Χαλίφα Χάφταρ, ο μακελάρης που όλοι αγαπήσαμε. ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ

ΔΡΟΜΟ-ΛΟΓΙΑ

Egyptian Presidency Media office via AP, File

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 21.12.2019, 17:50

Χαλίφα Χάφταρ, ο μακελάρης που όλοι αγαπήσαμε...

του Γιώργου Τσιάρα ]

Πολύ τον αγαπήσαμε ξαφνικά εδώ στην Ελλαδάρα τον νέο χαλίφη... συγγνώμη, Χαλίφα Χάφταρ ήθελα να πω, της ξαφνικά τόσο κοντινής και λατρεμένης μας Λιβύης. Οχτώ χρόνια καίγεται ο τόπος, όπως άλλωστε και η Συρία -κι εμείς δεν βγάζαμε κιχ, μην μας κάνουνε ντα τα αφεντικά μας. Αλλωστε, οι μεγαλοκαρχαρίες μας, ως συνήθως, κονομάνε από τη διαρκή τραγωδία, όπως κάνουν πάντα -σπάζοντας ποικιλοτρόπως το ούτως ή άλλως διάτρητο εμπάργκο του ΟΗΕ και παρέχοντας διάφορες λαθραίες «υπηρεσίες» και στους δύο αντιμαχόμενους του νέου, Δεύτερου Λιβυκού Εμφυλίου. Αλλά χρειάστηκε να πέσει η τζίφρα τής «διεθνώς αναγνωρισμένης», πλην πολιτικοστρατιωτικά ανύπαρκτης κυβέρνησης της Τρίπολης στα δύο «μνημόνια» με την Τουρκία, για να ξυπνήσει η πατροπαράδοτη ελληνική αλληλεγγύη και να αγκαλιάσουμε όλοι μαζί τον εθνικό μας πολέμαρχο από τη Βεγγάζη.

Τι κι αν τα χέρια του είναι καταματωμένα, τι κι αν όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο «στρατάρχης» -πέρα από πράκτορας ξένων δυνάμεων, που αποδεδειγμένα δεν δίνουν δεκάρα για τον λιβυκό λαό- είναι ένας συστηματικός εγκληματίας πολέμου, και μάλιστα χειρότερος από τον δικτάτορα που ετοιμάζεται να αντικαταστήσει, τον άγρια δολοφονημένο Μουαμάρ Καντάφι; Εμείς αυτόν τον τύραννο στηρίζουμε, στο όνομα της... δημοκρατίας και του αναφαίρετου δικαιώματος των άμοιρων Λιβύων να προσφέρουν το πετρέλαιό τους στις δικές μας ενεργειακές εταιρείες, κι όχι σε αυτές των... ανελεύθερων ανταγωνιστών! Αλλωστε, δεν είναι ο μόνος δικτάτωρ που αγαπήσαμε –δείτε πόσο γλυκό είναι το φλερτ μας με τον Αιγύπτιο πραξικοπηματία - χασάπη - «πρόεδρο» αλ-Σισι, με τον Νετανιάχου, με τους Σαουδάραβες και τους Εμιρατιανούς. Τι συνδέει τους παραπάνω; Μα, φυσικά, είναι όλοι τους ένθερμοι υποστηρικτές του Χάφταρ!

Μια ματιά στο όντως μυθιστορηματικό βιογραφικό τού εν λόγω... «συμμάχου μας» αρκεί, πιστεύω, για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια της λιβυκής τραγωδίας, που δεν είναι άλλα από τη συνεχή προσπάθεια των ξένων αποικιοκρατικών δυνάμεων –με πρώτες φυσικά τις ΗΠΑ και «κολαούζους» τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, που σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες ακόμα ονειρεύονται τα παλιά αυτοκρατορικά τους μεγαλεία– να υφαρπάξουν και να ελέγξουν την πετρελαϊκή παραγωγή της χώρας. Ο Χάφταρ, βλέπετε, όπως και ο ίδιος ο Καντάφι άλλωστε, υπήρξε ένας στρατιωτικός καριέρας, που επηρεάστηκε από το παράδειγμα της Αιγύπτου και του Νάσερ (άλλωστε είναι μισός Αιγύπτιος, αφού η μητέρα του είναι από το Μισίρι) και συμμετείχε ενεργά στο κίνημα που έριξε τον ελεγχόμενο από τους Εγγλέζους βασιλιά Ιντρίς, το 1969, ενώ υπήρξε μέλος του «Επαναστατικού Συμβουλίου» -της αρχικής χούντας.

Χάρη στις αδιαμφισβήτητες στρατιωτικές του ικανότητες, εξελίχθηκε γρήγορα σε «δεξί χέρι» του νέου δικτάτορα, που μάλιστα τον έστειλε να πολεμήσει ως επικεφαλής του λιβυκού αποσπάσματος στο πλευρό των Αιγυπτίων στο Σινά, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, το 1973. Και στη συνέχεια, καθώς η κόντρα με τους Δυτικούς πρώην δερβέναγες –που φυσικά δεν είδαν με καλό μάτι την εθνικοποίηση των λιβυκών πετρελαίων και την έξωση των εταιρειών τους από τον Καντάφι– κλιμακωνόταν, τον έστειλε για τρία ολόκληρα χρόνια στη στρατιωτική ακαδημία τής τότε ΕΣΣΔ, για ανώτερες σπουδές πολέμου.

Η δεκαετία του '80 τον βρίσκει πανίσχυρο επιτελάρχη του Καντάφι και αρχιστράτηγο στον «βρόμικο πόλεμο» με το Τσαντ, όπου μεταξύ άλλων βομβάρδισε χωριά από αέρος με απαγορευμένα χημικά αέρια και εμπρηστικές βόμβες φωσφόρου: όμως τα συγκεκριμένα εγκλήματα, όπως και οι... υψηλές σοβιετικές περγαμηνές του δεν τον έσωσαν, αφού το 1987 έπεσε σε ενέδρα και πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με 700 άνδρες του –εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον Καντάφι, που είχε ήδη υπογράψει συμφωνία για τον δήθεν... τερματισμό του πολέμου. Οι σχέσεις των δύο πρώην συντρόφων είχαν διαρραγεί οριστικά, με τον Χάφταρ να αλλάζει στρατόπεδο και να ανεβαίνει στο «άρμα» των ΗΠΑ, με σκοπό από τότε να γίνει αυτό που είναι σήμερα –ο επόμενος Καντάφι...

Η «προδοσία» του Χάφταρ επισημοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα, όταν μαζί με 300 περίπου άντρες του επέλεξε να μην επιστρέψει στην πατρίδα του για να δικαστεί και αντ’ αυτού μετεγκαταστάθηκαν κατόπιν ενεργειών της CIA πρώτα στο Ζαΐρ και κατόπιν στην Κένυα, όπου ίδρυσε το «Εθνικό Μέτωπο για τη Σωτηρία της Λιβύης» (NFSL), ένα καθαρά αμερικανοκίνητο όχημα για τη βίαιη ανατροπή του Καντάφι. Και, όταν η Κένυα τους έδιωξε το 1990, υπό τη διπλωματική και εμπορική πίεση της Τρίπολης, μετακόμισαν ομαδικά στη μαμά Αμερική, με τον Χάφταρ να εγκαθίσταται στο... Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, δηλαδή στην έδρα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, και να παίρνει την αμερικανική υπηκοότητα. Εζησε εκεί, ουσιαστικά, σαν «δικτάτωρ εν αναμονή», μέχρι το 2007, με μοναδικό «διάλειμμα» στην αποστρατεία του μια αποτυχημένη εξέγερση στα βουνά της ανατολικής Λιβύης, το 1996, στην οποία συμμετείχε προσωπικά και λίγο έλειψε να συλληφθεί. Το 1996, είχε καταδικαστεί ερήμην σε θάνατο από στρατοδικείο της Τρίπολης για εσχάτη προδοσία.

Το 2011, όμως, η υπομονή του δικαιώθηκε, αφού η αρχικά αυθόρμητη εξέγερση στη Λιβύη, στο πλαίσιο της «Αραβικής Ανοιξης», γρήγορα εξελίχθηκε σε πεδίο μάχης των μεγάλων δυνάμεων. Ηδη τον Μάρτη του 2011, ο Χάφταρ «διορίζεται» από τους χειριστές του αρχιστράτηγος του λιβυκού στρατού, παρά την αντίθεση του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου: ο βασικός του «αντίζηλος» για την ηγεσία, ο Αμπντούλ Φάταχ Γιούνις, δολοφονήθηκε πολύ βολικά, εκείνο το τρομερό καλοκαίρι. Και όταν, το 2014, το εκλεγμένο Εθνικό Κογκρέσο, που κυριαρχούσε σε μεγάλο μέρος της χώρας με τη στήριξη ισλαμικών πολιτοφυλακών, αρνήθηκε να παραιτηθεί, ο Χάφταρ ανακοίνωσε με το έτσι θέλω τη διάλυσή του, εξαπέλυσε εναντίον του τον δικό του στρατό, εκθρονίζοντας στην πορεία εκλεγμένα τοπικά και δημοτικά συμβούλια και προχωρώντας σε μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, με χειρότερη περίπτωση τη «σφαγή της Ντέρνα» και τις εκκαθαρίσεις εκατοντάδων ισλαμιστών στη Βεγγάζη. Ο τότε πρωθυπουργός Αλι Ζιντάν, που όπως και ο σημερινός διάδοχός του Σαράζ, ήταν ετερόφωτος και δεν διέθετε πραγματική εξουσία, τον κατηγόρησε ευθέως για πραξικόπημα.

Οι νέες εκλογές που υποσχέθηκε για την αντικατάσταση του Κογκρέσου, φυσικά, δεν έγιναν ποτέ. Αντί γι’ αυτό, χρησιμοποίησε τον ιδιωτικό, ουσιαστικά, στρατό του και τον βαρύ οπλισμό που ήδη είχαν αρχίσει να του δίνουν οι Αιγύπτιοι, οι Εμιρατιανοί και άλλοι «σπόνσορες», για να εξοντώσει τους αντιπάλους του, τους οποίους χαρακτηρίζει συλλήβδην «ισλαμιστές τρομοκράτες», προκειμένου να εμφανίζεται ως «κοσμικός ηγέτης» και αντι-εξτρεμιστής και να διατηρεί την εύνοια των Δυτικών –κι ας συνεργάζεται κι ο ίδιος μια χαρά με τους φανατικούς σαλαφιστές αντάρτες της ανατολικής Λιβύης, που αποτελούν σημαντικό κομμάτι του στρατού του. Από την αρχή του έτους, τα αεροσκάφη του (που στην πραγματικότητα είναι από την Αίγυπτο και τα Εμιράτα) βομβαρδίζουν την Τρίπολη, σκοτώνοντας κυρίως αμάχους, αλλά και εκατοντάδες Αφρικανούς πρόσφυγες, που ουσιαστικά κρατούνται αιχμάλωτοι στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν στηθεί μέσα και γύρω από τη λιβυκή πρωτεύουσα, ενώ ετοιμάζει την τελική του προέλαση στην πολιορκημένη πόλη και τα περίχωρά της, που φυσικά θα οδηγήσει σε νέο λουτρό αίματος. Κι όμως, όλοι οι... ευαίσθητοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πολιτικοί και αναλυτές, και οι Ελληνες παρατρεχάμενοι τους, κάνουν «τουμπεκί ψιλοκομμένο»!