Πανηγυρισμοί στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην οδό Πειραιώς το βράδυ της 21ης Μαΐου, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών
EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣΣουέλ, σύμφωνα με το λεξικό, ονομάζεται «ο κυματισμός που οφείλεται σε άνεμο που έπνεε σε προηγούμενο χρόνο, ενίοτε και ημέρες πριν ή σε άλλη περιοχή.
Τα κύματα φαίνονται να μην έχουν σχέση με τον επικρατούντα άνεμο στην περιοχή του παρατηρητή τόσο κατά διεύθυνση όσο και κατ’ ένταση». Σουέλ λέγεται εκείνο το μπλε κύμα που σάρωσε τη χώρα το βράδυ της 21ης Μαΐου. Μονάχα με ερωτήσεις και αφήνοντας πίσω κάθε θεωρία από τις αμέτρητες που διατυπώθηκαν επί μία εβδομάδα, έκανα το μόνο που ξέρω καλά: πήρα τους δρόμους, αναζητώντας πώς ένας νέος ψήφισε Δεξιά ή κάποιος φτωχός ψήφισε Νέα Δημοκρατία.
Οι δυο πρώτοι συνομιλητές μου είναι κι αυτοί σοκαρισμένοι από την ανάποδη: ούτε κι οι ίδιοι πιστεύουν πως το σύνθημα που έριξε ο αρχηγός τους, «Ολη η Ελλάδα να γίνει μπλε», υλοποιήθηκε. Γέννημα θρέμμα της Δεξιάς, απολύτως συνεπείς ταξικά, ένας γιατρός και μια δικηγόρος, ανάμεσα σε πίνακες χιλιάδων ευρώ της προσωπικής τους συλλογής, μου εξηγούν πώς έπεισαν αυτούς που τους τελειώνουν τα λεφτά πριν να βγει ο μήνας ή το σπίτι τους κινδυνεύει από τα όρνεα και τους Πάτσηδες αυτού του ντουνιά.
Μαυρίλα από τον ΣΥΡΙΖΑ
«Ο κόσμος έχει κουραστεί και η Αριστερά αυτό δεν το κατάλαβε -ποιος ασχολείται με απλές αναλογικές και συγκυβερνήσεις; Οπότε θα προτιμήσει την ασφάλεια, την κανονικότητα, αυτό που ξέρει, κι ας μην περνάει βασιλικά. Ο κόσμος επίσης θέλει ένα όνειρο, μια προοπτική.
Η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μαύρη θλίψη και σκοτεινιά, για όσα δεν λέει η υπόλοιπη Αριστερά, ποιος αλήθεια θέλει να περάσει μια ζωή σε αγώνες, αγώνες, αγώνες; Επειτα, εμείς δεν μέναμε στον θόρυβο που κάνουν τα σόσιαλ μίντια και τα hashtag τύπου “Μητσοτάκη γμ”, αλλά βγαίναμε έξω στον κόσμο. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μπήκε στο δικηγορικό μου γραφείο ή στο ιατρείο του άντρα μου, που να μην του βάλουμε το δίλημμα: αυτό που ξέρεις (και με τα λάθη του) ή περιπέτειες ξανά; Μιλούσαμε στις δασκάλες των παιδιών στο σχολείο, στον σύλλογο γονέων, σε κοινωνικές εκδηλώσεις και μιλούσαμε για αυτά που ενδιαφέρουν τον μέσο άνθρωπο -κι αυτά, λυπάμαι, δεν είναι ούτε οι υποκλοπές ούτε το κράτος δικαίου, είναι η τσέπη του».
Ποιος είναι αυτός ο μυθικός μέσος πολίτης και γιατί εμείς δεν είχαμε γνωριστεί μαζί του; Τον συναντάω σε ένα πάρκο στο Μαρούσι, όπου μαζί με άλλους γονείς κάνουν πικνίκ για τα γενέθλια μιας 2χρονης πιτσιρίκας. «Ψήφισα Μητσοτάκη και όχι Ν.Δ., όπως παλιότερα είχα ψηφίσει Τσίπρα και όχι ΣΥΡΙΖΑ», μου λέει ο Στέργιος, ο μπαμπάς της μικρής. «Οχι μόνο γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και έφριξα με τον Κατρούγκαλο, αλλά και γιατί ο Μητσοτάκης δείχνει να έχει ένα όραμα, θέλω το παιδί μου να ζήσει σε μια καλύτερη χώρα».
Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, όταν όλοι φτωχοποιούμαστε καθημερινά, η δημόσια υγεία και η παιδεία σμπαραλιάζονται και το μισό πολιτικό σύστημα παρακολουθείται, τον ρωτάω. «Παραβλέπετε ότι ο Μητσοτάκης μοίρασε πολύ χρήμα -προφανώς τα περισσότερα στους πλουσιότερους, ωστόσο εμένα μου μείωσε τον ΕΝΦΙΑ και στήριξε την επιχείρησή μου».
Λίγο αργότερα, με άλλες λέξεις, θα διάβαζα ακριβώς αυτό όχι στην «Αυγή» ή την «Προλεταριακή Σημαία», αλλά στη ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης, την «Καθημερινή»: «Με άφθονο δημόσιο χρήμα φιλοτεχνήθηκε η εικόνα μιας δήθεν δυναμικής ανάπτυξης και προσφέρθηκε μια εύθραυστη ευημερία σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα –εξ ου, η “σταθερότητα” νίκησε την “αλλαγή”. Χωρίς αυτό το υπόβαθρο, δεν είχαν πιθανότητες ούτε η πρωτοφανής ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς ούτε το μέγεθος της νίκης της Ν.Δ. στις πρόσφατες εκλογές».
Η απάντηση που κυνηγάω -πώς κέρδισε η Ν.Δ.- αναπόφευκτα με οδηγεί σε στέκι του Νέου Ηρακλείου, που μαζεύει εφηβάκια και λίγο μεγαλύτερη πιτσιρικάδα. Εδώ ο συσχετισμός είναι άλλος από εκείνον που έδωσε η κάλπη για τους 17- 24, κερδίζει η Αριστερά σε όλες τις εκφράσεις της, ωστόσο έχουν άποψη για το τι οδήγησε την πλειοψηφία των συνομηλίκων τους σε έναν πολιτικό χώρο που παραδοσιακά δεν εκφράζει τη νεολαία (ωστόσο τη χαρτζιλίκωσε με ένα 150ευρω, όπως σημειώνουν όλα τους).
Είπαν πολλά οι πιτσιρικάδες (και δεν θέλω να σας μεταφέρω τι λένε για την παρουσία των πολιτικών στο Τik Τok, γιατί θολώνουν ήδη από τα δάκρυα τα πρεσβυωπικά γυαλιά μου), ωστόσο, δικαιωματικά, ο λόγος δίνεται στον Αλέξανδρο, που ψήφισε «τον Κυριάκο», παρ’ όλο που η γιαγιά του έχει τη φωτογραφία του Αντρέα στη βιβλιοθήκη της.
«Εμείς δεν είμαστε δεξιά οικογένεια, είμαστε δημοκράτες κι οι παππούδες μου ΠΑΣΟΚοι όλοι. Οι γονείς μου ψήφισαν πρώτη φορά Νέα Δημοκρατία μετά την κόλαση του καλοκαιριού του 2015 με το δημοψήφισμα -εγώ ήμουν 10 χρόνων, αλλά θυμάμαι τον πανικό που γινόταν σπίτι μας. Το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε τη χώρα και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ που είπε ότι δεν θα φέρει μνημόνια, αλλά έφερε κι αυτός. Τώρα μαλλιοτραβιούνται ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ποιος είναι ο αληθινός διάδοχος του Αντρέα. Καθόλου δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Εγώ θέλω ένα πανεπιστήμιο που να είναι αντάξιο με τα ευρωπαϊκά και θέλω να μείνω και να εργαστώ εδώ κι όχι να φύγω όπως ο αδερφός μου. Ψηφίζω αυτόν που φέρνει εδώ τις Big Tech, τη Microsoft, την Google, την Amazon -εκεί θέλω να δουλέψω. Οι αριστεροί καλοί είναι για να πιούμε ένα τσίπουρο, έντιμοι όλοι τους και διαβασμένα παιδιά, αλλά κανένας δεν μου λύνει το οικονομικό πρόβλημα».
Ανασφάλεια για το μέλλον
Μου έλειπαν κι άλλα κομμάτια από το παζλ κι έτσι πήρα σβάρνα τα μικρομάγαζα της προσφυγομάνας Νέας Ιωνίας, της εργατούπολης του Καζαντζίδη και του μπλόκου της Καλογρέζας. Θα χρειαζόμουν δυο σελίδες για να σας μεταφέρω την αγωνία των ανθρώπων για το τι ξημερώνει σε όλους μας στο πεδίο της οικονομίας, τις τεράστιες ανασφάλειες για το μέλλον των παιδιών τους, τη βαθιά ανάγκη τους για μια κάποια σιγουριά έστω με δεξιό πρόσημο, την παραίτησή τους από την ελπίδα μιας αλλαγής συσχετισμού.
Ξεχωρίζω αυτό που είπε ο κ. Γιώργος: «όπως δεν ήταν όλοι αριστεροί αυτοί που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, έτσι δεν είναι όλοι δεξιοί αυτοί που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία τώρα. Κουρασμένοι είμαστε, παραζαλισμένοι είμαστε, μια χαραμάδα φως ψάχνουμε, να γίνει λίγο καλύτερη η ζωή μας σήμερα. Κι αύριο βλέπουμε πάλι».
Με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό, κλείνω με κάτι που μου είπαν δυο κυρίες από την Κηφισιά, ανάμεσα σε δυο εξορμήσεις τους προς άγραν ψήφων. «Οσο η Αριστερά αλληλοσπαράσσεται ή θρηνεί ή γράφει αναλυσάρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμείς εξακολουθούμε να δουλεύουμε πόρτα πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο, οι κάλπες είναι αδειανές και θέλουμε ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου