Το 2020 υπήρξε μια δύσκολη χρονιά και, δυστυχώς, το 2021, που σε λίγες μέρες καλωσορίζουμε, είναι από πολλές απόψεις θολό τοπίο. Η πανδημία είναι παρούσα και, παρά τη μικρή και βασανιστική πρόοδο με το λοκντάουν, οι υποτροπές σε πολλές περιοχές της χώρας, ιδιαίτερα σε περιοχές με πυκνό εργατικό πληθυσμό, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εφησυχασμό. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται, ο φόβος απλώνεται, το ΕΣΥ βρίσκεται στα όριά του –αν δεν τα έχει ξεπεράσει–, ενώ το εμβόλιο, στο οποίο βασίζονται όλες οι ελπίδες, ακόμα κι αν είναι όσο αποτελεσματικό λέγεται, θέλει αρκετούς μήνες για να οδηγήσει στην επιθυμητή ανοσία.
Η οικονομική κρίση, από την άλλη, που μεταφράζεται σε φτώχεια, ανεργία και αγωνία για το αύριο, οδηγεί σε γενικευμένη ανασφάλεια. Ακόμα και σε απόγνωση. Η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Εκατομμύρια άνθρωποι, εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, νέες και νέοι, αισθάνονται παγιδευμένοι ανάμεσα στη Σκύλλα της πανδημίας και τη Χάρυβδη του οικονομικού αφανισμού. Η τραγωδία της πανδημίας είναι παρούσα και η πανδημία της οικονομίας την ακολουθεί κατά πόδας.
Η Υγεία, η Παιδεία, το Περιβάλλον να μην είναι έρμαια της ασύδοτης κερδοσκοπίας, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη
Η πλήρης αποτυχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να διαχειριστεί μια όντως δύσκολη κατάσταση καθιστά ακόμα πιο θολό το αύριο. Η κυβέρνηση απέτυχε να δει έγκαιρα την έκταση της πανδημίας και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φάση.Απέτυχε, εξίσου, να δει το βάθος της οικονομικής κρίσης και να παρέμβει με τρόπο αποφασιστικό και εμπροσθοβαρή, για να μην οδηγηθούμε σε οικονομική καταστροφή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται κυρίως για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Και η ευθύνη είναι εγκληματική, στον βαθμό που υπάρχει εναλλακτική, και όχι μόνο την αρνούνται αλλά προετοιμάζουν, με την πολιτική, τις εμμονές, την καταστολή και τον αυταρχισμό, τα επόμενα λάθη τους, τα οποία μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε τραγωδία.
Η κυβερνητική στάση έχει δύο πλευρές. Οσον αφορά την κοινωνία, το σύστημα υγείας, τα μέτρα για την ανάσχεση της πανδημίας, έχουν χάσει τον έλεγχο. Το διακηρυγμένο δόγμα «βλέποντας και κάνοντας», που εφευρέθηκε για να καλύψει τα τεράστια κενά και τις ανακολουθίες, οι παλινωδίες με τη γενική και τις τοπικές καραντίνες, η απραξία μπροστά στο υγειονομικό έγκλημα των μέσων μαζικής μεταφοράς, η εμμονική απαξίωση του ΕΣΥ, η παγερή αδιαφορία για τις πιο ευάλωτες ομάδες, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία.
Από την άλλη, όμως, το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη δεν έχει χάσει καθόλου τον έλεγχο. Ιδίως όταν πρόκειται να θεσμοθετήσει εν μέσω πανδημίας την αρπαγή σπιτιών, την κατάργηση και των τελευταίων μέτρων προστασίας της εργασίας, την ταξικά ιδιοτελή «μεταρρύθμιση» στην Παιδεία, την επιβολή ενός κλίματος νόμου και τάξης, την παρέμβαση, συχνά χυδαία και απροκάλυπτη, στα ΜΜΕ και στη λειτουργία της ενημέρωσης και τις «δουλειές» εκατομμυρίων που καθημερινά αποκαλύπτονται. Με δυο λόγια: Οταν πρόκειται για την προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας, βλέπουμε μια κυβέρνηση όχι μόνο κοινωνικά αδιάφορη και ανάλγητη, αλλά και πρακτικά ανίκανη.
Οταν, όμως, πρόκειται για τα μεγάλα συμφέροντα και κυκλώματα, βλέπουμε μια κυβέρνηση επισπεύδουσα, που εκμεταλλεύεται την κρίση ως ευκαιρία για να επιβάλει ένα καθεστώς απολυταρχικής μεταδημοκρατίας των ελίτ, που μεγαλύτερη σχέση έχει με το καθεστώς του Ορμπαν και του Μπολσονάρο παρά με τη δημοκρατική παράδοση και τους αγώνες του λαού μας. Και κύρια όπλα της γι’ αυτό είναι από τη μια μεριά η καταστολή και από την άλλη η συστηματική προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ. Ο φόβος της πανδημίας είναι ο μανδύας με τον οποίο επιχειρούν να καλύψουν την αντικοινωνική, ταξικά ιδιοτελή και αντιδημοκρατική πρακτική τους.
Αυτή είναι η κατάσταση. Δύσκολη, περίπλοκη, ακόμα και επικίνδυνη. Μια συνθήκη μεταδημοκρατίας όπου κυριαρχούν ο φόβος, η διαστρέβλωση, ο αυταρχισμός και η επιτήρηση. Αλλά όσοι νομίζουν ότι με τον φόβο, την καταστολή και τη μονοφωνική προπαγάνδα μπορούν να διαστρέψουν την πραγματικότητα και να καταστείλουν τις αντιδράσεις των πολιτών συνήθως πέφτουν έξω. Η ιστορική διαδρομή το έχει επανειλημμένα αποδείξει. Οι αντιστάσεις και τα κινήματα, που ήδη αναπτύσσονται στην εργασία, την Παιδεία, τη νεολαία, τους μικρομεσαίους, αποτελούν μια πρώτη απάντηση στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Και η απάντηση αυτή θα παίρνει όλο και ευρύτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, όλο και μεγαλύτερο βάθος, όσο η προκλητικά μεροληπτική πολιτική υπέρ του ασύδοτου πλούτου γίνεται πιο φανερή.
Οσο η δημοκρατία ακρωτηριάζεται και τα δικαιώματα καρατομούνται. Οσο η καταστολή γίνεται κανόνας και η κρατική βία τρόπος ελέγχου της κοινωνίας. Οσο η προπαγάνδα εξαφανίζει την αλήθεια και βάζει στη θέση της μια εικονική πραγματικότητα. Οσο τα σκάνδαλα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος πολλαπλασιάζονται. Οσο η πανδημία αξιοποιείται ως ευκαιρία για να επιβληθεί καθεστώς ακραίας εκμετάλλευσης και σιωπής.
Και κυρίως μόλις βγούμε επιτέλους από τα σπίτια μας και η αγωνία για το αν θα ζήσουμε δώσει τη θέση της στην αγωνία για το πώς θα ζήσουμε. Και όταν οι αγωνίες αυτές συναντηθούν και γίνουν αλληλεγγύη. Οταν, για παράδειγμα, η αγριότητα να κόβουν το ρεύμα σε φτωχά νοικοκυριά, να καταδιώκουν γιατρούς και νοσηλευτές του ΕΣΥ, να στέλνουν στο εδώλιο βουλευτές για όσα είπαν από το βήμα της Βουλής, να συλλαμβάνουν συνδικαλιστές, να κακοποιούν διαδηλωτές και περαστικούς, πάψει να είναι ανεκτή και γίνει αιτία συλλογικής δράσης.
Ενα μεγάλο μέρος του λαού μας, νομίζω, έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι η αντίσταση στα σχέδια και τις πρακτικές της κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Διότι αντιλαμβάνεται ότι:
Το κράτος πρέπει να ενισχυθεί, να απαλλαγεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των κομμάτων, να είναι αποτελεσματικό για τον πολίτη και όχι για τους διεφθαρμένους λειτουργούς και τις ελίτ.
Το κοινωνικό κράτος πρέπει να είναι το ισχυρό και σύγχρονο θεμέλιο της δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η Υγεία, η Παιδεία, το Περιβάλλον να μην είναι έρμαια της ασύδοτης κερδοσκοπίας, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η δημοκρατία πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της στη λαϊκή πρωτοβουλία, να διασφαλίσει όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμμετοχή του απλού πολίτη στις αποφάσεις που τον αφορούν, κι όχι να παραμένει στα χέρια μιας κλειστής κάστας «ιδιοκτητών» της, που διαπλέκεται με μεγάλα συμφέροντα και συχνά υποτάσσεται σε αυτά.
Η επιχειρηματικότητα πρέπει να απαλλαγεί από την πειρατεία, την ασυδοσία που γεννά και αναπαράγει τη διαφθορά, τον εύκολο πλουτισμό από την αφαίμαξη του κράτους. Να ενισχυθεί η υγιής επιχειρηματικότητα και να εξασφαλιστεί η διαρκής προσπάθεια μείωσης των αντιθέσεων, μέσα από την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου.
Η νεολαία πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι, ως το αύριο της χώρας, και να μη συκοφαντείται και κακοποιείται σαν εχθρός, κοινωνικά απροσάρμοστη και κατάλληλη μόνο ως αναλώσιμο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Με αμοιβές πείνας και ντροπής, χωρίς καμιά ασφάλιση, χωρίς τον στοιχειώδη σεβασμό στις δεξιότητες και τη μόρφωσή της.
Η πανδημία, όσο κι αν την εκμεταλλεύονται οι συνήθεις κερδοσκόποι κάθε εθνικής τραγωδίας, είναι και μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσει η κοινωνική πλειοψηφία, ιδίως εκείνοι που βλέπουν τα τρένα να περνούν ενώ οι ίδιοι ξεπαγιάζουν στον σταθμό, οι νέοι και οι νέες που τόσο στοχοποιήθηκαν, πού βρίσκεται το μέλλον τους. Τι χάνουν, τι έχουν και, κυρίως, τι τους πρέπει. Κι αυτή είναι μια διαδικασία που ήδη αναπτύσσεται στα βάθη της κοινωνίας μας, εκεί όπου η απόγνωση γίνεται απόφαση αντίστασης, αλλά διακρίνεται ήδη και στην επιφάνεια των εξελίξεων. Και είναι η βασική αιτία που μπορούμε μέσα από το σημερινό σκοτάδι να διακρίνουμε το φως. Να είμαστε αισιόδοξοι. Τόσο περισσότερο όσο οι πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι, θα αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση, το μέλλον της ζωής τους, στα δικά τους χέρια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, με τις εμπειρίες που απέκτησε στην κυβερνητική θητεία του, την καθημερινή μάχη του στη Βουλή, την προσπάθειά του να βρίσκεται παντού όπου ο λαός μας υποφέρει και χρειάζεται στήριξη, έχει τη μεγάλη ευθύνη να οργανώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις αλλά και να τις καθοδηγήσει σε ένα πολιτικό σχέδιο αλλαγής και νίκης.
Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας κοινωνικής αλλά και πολιτικής πλειοψηφίας που θα διεκδικήσει τη νίκη απέναντι στη Δεξιά του αυταρχισμού και της ταξικής μεροληψίας, προκειμένου μια νέα προοδευτική κυβέρνηση να οδηγήσει τη χώρα με ασφάλεια στον δρόμο της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όσο βλέπουμε αυτή την κυβέρνηση να ξοδεύει ευκαιρίες, να καταστρέφει όσα με θυσίες πετύχαμε, να βυθίζει στην ύφεση και στις ανισότητες την ελληνική κοινωνία, τόσο θα μεγαλώνει αυτή η ευθύνη. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την πλήρη καταστροφή για να παραλάβουμε εκ νέου, σαν τον Σίσυφο, τη χώρα στη βαθιά χαράδρα για να τη βγάλουμε στο ξέφωτο.
Η Αριστερά απέδειξε ότι μπορεί να σώσει τη χώρα από την καταστροφή και θα το ξανακάνει αν χρειαστεί, αλλά της αξίζει να κυβερνήσει σε καλύτερες συνθήκες, για να αποδείξει ότι μπορεί να πετύχει ακόμη σημαντικότερα πράγματα για τους ανθρώπους του μόχθου και της δημιουργίας. Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι περνά από το χέρι μας το 2021 να είναι ο χρόνος μιας σωτήριας αλλαγής στην πορεία της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου