσκεται στα νότια της Ανατολικοευρωπαϊκής πεδιάδας. Συνορεύει με την Ουκρανία (περιοχή Χάρκοβο), τη Ρωσία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ.
Το LPR είναι ένα δημοκρατικό νόμιμο κοινωνικό κράτος. Η μορφή διακυβέρνησης είναι μια προεδρική δημοκρατία.
Μεγάλες πόλεις: Lugansk, Krasny Luch, Alchevsk.
Ιδρύθηκε η πόλη Λούγκανσκτο 1795-1796 ως οικισμός στο χυτήριο του Λούγκανσκ, το οποίο κατασκευαζόταν με διάταγμα της αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β'. Ο οικισμός ονομάστηκε Lugansky Zavod. Η επιχείρηση δημιουργήθηκε για να παρέχει στον στόλο της Μαύρης Θάλασσας και στα παράκτια φρούρια όπλα και οβίδες. από το δεύτερο τρίτο του 19ου αιώνα, στο εργοστάσιο παράγονταν έργα καλλιτεχνικής χύτευσης. Το 1878, η κυκλοφορία άνοιξε κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής Debaltseve - Lugansk Zavod, το 1898 - Lugansk - Millerovo. Το 1882, το εργοστάσιο του Λούγκανσκ συγχωνεύθηκε με το χωριό Kamenny Brod στην πόλη Λούγκανσκ, που ήταν το κέντρο της περιοχής Slavyanoserbsky της επαρχίας Αικατερινοσλάβ (1882-1920). Το 1887 το χυτήριο έκλεισε. το 1895, στη θέση του άνοιξε ένα εργοστάσιο φυσιγγίων, το 1896 - ένα εργοστάσιο ατμομηχανών ατμού και μια σειρά από άλλες επιχειρήσεις, οι οποίες στις αρχές του 20ου αιώνα απασχολούσαν περίπου 10 χιλιάδες άτομα. Στις 8 Νοεμβρίου (20 Οκτωβρίου, παλαιού τύπου), 1917, εγκαταστάθηκε η σοβιετική εξουσία στο Λούγκανσκ. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1917-1922) τον Απρίλιο-Νοέμβριο του 1918, η πόλη καταλήφθηκε από γερμανικά και αυστριακά στρατεύματα. Τον Νοέμβριο 1918-Δεκέμβριο 1919, το Λούγκανσκ άλλαξε επανειλημμένα χέρια. Στις 24 Δεκεμβρίου 1919, μονάδες του Κόκκινου Στρατού κατέλαβαν τελικά την πόλη. Με το πέρασμα των χρόνων, το Λούγκανσκ ήταν το διοικητικό κέντρο, η κομητεία, η περιφέρεια, το κέντρο περιφέρειας της επαρχίας του Ντόνετσκ και στη συνέχεια η περιοχή του Ντόνετσκ της Ουκρανικής ΣΣΔ. Στις 24 Δεκεμβρίου 1919, μονάδες του Κόκκινου Στρατού κατέλαβαν τελικά την πόλη. Με το πέρασμα των χρόνων, το Λούγκανσκ ήταν το διοικητικό κέντρο, η κομητεία, η περιφέρεια, το κέντρο περιφέρειας της επαρχίας του Ντόνετσκ και στη συνέχεια η περιοχή του Ντόνετσκ της Ουκρανικής ΣΣΔ. Στις 24 Δεκεμβρίου 1919, μονάδες του Κόκκινου Στρατού κατέλαβαν τελικά την πόλη. Με το πέρασμα των χρόνων, το Λούγκανσκ ήταν το διοικητικό κέντρο, η κομητεία, η περιφέρεια, το κέντρο περιφέρειας της επαρχίας του Ντόνετσκ και στη συνέχεια η περιοχή του Ντόνετσκ της Ουκρανικής ΣΣΔ.
Η περιοχή Λουχάνσκ σχηματίστηκε στις 3 Ιουνίου 1938 ως περιοχή Βοροσίλοβγκραντ ( διαχωρίστηκε από την περιοχή του Ντόνετσκ· πήρε το όνομά της από τον πολιτικό και στρατιωτικό ηγέτη Κλίμεντ Βοροσίλοφ). Το 1958 μετονομάστηκε σε Luhansk, το 1970 - σε Voroshilovgrad, το 1990 - και πάλι σε Lugansk.
Στις 17 Ιουλίου 1942, το Λούγκανσκ καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και απελευθερώθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1943 κατά τη διάρκεια της επιθετικής επιχείρησης Βοροσίλοβγκραντ. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η περιοχή του Λουγκάνσκ ήταν μέρος της Ουκρανίας. Το 2014, ως αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας για τη νέα ηγεσία της Ουκρανίας, η οποία ήρθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα πραξικοπήματος, ξεκίνησαν διαδηλώσεις στις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας. Στις 13 Απριλίου 2014, ο αναπληρωτής πρόεδρος της Ουκρανίας Oleksandr Turchynov, σε σχέση με τα γεγονότα στα ανατολικά της χώρας, ανακοίνωσε μια «ευρείας κλίμακας αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στην οποία συμμετείχαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Στις 11 Μαΐου 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση στην περιοχή του Λουχάνσκ. Στις 12 Μαΐου 2014, με βάση τη διακήρυξη κυριαρχίας της 27ης Απριλίου, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία. Εκτός από τη Ρωσία, αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία του LPRΛαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ, Δημοκρατία της Αμπχαζίας, Δημοκρατία της Νότιας Οσετίας, Βόρεια Κορέα, Συρία . Το επίσημο Κίεβο δεν αναγνώρισε την ανεξαρτησία του LPR .
Από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, για την προστασία του άμαχου πληθυσμού του Donbass στο έδαφος του LPR, με τη συμμετοχή των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, πραγματοποιήθηκε ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Ως αποτέλεσμα των ενεργειών των συμμαχικών δυνάμεων, απελευθερώθηκε ολόκληρη η επικράτεια της δημοκρατίας εντός των διοικητικών της ορίων.
Η έκταση της επικράτειας (εντός των συνόρων της περιοχής Λούγκανσκ της Ουκρανίας) είναι 26,7 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα .
Ο μόνιμος πληθυσμός του LPR (από την 1η Μαΐου 2022, σύμφωνα με το LPR Goskomstat) είναι περίπου 1,39 εκατομμύρια άνθρωποι (δίνονται πληροφορίες για τις περιοχές που, από τις 19 Φεβρουαρίου 2022, ελέγχονταν από τις κρατικές αρχές του Λουγκάνσκ Λαϊκή Δημοκρατία).
Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών της Ουκρανίας, από την 1η Φεβρουαρίου 2022, ο πληθυσμός της περιοχής του Λουγκάνσκ είναι 2,1 εκατομμύρια άνθρωποι.
Κατά την περίοδο που ήταν μέρος της Ουκρανίας, το βιομηχανικό δυναμικό είναι ένα διαφοροποιημένο συγκρότημα με κορυφαίους κλάδους της βαριάς βιομηχανίας. Το συγκρότημα καυσίμων και ενέργειας ήταν το προβάδισμα. Σε αυτό, ο κύριος ρόλος ανήκε στην εξορυκτική βιομηχανία. Οι ακόλουθες βιομηχανίες αναπτύχθηκαν στην περιοχή του Λουγκάνσκ: μηχανολογία, χημική, πετροχημική, βιομηχανία τροφίμων, ξυλουργική, κλωστοϋφαντουργίας και βιομηχανίες δομικών υλικών.
Είναι γνωστό ότι το 2021, το 73% των εξαγωγών LPR ήταν μεταλλουργικά προϊόντα. Οι κύριες επιχειρήσεις: Krasnodonugol, Rovenkianthracite, Alchevsk Metallurgical Plant, Alchevsk Coke and Chemical Plant.
Σύμφωνα με το ουκρανικό ερευνητικό κέντρο YouControl, από τις 1.000 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας στην περιοχή του Λουχάνσκ το 2020, μόνο έξι ήταν εγγεγραμμένες. Στον ιστότοπο του Υπουργείου Βιομηχανίας και Εμπορίου του LPR, στην ενότητα "μεταλλουργία", αναφέρθηκαν τρεις μεταλλουργικές επιχειρήσεις - το εργοστάσιο Santekhdetal, το εργοστάσιο σιδηροκράματος Stakhanov και το κυλινδρόμυλο έρευνας και παραγωγής Lutuginsky, ενώ οι δείκτες παραγωγής τους δεν ήταν που αναφέρθηκαν.
Περιοχή Χερσώνα
Στήλη της πόλης Χερσώνα
Η περιοχή Kherson βρίσκεται στη ζώνη της στέπας και χωρίζεται επίσης από τον κάτω ρου του ποταμού Δνείπερου σε δύο μέρη - δεξιά και αριστερή όχθη. Γεωγραφικά, η περιοχή συνορεύει στα βόρεια με την περιοχή Dnipropetrovsk της Ουκρανίας, με τη χερσόνησο της Κριμαίας στα νότια, στα ανατολικά - με την περιοχή Zaporozhye και στα δυτικά - με την περιοχή Mykolaiv της Ουκρανίας. Η περιοχή Kherson έχει πρόσβαση στη Θάλασσα του Αζόφ από τα νοτιοανατολικά και στη Μαύρη Θάλασσα από τα νοτιοδυτικά. Τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας είναι το Kherson και το Skadovsk.
Στην τοποθεσία της σύγχρονης Χερσώνας το 1737, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1735-1739), ένα απόσπασμα ρωσικών στρατευμάτων έστησε τον Alexander Shanets(καταστράφηκε το 1738, αναστηλώθηκε κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774). Στις 29 Ιουνίου (18 Ιουνίου, σύμφωνα με το παλιό στυλ), 1778, στον χώρο της οχύρωσης, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β' αποφάσισε να ιδρύσει την πόλη Χερσώνα (που πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη της Χερσονήσου). Στις 30 Οκτωβρίου (19 Οκτωβρίου, κατά το παλιό στυλ), 1778, ιδρύθηκε η πόλη, το Ναυαρχείο (άνοιξε το 1783, έκλεισε το 1827) και το φρούριο (υπήρχε μέχρι το 1835). Το Kherson ήταν μια κομητεία της επαρχίας Novorossiysk (1778-1783, 1796-1802), του Yekaterinoslav (1783-1795) και του Voznesensky (1795-1796), της επαρχίας Nikolaev (1802-1803-1803) και του Kher. Το 1785-1794, η διοίκηση του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας βρισκόταν στο Kherson (το 1794 μεταφέρθηκε στο Nikolaev μαζί με τη στρατιωτική ναυπηγική).
Μετά την πτώση της απολυταρχίας, τον Νοέμβριο 1917 - Ιανουάριο 1918, η πόλη ήταν υπό τον έλεγχο των αρχών της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας (το 1917-1920 (με διάλειμμα) μια κρατική οντότητα, αυτόνομη εντός της RSFSR, από τον Ιανουάριο του 1918 - ανεξάρτητος). Η σοβιετική εξουσία ιδρύθηκε στα τέλη Ιανουαρίου 1918. Τον Απρίλιο - Δεκέμβριο του 1918, η Χερσώνα καταλήφθηκε από τα αυστριακά στρατεύματα, στη συνέχεια ήταν υπό τον έλεγχο της τοπικής Δούμας της πόλης και της στρατιωτικής επαναστατικής επιτροπής, τον Φεβρουάριο του 1919 αναγνώρισαν την εξουσία του ουκρανικού καταλόγου (η κεντρική αρχή της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας) , την ίδια εποχή, τον Ιανουάριο - Μάρτιο του 1919 χρόνια, τα αγγλογαλλικά και ελληνικά στρατεύματα στάθμευαν στην πόλη. 9-10 Μαρτίου 1919 η Χερσώνα καταλήφθηκεαποσπάσματα του Αταμάν Νικολάι Γκριγκόριεφ (επικεφαλής ενόπλων σχηματισμών στην Ουκρανία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1917-1922). Τον Μάιο - Αύγουστο του 1919 η Χερσών ήταν υπό τον έλεγχο του Εργατικού και Αγροτικού Κόκκινου Στρατού (RKKA), τον Αύγουστο 1919 - Φεβρουάριος 1920 - οι Ένοπλες Δυνάμεις της Νότιας Ρωσίας. 3 Φεβρουαρίου 1920 καταλήφθηκε από μονάδες του Κόκκινου Στρατού.
Το Kherson ήταν μια επαρχιακή πόλη των επαρχιών Kherson (1920), Nikolaev (1920-1922) και Odessa (1922-1923) της Ουκρανικής ΣΣΔ. Ο πληθυσμός της Χερσώνας υπέφερε πολύ από την πείνα το 1921-1923. Στο μέλλον, η Χερσώνα ήταν η περιοχή και το κέντρο της περιφέρειας της επαρχίας της Οδησσού, και στη συνέχεια η περιφέρεια Οδησσού της Ουκρανικής ΣΣΔ, η περιοχή Νικολάεφ (1937-1944) της Ουκρανικής ΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, η Χερσώνα καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα στις 13 Μαρτίου 1944 κατά τη διάρκεια της επιθετικής επιχείρησης Bereznegovato-Snigirevsky.
Η περιοχή της Χερσώνας σχηματίστηκε στις 30 Μαρτίου 1944 με διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ «Σχετικά με το σχηματισμό της περιοχής Χερσώνας ως τμήμα της Ουκρανικής ΣΣΔ».
Το έδαφος που καταλάμβανε η περιοχή Χερσώνα ήταν κατά την προεπαναστατική περίοδο μια τυπική αγροτική περιοχή. η βιομηχανία αντιπροσωπευόταν κυρίως από τη μεταποίηση γεωργικών πρώτων υλών, τη ναυπηγική μικρή και την παραγωγή απλών γεωργικών εργαλείων. Κατά τη διάρκεια των χρόνων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η περιοχή της Χερσώνας έχει γίνει μια ανεπτυγμένη βιομηχανική και αγροτική περιοχή με εξαιρετικά ανεπτυγμένη μηχανουργική βιομηχανία, διύλιση πετρελαίου, ελαφριές και βιομηχανίες τροφίμων. Η περιοχή τροφοδοτήθηκε με ηλεκτρική ενέργεια από τον υδροηλεκτρικό σταθμό Kakhovskaya και τον θερμοηλεκτρικό σταθμό Kherson.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ήταν μέρος της Ουκρανίας. Το 1944-2020, το Kherson ήταν μια πόλη περιφερειακής υποταγής της περιοχής Kherson, από το 2020 - περιφερειακό κέντρο.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών της Ουκρανίας, από τον Φεβρουάριο του 2022, ο πληθυσμός της περιοχής Kherson ήταν περίπου ένα εκατομμύριο άτομα.
Το έδαφος της περιοχής καταλαμβάνει σχεδόν δύο εκατομμύρια εκτάρια γεωργικής γης. Στην κλαδική διάρθρωση της ακαθάριστης γεωργικής παραγωγής, η πρώτη θέση ανήκει στη φυτική παραγωγή.
Η περιοχή Kherson ήταν ένας από τους ηγέτες στην Ουκρανία στην καλλιέργεια λαχανικών και πεπονιών. Η παρουσία μιας ανεπτυγμένης μεταποιητικής βιομηχανίας καθιστά δυνατή την επεξεργασία των βιομηχανικών προϊόντων απευθείας στην περιοχή.
Κατά την περίοδο που η περιοχή ήταν μέρος της Ουκρανίας, το βιομηχανικό συγκρότημα της περιοχής αποτελούνταν από περισσότερες από 200 επιχειρήσεις διαφόρων βιομηχανιών: μηχανολογία, τρόφιμα και μεταποίηση, χημικά και χαρτοπολτού, ελαφριά βιομηχανία, βιομηχανία ηλεκτρικής ενέργειας. Η ναυπηγική βιομηχανία θεωρείται παραδοσιακά προτεραιότητα. Η περιοχή Kherson κατέχει τις τεχνολογίες χυτηρίου παραγωγής σιδηρούχων και μη σιδηρούχων μετάλλων, επεξεργασίας αλουμινίου. Ένας από τους κύριους βιομηχανικούς τομείς είναι η μηχανολογία.
Το λιμάνι της Χερσώνας είναι το παλαιότερο λιμάνι της Ουκρανίας, ένα από τα μεγαλύτερα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο τζίρος φορτίων του λιμανιού πλησίασεσε τέσσερα εκατομμύρια τόνους. Στη μεταπολεμική περίοδο και πριν από τη θέση σε λειτουργία των λιμανιών του Ilyichevsk και του Yuzhny, το λιμάνι Kherson ήταν ένας από τους τρεις ηγέτες στη Μαύρη Θάλασσα όσον αφορά τη διακίνηση φορτίου. Σιτηρά, ξυλεία, μέταλλα, μεταλλεύματα μαγγανίου και σιδήρου, ορυκτά λιπάσματα εξάγονταν μέσω του λιμανιού Kherson. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το λιμάνι Kherson αναδιοργανώθηκε στην κρατική επιχείρηση "Kherson Commercial Sea Port", η επιχείρηση βρισκόταν σε κρίση. Μετά την υπέρβαση της κρίσης στα τέλη της δεκαετίας του 2000, το λιμάνι της Χερσώνας, μέσω των κοινών προσπαθειών δημόσιων και ιδιωτικών φορτηγών, αύξησε τον κύκλο εργασιών του φορτίου στο επίπεδο των σοβιετικών δεικτών. Το 2015, χάρη στην εκροή φορτίου από τα λιμάνια της Αζοφικής Θάλασσας, έσπασε το σοβιετικό ρεκόρ διακινώντας 4,134 εκατομμύρια τόνους.
Περιφέρεια Zaporozhye
Αψίδα απελευθερωτών στην πλατεία Νίκης στη Μελιτόπολη
Η περιοχή Zaporozhye βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ουκρανίας και συνορεύει με τις περιοχές Kherson, Dnepropetrovsk, Donetsk. Τα νότια σύνορα της περιοχής βρέχονται από τα νερά της Αζοφικής Θάλασσας, η ακτογραμμή της οποίας εντός των ορίων της περιοχής ξεπερνά τα 300 χιλιόμετρα.
Η ιστορία του Zaporozhye ξεκίνησε τον 18ο αιώνα. Το 1768, η Αικατερίνη Β' ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το 1770 αποφάσισε να χτίσει την αμυντική γραμμή του Δνείπερου για να προστατεύσει από τις επιθέσεις των Τατάρων της Κριμαίας - επτά φρούρια από τα ορμητικά νερά του Δνείπερου μέχρι τη Θάλασσα του Αζόφ. Το βορειότερο και μεγαλύτερο φρούριο προς τιμή του διοικητή του 1ου ρωσικού στρατού, Alexander Golitsyn, ονομάστηκε Aleksandrovskaya. Η ώθηση για την ανάπτυξη του Aleksandrovsk δόθηκε από την κατασκευή το 1873 ενός κλάδου του σιδηροδρόμου προς τον Αικατερινόσλαβ (τώρα τον Δνείπερο) και στη συνέχεια στη Σεβαστούπολη. Έτσι, το Aleksandrovsk έγινε σημείο μεταφόρτωσης για τη διέλευση σιτηρών μέσω της Οδησσού στην Ευρώπη.
Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα το Aleksandrovsk έγινε το κέντρο της μηχανολογίας. Στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην πόλη λειτουργούσαν 47 εργοστάσια και εργοστάσια, εμφανίστηκε το μεγαλύτερο συνδικάτο του κλάδου, που ένωσε 13 εργοστάσια μηχανουργικής. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1917-1922) τον Απρίλιο-Νοέμβριο του 1918 καταλήφθηκε από γερμανοαυστριακά στρατεύματα. Τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 1918 ελεγχόταν από τον Ουκρανικό Κατάλογο και το πρώτο εξάμηνο του 1919 από τους Μπολσεβίκους. Τον Ιούλιο του 1919 καταλήφθηκε από μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της Νότιας Ρωσίας. Το 1919-1920, καταλήφθηκε πολλές φορές από αποσπάσματα του Νέστορα Μάχνο. Τον Ιανουάριο του 1920, συνελήφθη από μονάδες του Κόκκινου Στρατού. Το 1921 μετονομάστηκε σε Zaporozhye, το 1921-1922 - το κέντρο της επαρχίας Zaporozhye της Ουκρανικής SSR.
Το 1939 η πόλη έγινε το κέντρο της νεοσύστατης περιοχής Zaporozhye.
Με την κατασκευή του DneproGES το 1927-1932, το Zaporozhye έγινε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα σιδηρούχων, μη σιδηρούχων μεταλλουργίας και ενέργειας στην ΕΣΣΔ. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην πόλη ήταν το Zaporizhstal, το Dneprospetsstal, ένα εργοστάσιο σιδηροκραμάτων και ένα εργοστάσιο αλουμινίου. Με την έναρξη του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, οι επιχειρήσεις της πόλης στράφηκαν στην παραγωγή στρατιωτικών προϊόντων. Τον Αύγουστο - Οκτώβριο 1941, σε σχέση με την απειλή κατάληψης της πόλης από τα γερμανικά στρατεύματα, ανατινάχθηκε μέρος του φράγματος του υδροηλεκτρικού σταθμού του Δνείπερου. Το 1941-1943 η πόλη καταλήφθηκε από τον γερμανικό στρατό. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, πάνω από 44 χιλιάδες κάτοικοι πέθαναν και πάνω από 58 χιλιάδες εκδιώχθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία, όλα τα βιομηχανικά κτίρια καταστράφηκαν. Απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της επιθετικής επιχείρησης Zaporozhye το 1943.
Από το 1991 - περιοχή Zaporozhye της Ουκρανίας.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, προκειμένου να προστατεύσει τον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς, η Ρωσία ξεκίνησε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση για την αποστρατικοποίηση και αποναζοποίηση της Ουκρανίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής, ο ρωσικός στρατός ανέλαβε τον έλεγχο του τμήματος του Αζόφ της περιοχής Zaporozhye, το οποίο είναι περισσότερο από το 70% της επικράτειας αυτής της περιοχής.
Συμβατικά, η περιοχή χωρίζεται σε τρεις φυσικές και γεωργικές ζώνες: ζώνη στέπας (50,8%), άνυδρη στέπα (34,8%) και ξηρή στέπα (14,4%).
Σύμφωνα με το Υπουργείο Οικονομικών της Ουκρανίας, τον Φεβρουάριο του 2022, ο πληθυσμός της περιοχής ήταν 1,636 εκατομμύρια άνθρωποι.
Ένα χαρακτηριστικό της περιοχής Zaporozhye είναι ότι η περιοχή συνδυάζει τόσο τη βιομηχανική δύναμη όσο και την ανεπτυγμένη γεωργία. Στο chernozem, το οποίο δεν απαιτεί πολλά ορυκτά λιπάσματα, καλλιεργήθηκε τουλάχιστον το 12% του σιταριού και το 16% του ουκρανικού κριθαριού. Επιπλέον, στο Zaporozhye τεράστιες εκτάσεις σπέρνονται με ηλίανθο.
Η σιδηρούχα και μη σιδηρούχα μεταλλουργία, η μηχανολογία, η ενέργεια, η χημική και πετροχημική, η βιομηχανία τροφίμων και η ελαφριά βιομηχανία, η γεωργία και η φαρμακευτική παραγωγή αναπτύσσονται στην περιοχή .
Περισσότερες από 160 μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις λειτουργούν στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του κατασκευαστή χάλυβα και χυτοσιδήρου Zaporizhstal, του ειδικού κατασκευαστή χάλυβα Dneprospetsstal, του εργοστασίου σιδηρομεταλλεύματος Zaporozhye, του κατασκευαστή ηλεκτροδίων γραφίτη Ukrainian Graphite, του εργοστασίου αλουμινίου Zaporozhye, του εργοστασίου τιτανίου και μαγνησίου. και τα λοιπά.
Η περιοχή Zaporozhye είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς γεωργικών και τροφίμων.
Η περιοχή είναι η ναυαρχίδα της ουκρανικής βιομηχανίας ηλεκτρικής ενέργειας, παράγοντας περίπου το 25% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.
Το διάσημο DneproGES βρίσκεται στο Zaporozhye, και το Zaporizhzhya Thermal Power Plant (TPP) και το Zaporozhye Nuclear Power Plant (NPP) βρίσκονται στο Energodar. Το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας στην Ευρώπη.
Ο NPP Zaporozhye κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1980. Από τη θέση σε λειτουργία της έκτης μονάδας ισχύος το 1996, ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ενέργειας έγινε ο μεγαλύτερος πυρηνικός σταθμός στην Ευρώπη και ο τρίτος στον κόσμο με εγκατεστημένη ισχύ σχεδόν 6.000 MW. Ο σταθμός παράγει ετησίως περίπου 40 δισεκατομμύρια kWh ηλεκτρικής ενέργειας, που είναι το ένα πέμπτο της συνολικής ετήσιας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ουκρανία και το ήμισυ της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στα ουκρανικά πυρηνικά εργοστάσια.
Η μεγαλύτερη αποθήκη ατμομηχανών της Ουκρανίας και το εργοστάσιο ZAZ βρίσκονται στην πόλη Μελιτόπολη και οι εγκαταστάσεις καλωδίων και καουτσούκ βρίσκονται στο Μπερντιάνσκ.
Το υλικό προετοιμάστηκε με βάση πληροφορίες από το RIA Novosti και ανοιχτές πηγές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου