Ενα κράτος που δεν μαθαίνει από τα λάθη του και από τις τραγωδίες του. Και οι Ελληνες που... ζούνε από θαύμα
Πριν από λίγες ημέρες, με αφορμή την έφεση του Δημοσίου για τις αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι, είχα γράψει:
«Πρόκειται για ένα έγκλημα που έκανε μια συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση η οποία λέγεται «ελληνικό κράτος». Και που θα ξανακάνει τέτοια μαζική δολοφονία αν δεν καταλάβει το Δημόσιο το μέγεθος της πράξεώς του. Αν δεν πληρώσει ακριβά γι’ αυτό, αν δεν τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Ένα διαλυμένο ελληνικό κράτος που λυμαίνεται το δημόσιο χρήμα χωρίς ποτέ να μπορεί να στηρίξει και να προστατέψει τους πολίτες του… Διότι το «σπιτικό» που λέγεται Ελλάδα θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Γιατί τουλάχιστον μέχρι την τραγωδία στο Μάτι ένα κράτος – μπάχαλο υπήρχε και κανείς δεν έδινε σημασία θεωρώντας αυτονόητο ότι έτσι γίνεται. «Τι να κάνουμε, αυτό είναι το κράτος μας, αυτή είναι η Ελλάδα», ακούμε συχνά».
Η νέα τραγωδία με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες στα Τέμπη και τα όσα αποκαλύπτονται για το πώς φτάσαμε σ’ αυτό το τραγικό δυστύχημα, επιβεβαιώνουν αυτό που έγραφα. Ότι δηλαδή ανεξάρτητα από πρόσωπα, από κόμματα ή κυβερνήσεις, το πρόβλημα είναι το ελληνικό κράτος που χρειάζεται διάλυση και χτίσιμο από την αρχή.
Όχι στα λόγια, όχι με διακηρύξεις τύπου «επανίδρυση του κράτους» ή «ανασυγκρότηση» και άλλα τέτοια που ακούμε προεκλογικά. Αλλά με μια… μπουλντόζα που θα γκρεμίσει το κράτος – δολοφόνο, που θα διαλύσει έναν μηχανισμό ανύπαρκτο, ο οποίος όμως κοστίζει δισεκατομμύρια.
Δεν είναι ώρα για συμψηφισμούς. Ούτε να πούμε ότι το δυστύχημα στα Τέμπη είναι το «Μάτι της κυβέρνησης Μητσοτάκη». Δεν είναι ώρα να βάλουμε στη ζυγαριά τέτοια γεγονότα, τουλάχιστον στη μνήμη των νεκρών και αυτών που αγνοούνται αυτή τη στιγμή.
Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε από θαύμα στη χώρα αυτή. Το πρόβλημα είναι η καταγγελία επιβάτη ότι άκουσε στον ασύρματο να μιλούν οι υπεύθυνοι και να λένε: «Πάμε κι όπου βγει».
Το πρόβλημα είναι ότι είναι άλλο να πεθαίνεις για την Ελλάδα, κι άλλο αυτή να σε πεθαίνει. 
Το πρόβλημα είναι ότι μιλάμε για προαναγγελθείσες τραγωδίες αφού αυτές έχουν συμβεί κι έχουν σκοτώσει τα παιδιά μας.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται την τραγωδία με το ναυάγιο του Σάμινα στην Πάρο, το 2000. Ο τότε υπουργός Ναυτιλίας, Χρήστος Παπουτσής είχε πει για την απόδοση ευθυνών: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο».
Είναι η κλασική ατάκα – με πολλές παραλλαγές – που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε κυβερνώντες για να δείξουν την… αποφασιστικότητά τους στη διαλεύκανση υποθέσεων όπως η σημερινή τραγωδία.
Δυστυχώς, όμως, το μαχαίρι δεν φτάνει ποτέ στο κόκαλο. Γιατί αν έφτανε θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει τέτοια μαζικά εγκλήματα. Θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί θάνατοι νέων παιδιών, θα μπορούσε να έχει οργανωθεί ένα καλύτερο κράτος που δεν θα σκοτώνει έτσι απλά, λόγω αμέλειας, καθυστερήσεων, αδιαφορίας, αβελτηρίας και του γνωστό νεοελληνικού «ωχαδερφισμού».
Κανείς δεν αγνοεί το ανθρώπινο λάθος. Και σε άλλες χώρες γίνονται τέτοιες τραγωδίες. Όμως, εδώ στην Ελλάδα κάτι φαίνεται να μη γίνεται σωστά.
Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά δεν γίνονται. Και θα κλαίμε τα παιδιά μας, θα αγωνιούμε για τη ζωή μας.
Γιατί… ζούμε από θαύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου