Το πανεπιστημιακό άσυλο και το φοιτητικό κίνημα Σπύρος Στάλιας,

 



Το  πανεπιστημιακό άσυλο και το φοιτητικό κίνημα

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος, Ph.D

Αυτές τι μέρες γίνεται πολύ συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Η κοινωνία σαφώς έχει ταχθεί με την επικράτηση του νόμου και της τάξης μέσα στα Πανεπιστήμια, όταν φαινόμενα παράβασης του νόμου εκδηλώνονται ή εκπορεύονται μέσα από εκεί. Από την άλλη υπάρχει η άποψη του αριστερού σύριζα, που άσκησε την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική για πέντε σχεδόν χρόνια, που υπερασπίζεται το ‘άσυλο’, με το επιχείρημα, η πανεπιστημιακή κοινότητα μόνη της θα βρίσκει λύσεις στα οποιαδήποτε προβλήματα ανακύπτουν. Μακάρι, αλλά όταν ο νόμος παραβιάζεται δεν είναι δουλειά της πανεπιστημιακής κοινότητας να το παίζει αστυνομία. Αυτά είναι σαχλαμάρες.

Αλλά λύθηκε έτσι το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου; Φυσικά δεν λύθηκε, και ότι λύθηκε, αν λύθηκε, έχει σχέση με τις έκνομες πράξεις μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτό δεν έχει καμμία σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο.

Το πανεπιστημιακό άσυλο παραμένει το ζητούμενο στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, απ’ όπου υποτίθεται ότι ξεπηδάει η ελεγμένη γνώση με τρόπο διαλεκτικό. Διαλεκτική είναι ο διάλογος που επιβάλει να μπαίνει ο ένας στην θέση του άλλου, να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους, και να ανακαλύπτουν μια νέα αλήθεια, που όταν προσήλθαν ούτε καν αυτοί γνώριζαν. Η διαλεκτική είναι, με άλλα λόγια, μία κίνηση προς την καθολικότητα που ο καθαρός λόγος επιβάλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα αυτό κατισχύει ή ότι πάντα γεννιέται μια απόλυτη γνώση. Στην πραγματικότητα είναι μια συμφωνία ανθρώπων που επιθυμούν να βρούν την αλήθεια και κάπου συμφωνούν σε ένα ανώτερο επίπεδο, υπερβαίνοντας έτσι τις προσωπικές τους απόψεις που είχαν πριν. Η γνώση αυτή μετά, πρέπει να πάρει τον δρόμο της προς την κοινωνία. Πως θα εφαρμοστεί είναι μια άλλη ιστορία, γιατί μπορεί και να μην γίνει ποτέ κτήμα της κοινωνίας.

Ας δουμε αυτό το θέμα μέσα από την ιστορία.

Ας υποθέσουμε ότι ένας καλός νεαρός, με ήθος και αρχές, αποφάσισε να σπουδάσει την οικονομική επιστήμη. Πράγματι εκεί γύρω στο 1980 εγγράφεται σε μια Οικονομική Πανεπιστημιακή Σχολή. Ας υποθέσουμε ότι είναι φωστήρας φοιτητής και ας υποθέσουμε ακόμα ότι το 1995 με ντοκτορά στα οικονομικά (Ph.D) ακολουθεί πανεπιστημιακή καριέρα.

Αυτά τα 15 χρόνια της φοίτησης του τι άραγε να έμαθε αυτό το παιδί και τι άραγε θα διδάσκει σήμερα στους νέους φοιτητές;

Παρακάτω συνοψίζω τι έμαθε στα 15 χρόνια φοίτησης και έρευνας, τι διδάσκει σήμερα, και πιστέψτε  με δεν παραλείπω τίποτα, μα τίποτα

1. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, που δρά οικονομικά, έχει ως στόχο την μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας του.
2. Η οικονομία διέπεται από αιώνιους νόμους που δεν μπορεί η ανθρώπινη θέληση να τους μεταβάλλει.
3. Οι στατιστικές σειρές των οικονομικών δεδομένων, αποτελούν ασφαλή μέσα να προβλέπουμε το μέλλον με ακρίβεια.
4. Το χρήμα είναι ουδέτερο και δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση, άρα είναι μέσο ανταλλαγής, σπάνιο και ορισμένο. Κάθε αύξηση της προσφοράς του χρήματος προκαλεί κατ΄ανάγκη πληθωρισμό.
5. Η αύξηση της ζήτησης οδηγεί πάντα σε αύξηση των τιμών.
6. Η αύξηση των μισθών οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας.
7. Η αύξηση των μισθών οδηγεί σε μείωση των κερδών
8. Η μείωση των αποταμιεύσεων οδηγεί σε μείωση των επενδύσεων και του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας
9. Οι εύκαμπτοι μισθοί προς τα κάτω και οι ελαστικές τιμές και το ελεύθερα κυμαινόμενο επιτόκιο αποτελούν προϋπόθεση για να αποκαταστήσουν την οικονομία στο καλύτερο δυνατό σημείο της.
10. Η αγορές εργασίας, εμπορευμάτων και κεφαλαίων, πρέπει να είναι πλήρως απελευθερωμένες από οποιαδήποτε νομοθεσία, που μπορεί να περιορίζει την απρόσκοπτη λειτουργεία τους.
11. Το κράτος πρέπει να απέχει από οποιαδήποτε παρουσία στην οικονομία και ο προϋπολογισμός του θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένος ή πλεονασματικός γιατί αν είναι ελλειμματικός θα προκαλέσει και πληθωρισμό και αύξηση των επιτοκίων.

Ο νυν καθηγητής αυτά έμαθε στην 15ετή διάρκεια των σπουδών του, και ο βαθμός δυσκολίας των σπουδών του κάθε χρόνο, έγκειτο στο να τα κατανοεί αυτά, ντυμένα με απλά έως πολύ δύσκολα μαθηματικά, γιατί αν αυτό δεν γινότανε, τότε τα οικονομικά, δεν θα ήταν μια θετική επιστήμη, και η οικονομία δεν θα ήταν αιώνια και αμετάβλητη. Είναι ανάγκη να είναι θετική επιστήμη η οικονομία. Κυρίως για πολιτικού λόγους που θα δούμε παρακάτω.

Αν ρωτήσει κάποιος τον καθηγητή πιά, ότι τα παραπάνω συνεπάγονται πλήρη προστασία των τραπεζών και των κατόχων των χρηματικών κεφαλαίων, για τον κόσμο της εργασίας διαρκή φτώχεια και λιτότητα, για το κράτος την πλήρη ιδιωτικοποίηση του  και για τις αγορές την πληρη απελευθέρωση τους από κάθε κανονισμό και κατά συνέπεια σε τι αποσκοπούν(;), θα απαντήσει χωρίς καμμία δυσκολία, αλλά και με ειλικρίνεια, στη μακροχρόνια ευημερία της κοινωνίας. Και όχι μόνον αυτό. Αν τον ρωτήσετε αν υπάρχει εναλλακτική οικονομική πρόταση, ίσως εκπλαγεί με την ερώτηση, θα σας απαντήσει ότι δεν υπάρχει ενναλακτική πρόταση (there is no alternative-TINA). Και κάτι άλλο, αν τον ρωτήσετε αν ήταν σε θέση ευθύνης σε μια κρίση, τι οικονομικές πολιτικές θα εφάρμοζε, φυσικά θα σας απαντήσει, λόγω ΤΙΝΑ, αυτές που διδάχθηκε. Κατά τα άλλα παραμένει ένα καλός άνθρωπος.  Αυτός μπορεί να είναι ο Γ. Στουρνάρας ή ο κύριος Παπαδήμος ή ο πονηρός Ευκλείδης.

Οι 11 προτάσεις περιγράφουν την νεοφιλελεύθερη οικονομία, οικονομία του 19ου αιώνα, που αναβίωσε μετά το 1980 και ανδρώθηκε με την Συναίνεση της Ουάσιγκτον (1989)  και την Συνθήκη του Μάαστριχτ (1993). Είναι η οικονομία που ευθύνεται για κρίσεις πολέμους και καταστροφές εως σήμερα. Είναι η οικονομία που σήμερα διδάσκεται σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια του κόσμου ως αυθεντική οικονομική γνώση (από το 2008 με ολο και αυξανόμενη αμφισβήτηση) και έτσι κάθε άλλη οικονομική γνώση δεν έχει θέση στο πανεπιστήμιο. Η γνώση αυτή έλκει την καταγωγή της από τους Marshall, Walras, Wicksell, Hayek (Mount Pelerin Society), Friedman κά.

Σε αυτή την τέλεια γνώση στηρίζεται το ‘υπόδειγμα’ υπό το οποίο λειτουργεί η ευρωζώνη ή η τέλεια παγκοσμιοποίηση. Με τον όρο ‘υπόδειγμα’ ή ‘παράδειγμα’, ορίζουμε μια σειρά προτάσεων, με βάση τις οποίες αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε την πραγματικότητα και συμφώνως προς αυτές ενεργούμε.

Οι αρχές αυτές, αποτελούν την βάση της συνύπαρξης μας, διότι υπό αυτές διοικούμεθα, κατέχουμε την περιουσία μας, δουλεύουμε, παράγουμε και διανέμουμε τον πλούτο που δημιουργείται.

Οι παραπάνω αρχές, αφού αποτελούν ασφαλή οικονομική γνώση, θα πρέπει να φύγουν πλέον από το οικονομική σχολή, και να πάνε δίπλα στη νομική σχολή, για να γίνουν δίκαιο.

Δεν υπάρχει πιο σταθερή βάση για ένα δίκαιο να στηρίζεται σε αναλλοίωτους νόμους, και πόσο ευτυχής θα πρέπει να είναι η κοινωνία που το δίκαιο της έχει τέτοια θεμέλια.

Σύμφωνα με τις παραπάνω αρχές, αυτό που πρέπει να προστατεύεται πρωταρχικά, είναι η αξία του χρήματος και κατ’ ανάγκη οι κάτοχοί του. Έτσι το χρήμα, ως κοινωνικό αγαθό, πρέπει να μην αφήνεται στις ορέξεις οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, αφού είναι ορισμένο και σπάνιο, αλλά να διοικείται από μια Κεντρική Τράπεζα, και αυτοί που το κατέχουν, τράπεζες και  κεφαλαιούχοι, να προστατεύονται. Έτσι στην ιεραρχία και πέραν παντώς ελέγχουν είναι η ΕΚΤ, οι τράπεζες και οι κάτοχοι του χρηματικού πλούτου, και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών.  Παράδειγμα: Το 2008 σπεύσαμε σύσσωμοι ως έλληνες και ευρωπαίοι να κεφαλαιοποιήσουμε τις τράπεζες, και αδιαφορούμε αν σήμερα οι τράπεζες, αυτές που προκάλεσαν την κριση του 2008, παίρνουν τα σπίτια του κόσμου. Φαίνεται παράλογο. Εν τούτοις στο πλαίσιο του συστήματος, αυτό συνιστά ορθολογική συμπεριφορά. Το λένε οι νόμοι και οι δικαστές.

Από εδώ μετά, οικοδομείται μέσω των νόμων η ‘Πολιτεία’  που κάθε της βαθμίδα αντανακλά αυτές τις οικονομικές αρχές. Η εκτελεστική εξουσία πρέπει να στέκεται μακριά από την οικονομία και παντοιοτρόπως θα πρέπει να προστατεύει αυτές τις αρχές. Το κοινοβούλιο να νομοθετεί με βάση την διατήρηση και ενίσχυση αυτών των αρχών και για την τιμωρία όσων υπονομεύουν αυτές τις αρχές. Τέλος η δικαιοσύνη, θα πρέπει να λειτουργεί αναλόγως.

Οικοθεν νοείται, ότι αφού η πρώτη αρχή έχει σχέση με την απόλυτη ελευθέρια του ατόμου, η δημοκρατία είναι αυτονόητη. Με μία διαφορά. Μπορεί ο λαός να εκλέξει όποια κυβέρνηση επιθυμεί, αλλά η πολιτική θα παραμένει η ίδια, που έσχατος σκοπός της είναι η προστασία της αξίας του χρήματος και των κατόχων του. Παράδειγμα: Τι διαφορά οικονομικής πολιτικής έχουμε από τις κυβερνήσεις από το 2010 έως σήμερα; Καμμία!

Αυτή η πρωταρχική γνώση που αφορά στή βιολογική μας ύπαρξη και στη πολιτική μας συνύπαρξη, κατ’ ανάγκη επηρεάζει όλους τους ανθρωπιστικούς κλάδους των πανεπιστημίων, πολιτική, γεωπολιτική, νομική, ψυχολογία, κοινωνιολογία, αποτροπή πολέμου, θεολογία, την τέχνη, ιστορία (πως να ξαναγράφεται) κά, και ως ένα σοβαρό σημείο και τις θετικές επιστήμες που έχουν άμεση σχέση με τον άνθρωπο, την βιολογία, την ιατρική, την φαρμακολογία, το περιβάλλον, την ενέργεια, την γεωπονία και άλλες. Μα γιατί τις επηρεάζει; Μα είναι η βάση του ‘υποδείγματος’ υπό το οποίο συνυπάρχουμε.

 Έτσι δημιουργείται ένας καθολικός τρόπος σκέπτεσθαι, συμπεριφοράς και πράττειν, ατομικά και κοινωνικά, που έλκουν την καταγωγή τους από τις αρχές του υποδείγματος. Το υπόδειγμα δημιουργεί ένα τύπο ανθρώπου και κοινωνίας.

Είναι πέραν των σκοπών αυτού του κειμένου πως το υπόδειγμα επηρεάζει, αλλά είναι ενδιαφέρον κάποιος να ασχοληθεί, και κυρίως να ασχοληθεί με το αν οι επιστήμονες των κλάδων αυτών της επιστήμης, γνωρίζουν το κυρίαρχο υπόδειγμα. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι δεν έχουν ιδέα, ειδικά οι πολιτικοί και οι ιδεολόγοι.

Το θέμα που τώρα εγείρεται είναι πως αυτή η γνώση έγινε κυρίαρχη; Είναι μία μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά εδώ η αναφορά θα είναι σύντομη. Με την κατάρρευση της Συμφωνίας του Μπρέττον Γούντς, ας πούμε το 1973 τελικά, και την πρώτη πετρελαϊκή κρίση την ίδια εποχή, το κεϋνσιανό κράτος και η μετακεϋνσιανή θεωρία (Μάρξ, Κέϋνς, Σράφα, Καλέτσκι, Λέρνερ), που συνιστούσαν το κυρίαρχο υπόδειγμα από το 1945, κατέρρευσαν λόγω άγνοιας και πολιτικών κεϋνσιανών ύβρεων. Οι νεοφιλελεύθεροι καραδοκούσαν από το 1933 και κυρίως από το 1945, να ξαναγίνουν το  κυρίαρχο υπόδειγμα. Δεν σταμάτησαν ποτέ, τράπεζες και κεφαλαιούχοι, που είχαν χάσει, με την κεϋνσιανή επανάσταση, το προνόμιο της διαχείρισης του χρήματος (ευθανασία του τραπεζίτη), να προσπαθούν να επαναφέρουν τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά στην πράξη. Χρηματοδότησαν σπουδαία πανεπιστήμια, ινστιτούτα ερευνών, επιστημονικά και πολιτικά περιοδικά και δημοσιογραφικούς οργανισμούς. Υπήρξε μια χρηματοδοτούμενη προπαγάνδα 30 ετών, που συνεχίζεται έως σήμερα, με διάφορους συνειδητούς και ασυνείδητους ‘λαδωμένους’ κατά περίπτωση. Η ευκαιρία δόθηκε τότε,  και με επικεφαλής την αριστερά(!) και κατόπιν την λαϊκή δεξιά, υιοθετήθηκε το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Η ανθρωπότητα ξαναβρέθηκε με τα οικονομικά του 19ου αιώνα και στα πανεπιστήμια να διδάσκονται μόνο αυτά.

Εδώ τώρα τίθεται το ερώτημα. Είναι σωστό το νεοκλασσικό υπόδειγμα, όσο μελαγχολικό και να είναι για τους πολλούς, επιβάλλοντας διαρκή  λιτότητα, εξαντλητικό ανταγωνισμό μέσα στην κοινωνία και μεταξύ των κρατών, προστατεύοντας τις τράπεζες και τους κατόχους κεφαλαίων, με στόχο σε κάποιο μακρινό μέλλον, που θα έχουμε πεθάνει,  να έχουμε καθολική ευημερία, πέρα από κουλτούρες, θρησκείες, πατρίδες, χρώματα με ένα ‘δίκαιο’ μισθό ο καθένας;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά είναι μια πλεκτάνη των κατόχων κεφαλαίων με στόχο να διοικούν τον κόσμο της εργασίας. Ως κάτοχοι μεγάλου πλούτου, επέβαλαν την πλεκτάνη αυτή ως επιστημονική θεωρία. Τελεία και παύλα.

Είναι επιστημονικά ανακριβές ότι ο κόσμος της οικονομίας είναι αιώνιος, αμετάβλητος και προβλέψιμος.  Είναι αβέβαιος και ασταθής ο κόσμος της οικονομίας και με αληθή γνώση, που πάντα θα ανακαλύπτουμε, πρέπει αυτή την αβεβαιότητα να την αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί.

Είναι επιστημονικά αστήρικτος ο ισχυρισμός ότι το χρήμα είναι ουδέτερο ως προς την παραγωγή και την απασχόληση και ακόμα ότι είναι ορισμένο και σπάνιο και κάθε αύξηση της προσφοράς του δημιουργεί πληθωρισμό.  Αντίθετα η έλλειψη του φέρνει ύφεση και ανεργία, και το κράτος, όταν λείπει αυτό το κοινωνικό αγαθό, το εκδίδει, όσο χρειάζεται, για να φέρει ανάπτυξη και πλήρη απασχόληση.

Είναι ανακριβές ότι οι αποταμιεύσεις καθορίζουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Το αντίθετο συμβαίνει. Οι επενδύσεις καθορίζουν τις αποταμιεύσεις και την ανάπτυξη. Οσο πιο πολλές είναι οι επενδύσεις τοσο μεγαλύτερη θα είναι η αύξηση του πλούτου και άρα περισσότερες οι αποταμιεύσεις.

Είναι επιστημονικα ανακριβές ότι οι σταθερές τιμές και οι σταθεροί μισθοί αποτελούν αναγκαίο όρο για την υποαπασχόληση, όπως είναι ανακριβές ότι οι εύκαμπτες τιμές και μισθοί αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την πλήρη απασχόληση.

Και τέλος είναι ψευδές και άκρως λανθασμένο ότι τα ελλείμματα του κράτους είναι πληθωριστικά και προκαλούν αύξηση των επιτοκίων. Αντίθετα ούτε το ένα προκαλούν ούτε το άλλο. Τα ελλείμματα πριν την πλήρη απασχόληση είναι μόνο αναπτυξιακά.

Όλα αυτά βεβαίως αλλάζουν την εικόνα της οικονομίας. Αυτά δεν είναι άλλα από τα μετακεϋνσιανά οικονομικά, που κάνουν την επιστήμη αισιόδοξη για τους ανθρώπους, την κοινωνία πιο πολιτισμένη και πιο δημοκρατική, καθώς και τις σχέσεις των κρατών συνεργατικές. Από τη ζούγκλα του ανταγωνισμού και της σύγκρουσης, μας οδηγούν σε ένα κόσμο που βασιλεύει η γνώση και η αξιοπρέπεια και οι άνθρωποι, ως λογικά όντα, έχουν υποχρέωση να διαλέξουν αυτό τον δρόμο του λόγου και όχι τον δρόμο της φιλοδοξίας, της αρπακτικότητας και της απληστίας, ήτοι της ηλιθιότητας.

Αλλά αυτά τα οικονομικά δεν διδάσκονται στα Πανεπιστήμια και ελάχιστοι ηρωικοί καθηγητές που τα διδάσκουν δεν μπορούν  να κάνουν την διαφορά. Ποίοι ευθύνονται γι΄ αυτό;

Είναι αυτοί που γνωρίζουν και συνειδητά δεν επιτρέπουν την διδασκαλία τους, τραπεζίτες και οι κάτοχοι χρηματικών κεφαλαίων, και οι χρηματοδοτούμενοι πανεπιστημιακοί καθηγητές και πολιτικοί. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Μια γνώση που γίνεται πολιτική θεωρια και πράξη, πρέπει να παρουσιάζεται, για να σταθεί στο λαό, ως γνώση αυθεντική, κάτι σαν την εξ αποκαλύψεως θεολογία, όχι κάτι το θύραθεν.

Η επιτυχία της γκεμπελικής προπαγάνδας του νεοφιλελευθερισμού το κατάφερε αυτό, παρουσιάστηκε στο λαό ως αυθεντική γνώση,  και έτσι ο λαος ενώ είναι σε πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει, θεωρεί πως ότι γίνεται, η εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, είναι κανονικότητα, και έτσι βρίσκεται σε διαρκή υπάκοη παθητικότητα. Πόσες φορές την μέρα δεν ακούτε μορφωμένους, καλούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους, ας πούμε τους μενουμευρωπάκηδες, που ενώ στα οικονομικα ‘δεν έχουν δει εξώφυλλο’, να μιλάνε ως έγκυροι οικονομολόγοι. Όταν ακούς αυτά τα άσχετα του νεοφιλελευθερισμού και από τον κόσμο της παραγωγής, ΣΕΒ ας πούμε, εκεί σε πιάνει θλίψη, γιατί είναι τα πρώτα θύματα του ευρώ. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να είναι σε παράκρουση, δεν μπορούν να δούν τα συμφέροντα τους.

Ας γυρίσουμε στο πανεπιστημιακό άσυλο. Στούς νυν διδάσκοντες καθηγητές, δεν έχουμε καμμία ελπίδα για να μάθουμε την αλήθεια για την οικονομική επιστήμη, πολλώ δε μάλλον στούς πολιτικούς, που σύσσωμοι έχουν δηλώσει πίστη στο ευρώ και στις καταθλιπτικές πολιτικές τους. Είναι καλοπληρωμένοι. Η εργοδοσία κοιμάται, είναι η μεγάλη χαμένη και η μεγάλη ηλίθια. Στους κομματικοποιημένους φοιτητές, αυτούς που αρπάζονται για το πανεπιστημιακό άσυλο, στο επίπεδο της τάξης και της αταξίας, δεν έχουμε καμμία ελπίδα ως κοινωνία, αφού είναι προσηλωμένοι στα κόμματα του ευρώ. Δεν είναι κακή νεολαία. Απλά δεν γνωρίζει. Και οι δυο κατηγορίες φοιτητών, διδάσκονται τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά και οι λίγοι ‘αριστεροί’ που τα αμφισβητούν, ενώ δέχονται το ευρώ, τα αμφισβητούν όχι ως επιστήμη, αλλά σε επίπεδο κοινωνικής ηθικής, προβάλλοντας στη θέση του το ‘σταλινικό υπόδειγμα’ του οποίου δεν γνωρίζουν την μαρξιστική βάση, αν έχει κάποια, αφού δεν υπάρχουν αναλυτικές μαρξιστικές σπουδές ή μετακεϋνσιανές σπουδές στην Ελλάδα. Υπάρχει ο κομματικός μαρξισμός, ήτοι τίποτα. Πραγματικό εγκεφαλικό χάος.

Παρ΄ ολ’ αυτά υπάρχουν σοβαροί καθηγητές, σε όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια, που δίνουν την μοναχική τους μάχη για την επιστημονική αλήθεια, διδάσκοντας τα μετακεϋνσιανά οικονομικά. Υπάρχουν φοιτητές που τους ακολουθούν, όσο είναι δυνατόν να τους ακολουθούν. Από το 2000 και κυρίως από το 2008 και μετά, με το ξέσπασμα της κρίσης, το βασίλειο του νεοφιλελευθερισμού αρχίζει να κλονίζεται, από καθηγητές και φοιτητές σε όλο τον κόσμο, σε πλήθος πανεπιστήμιων σε ολες τις ηπείρους, που αμφισβητούν το νεοφιλελευθερο υπόδειγμα, ως δογματικό, που αντιλαμβάνεται τον κόσμο σαν κάτι ιδεατό  και την πολιτική του πρακτική ως εχθρική προς τις κοινωνίες, την εργασία, τις κουλτούρες, το περιβάλλον και γενικότερα εχθρικό προς το κάθε άνθρωπο. Πράγματι στο διαδίκτυο η επιστημονική  κριτική  θεριεύει. Η διάδοση των ιδεών θριαμβεύει.

Αυτό είναι το Πανεπιστημιακό Άσυλο που προσδοκούμε από τους καθηγητές και τους φοιτητές να κατοχυρώσουν στα Πανεπιστήμια με ότι καλό αυτό συνεπάγεται για την Ελληνική Κοινωνία. Το ‘γενναίοι ελληνικό φοιτητικό κίνημα’ είναι καιρός να βρει τον δρόμο του δίπλα στη γνώση και να την απαιτήση.

spyridonstalias@hotmail.com

Β. Ραφαηλίδης - Το εγχειρίδιο του καλού φασίστα

24.02.2017

Ο φασισμός σαν κοινωνικό κίνημα αλλά και σαν πολιτικό δόγμα, που δίνει πολιτική υπόσταση στο κοινωνικό κίνημα, εμφανίστηκε μεν στην Ιταλία ανάμεσα στο 1919-20, για να γίνει εξουσία, για πρώτη φορά στην Ευρώπη και στον κόσμο το 1922 σ’ αυτή τη χώρα, όμως, τα γενικά χαρακτηριστικά του δεν είναι τυπικά ιταλικά

Ο φασισμός δεν αφορά μόνο τους Ιταλούς και δεν εντοπίζεται μόνο σε μια συγκεκριμένη δύσκολη περίοδο της ιστορίας της Ιταλίας. Άλλωστε, κατά τον Ντανιέλ Γκερέν, τον εγκυρότερο μελετητή του φασιστικού φαινομένου, πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο στον πληθυντικό: δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί. Ακόμα κι όταν μια συγκεκριμένη εθνική παραλλαγή του φασισμού δεν εκφράζεται από ένα συγκεκριμένο φασιστικό κόμμα, το φασιστικό πολιτικό δόγμα, η φασιστική άποψη για την οργάνωση της κοινωνίας, η φασιστική πολιτική φιλοσοφία, θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν. Δεν είναι το φασιστικό κόμμα που φκιάχνει το φασισμό, αλλά ο φασισμός που φκιάχνει το φασιστικό κόμμα. Ο κοινωνικός φασισμός προηγείται και επικαθορίζει τον πολιτικό φασισμό. Τίποτα πιο απλό, συνεπώς, για έναν επιδέξιο φασίστα ηγέτη, με ταλέντο δημαγωγού, να εκμεταλλευτεί την υπάρχουσα στην κοινωνία δυνατότητα για την εμφάνιση ενός φασιστικού κόμματος.

Παρόλο που ο φασισμός δεν είναι ενιαίο δόγμα και εμφανίζεται πάντα σε πολλές και ποικίλες εθνικές παραλλαγές, εντούτοις έχει μερικά γενικά χαρακτηριστικά που είναι τα παρακάτω:

1.  Η δικτατορία,
2.  Ο αντικοινοβουλευτισμός,
3.  Ο κρατισμός,
4.  Ο αντιφιλελευθερισμός,
5.  Ο αντισοσιαλισμός
6.  Ο αντικομουνισμός και
7.  Ο ρατσισμός.

Για να μπορούμε να κάνουμε λόγο για «καθαρό» φασισμό, τα εφτά χαρακτηριστικά που προαναφέραμε πρέπει να συνυπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο φασιστικό καθεστός. 'Ομως δεν συνυπάρχουν πάντα. Ο Μουσολίνι, για παράδειγμα, δεν ήταν ούτε αντικομουνιστής ούτε ρατσιστής στην αρχή, θα γίνει αργότερα, αλλά μόνο για να κάνει το χατίρι στον Χίτλερ. Δεν υπάρχει καθαρός φασισμός αν και υπάρχουν καθαροί φασίστες σκόρπιοι δώθε κείθε και όχι κατ’ ανάγκην μαντρωμένοι στα φασιστικά κόμματα, που μπορεί και να μην υπάρχουν, αν και υπάρχει κοινωνικός φασισμός. 'Οπως κομουνιστής δεν είναι μόνο αυτός που είναι μέλος ενός ΚΚ, έτσι και φασίστας δεν είναι μόνο το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Και όπως ο κομουνιστής δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει (αν και θα έπρεπε) τη μαρξιστική θεωρία, για να είναι καλός κομουνιστής έτσι και ο φασίστας δεν είναι ανάγκη να γνωρίζει τίποτα απολύτως, για να είναι ένας καλός φασίστας.

Οπως και νάναι, ο καλός φασίστας, είτε είναι είτε δεν είναι μέλος ενός φασιστικού κόμματος, πρέπει οπωσδήποτε να προτιμάει τη δικτατορία από τη δημοκρατία, αν βρεθεί μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα Καμιά φορά ο λεγόμενος απλός άνθρωπος μπερδεύει τη δικτατορία του προλεταριάτου (πρέπει να μιλάμε πολύ προσεχτικά γι’ αυτήν) με τη δικτατορία σκέτα πράγμα που ευκολύνει το πήδημα απ’ τη μια στην άλλη. Δεν είναι παράδοξο πρώην κομουνιστές να μεταλλάσσουν σε φασίστες. Όμως αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει πως ο κομουνισμός, ακόμα και ο παραμορφωμένος ολοκληρωτικός κομουνισμός, έχει κάποια θεωρητική σχέση με το φασισμό. Η σχέση που επισημαίνουν μερικοί έχει ψυχολογική και πραχτική αφετηρία Υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που δηλώνουν κομουνιστές, γιατί έτσι τους βολεύει, και που κατ’ ουσίαν είναι φασίστες. Όπως υπάρχουν και άνθρωποι που δηλώνουν φανατικοί δημοκράτες, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι είναι η δημοκρατία και που είναι κάτι φασιστάκια μα τι φασιστάκια. Τα ψυχικά φαινόμενα παίζουν βασικό ρόλο στη στράτευση. Συχνά μπερδεύεσαι τόσο, που αντί να πας στο στρατόπεδο όπου ταξικά ανήκεις, βρίσκεσαι σ’ αυτό του ταξικού σου εχθρού. Αν αντιληφτείς το λάθος σου, αλλάζεις στρατόπεδο. Αλλιώς παραμένεις εκεί που βρέθηκες, και οι άλλοι αναρωτιούνται: Μα, πως βρέθηκε αυτός στο ΚΚ, για παράδειγμα.

Δεν είναι όλες οι δικτατορίες φασιστικές. Ούτε είναι φασίστες όλοι οι πολέμιοι του κοινοβουλευτισμού. Ο κρατισμός (η πίστη στην αξία και την κοινωνική σημασία ενός ισχυρού, καθοδηγητικού και ελεγκτικού κράτους) δεν είναι κατ’ ανάγκην φασισμός. Ο αντκριλελευθερισμός (η άποψη πως οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς δεν είναι κατ’ ανάγκην οι καλύτεροι για την ανάπτυξη της κοινωνίας) δεν συνιστά φασισμό από μόνος του. Ο αντισοσιαλισμός και ο αντικομσυνισμός συχνά αποτελούν γνωρίσματα και του φιλελευθερισμού.

Τέλειος φασίστας δεν υπάρχει. Τίποτα δεν είναι τέλειο σ’ αυτόν τον κόσμο, ούτε καν η βαρβαρότητα και η βλακεία. Ευτυχώς. Και λιγότερο τέλειος να είναι ο καλός φασίστας, δε χάλασε., ο κόσμος! Αντίθετα, όσο πιο κακός είναι ο φασίστας, τόσο πιο καλός είναι ο κόσμος. Που γίνεται ακόμα πιο καλός όταν δεν υπάρχουν καθόλου φασίστες.

Πάρα πολύ συχνά ο φασισμός συγχέεται με τον ολοκληρωτισμό: το μονοκομματικό, αυταρχικό κράτος. Αυτή η σύγχυση οδήγησε μερικούς στην εντελώς λαθεμένη ταύτιση του κομουνισμού με τον φασισμό, κι ας έχουμε να κάνουμε εδώ με δύο ολοφάνερα αντίθετες απόψεις γιο την οργάνωση της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Βέβαια, τα άκρα συναντώντας αλλά μόνο όταν η ευθεία καμφθεί και γίνει κύκλος. Μ’ αυτή την έννοια, η ευθεία του κομουνισμού μπορεί να καμφθεί και ν’ αρχίσει να στρέφεται προς τη μεριά του φασισμού, αλλά και ο φασισμός μπορεί να καμφθεί και ν’ αρχίση να κινείται προς τη μεριά του σοσιαλισμού. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η άποψη του Γκρέγκορ Στράσσερ, του βασικού αντίπαλου του Χίτλερ στο ναζιστικό κόμμα, πριν αυτό πάρα την τελική του μορφή υπό τον Χίτλερ. Ωστόσο, η ιστορία έδειξε πως ούτε ο σοσιαλισμός είναι δυνατό να μετεξελιχτεί σε φασισμό, ούτε ο φασισμός σε σοσιαλισμό, όπως πίστευε ο Στράσσερ, ένας τίμιος αλλά εντελώς αφελής άνθρωπος, που έχασε από τον Χίτλερ στις εσωκομματικές μανούβρες για τον έλεγχο του ναζιστικού κόμματος. Ο ολοκληρωτισμός που δημιούργησε αυτές τις συγχύσεις είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, που θα τη δούμε χωριστά. Από, τώρα, πάντως μπορούμε να πούμε πως ο κομουνισμός και ο φασισμός είναι δυο εντελώς διαφορετικές μορφές ολοκληρωτισμού.

Για να εμφανιστεί κάπου ένα φασιστικό καθεστώς, πρέπει να έχει προετοιμαστεί καλά το κοινωνικό υπέδαφος με τη συστηματική καλλιέργεια του μίσους κατά των διανοουμένων και της σκέψης γενικότερα. Ο δυνάμει φασίστας λατρεύει τη δράση και θεωρεί τη σκέψη τροχοπέδη για την άμεση δράση «εδώ και τώρα». Σημειώστε πως το παραπάνω σύνθημα είναι κοινό σ’ όλες τις παραλλαγές φασισμού, ακόμα και στις πολύ ήπιες ακόμα και σ’ αυτές που δεν αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό. Δυστυχώς, όμως συχνά δεν αρνούνται ούτε τον λαϊκισμό, που είναι το αφανές κοινωνικό υπόβαθρο του φασισμού. Η άκριτη, η σχεδόν μεταφυσική πίστη στην αξία του λαού, έξω και πέρα από ταξικούς διαχωρισμούς και κοινωνικές διαστρωματώσεις, δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την απάτη της «υπέρβασης». Είναι ένας ακόμα απ’ τους όρους που έφκιαξε και λάνσαρε ο Μουσολίνι, για να δηλώσει μ’ αυτόν την επιθυμία του να υπερβεί το φασιστικό κόμμα τις ταξικές διαφορές και να κάνη όλους τους Ιταλούς να ομονοήσουν για μόνο το λόγο πως είναι Ιταλοί. Ένα σωρό απατεώνες μετά απ’ αυτόν, θα οικειοποιηθούν έναν βασικό φασιστικό όρο. Και θα σου βγάλουν τα μάτια αν τους χαρακτηρίσεις φασίστες Άκου, υπέρβαση! Δηλαδή, χέρι χέρι, εσύ, εγώ, ο Λάτσης, ο Σαμαράς ο Φούφουτος -και εμπρός για μια Ελλάδα νέα; Κερατάδες δημαγωγοί!

Παρά το μίσος του φασισμού -και κυρίως του ναζισμού- για τους διανοούμενους σ’ αυτούς θα καταφύγουν και οι φασίστες για να τεκμηριώσουν θεωρητικά τη βαρβαρότητα· Η θεωρία, όσο και να τη μισείς πάντα θα προηγείται της πράξης, της όποιας πράξης, καλής και κακής φασιστικής ή δημοκρατικής, προκειμένου να ορισθούν τα μάξιμουμ όρια, εντός των οποίων μπορεί να εμφανιστεί ή και να μην εμφανιστεί μια πράξη.

Μ’ αυτή την έννοια, και ο φιλελευθερισμός και ο κομουνισμός και ο φασισμός και κάθε άλλη κοινωνική θεωρία, περιγράφουν δυνατότητες και όχι πραγματικότητες. Η θεωρία βγαίνει από την πράξη και καταλήγει ή δεν καταλήγει σε μια πράξη, αλλά πράξη η ίδια δεν είναι. Είναι σκέψη συνδεδεμένη με μια πρόθεση. Σκέψη απολύτως αναγκαία, για να σχεδιάσεις μια δράση και να φανταστείς τις συνέπειές της πριν την εφαρμόσεις. Η θεωρία είναι τόσο αναπόφευκτη, όσο και η δράση. Ακόμα και οι φασίστες που μισούν τη θεωρία και λατρεύουν την πράξη, σε θεωρητικούς κατέφυγαν, για να μεθοδεύσουν σωστότερα τη δράση τους. Κανείς δεν μπορεί να απορρίψει τη θεωρία χωρίς να πάθει ζημιά μεγάλη. 'Αλλωστε, αν ο φασισμός δεν είχε τους δικούς του θεωρητικούς θα ήταν πολύ περισσότερο κτηνώδης. Άλλο καταστρέφω με πρόγραμμα και άλλο αμολάω τα στίφη των κτηνών για να σαρώσουν το σόμπαν. Ούτως ή άλλως, ο φασίστας είναι ένα κτήνος. Σκέψου τι θα μπορούσε να κάνει χωρίς φασιστική θεωρία και φασίστες θεωρητικούς. Ό,τι ακριβώς και τα θηρία.

Γιατί υπάρχουν θεωρητικοί του φασισμού; Διότι δεν είναι όλοι οι διανοούμενοι άνθρωποι κατ’ ανάγκην προοδευτικοί. Άνθρωπος του πνεύματος δε σημαίνει κατ’ ανάγκην τίμιος ηθικός, συναισθηματικός προοδευτικός άνθρωπος. Κυρίως δεν είναι προοδευτικοί οι λεγόμενοι λειτουργικοί διανοούμενοι, όπως χαρακτηρίζει ο Γκράμσι εκείνους που εξαρτούν μόνο από το προσωπικό τους συμφέρον την ικανότητά τους να παράγουν πραχτικά χρήσιμη σκέψη, αμειβόμενοι για ιδέες και απόψεις που δεν τις πολυπιστεύουν. Πράγμα που τους δίνει την ευχέρεια να αλλάζουν εύκολα αφεντικό: πηγαίνουν σ’ αυτόν που πληρώνει καλύτερα τη δυνατότητά τους να παράγουν σκέψη ευπροσάρμοστη και λειτουργική. Σε αντίθεση με τους λειτουργικούς οι οργανικοί διανοούμενοι, πάντα κατά τον Γκράμσι, είναι οργανικά και συνεπώς φυσιολογικά ενταγμένοι σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό ή κοινωνικό χώρο, ακόμα κι όταν αυτός δεν τους ευνοεί επαγγελματικά, πράγμα που, βέβαια, δεν είναι ο κανόνας. Πάντως, τόσο ο από πεποίθηση αστός διανοούμενος, όσο και ο από πεποίθηση αριστερός διανοούμενος είναι οργανικοί διανοούμενοι, αφού υπηρετούν τις όποιες ιδέες υπηρετούν από πεποίθηση και μόνο. Οι οργανικοί διανοούμενοι, και της Δεξιάς και της Αριστεράς πιστεύουν αυτά που πιστεύουν και κάνουν αυτά που κάνουν, γιατί τα πιστεύουν στ’ αλήθεια, και όχι γιατί έτσι τους βολεύει εκάστοτε, όπως συμβαίνει με τους λειτουργικούς διανοούμενους, που λειτουργούν σαν ευπροσάρμοστες μηχανές που παράγουν σκέψη. (Τα πανεπιστήμια και κυρίως οι πρυτανείες είναι κάργα από τέτοια καθίκια).

Ο ακτιβίστας διανοούμενος που προπαγανδίζει την «καθαρή δράση», δεν μπορεί παρά να ρέπει προς το φασισμό, αν δεν είναι ήδη φασίστας. Η χωρίς πολλή σκέψη καθαρή δράση καταλήγει πάντα στην άλογη δράση, που είναι το τυπικό γνώρισμα της δραστηριότητας των ζώων, όχι των ανθρώπων. Που διαφέρουν απ’ τα ζώα, γιατί, πριν πράξουν, σκέφτονται (διανοούνται). Ο Μαρξ λέει πως η διαφορά ενός αρχιτέκτονα από μια μέλισσα, που είναι ένας μεγάλος «φυσικός» αρχιτέκτονας, βρίσκεται στο ότι ο αρχιτέκτονας πρώτα συλλαμβάνει με το μυαλό του το αρχιτεκτονικό σχέδιο και ύστερα το εκτελεί. Κι αυτό σημαίνει πως μπορεί να το εκτελέσει με άπειρες σχεδιαστικές παραλλαγές, και όχι στερεότυπα και εξ ενστίκτου, όπως η μέλισσα την κυψέλη, ο κάστορας το φράγμα, το χελιδόνι τη φωλιά του.

Ο φασισμός δεν πιστεύει στη δυνατότητα και τη χρησιμότητα της «διαρκούς ειρήνης». Αντιλαμβάνεται την ειρήνη σα διάλειμμα ανάμεσα σε δύο πολέμους, πράγμα που μπορεί να είναι σωστό. Όμως, ο φασισμός πρεσβεύει πως όσο πιο μικρό είναι αυτό το διάλειμμα, τόσο το καλύτερο για τους λαούς. Ο Μουσολίνι ανήγαγε τον πόλεμο σε ιδανικό πολύ χρήσιμο στη διατήρηση της ζωτικότητας ενός λαού. Φυσικά, αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη δραστηριότητα, συνεπώς και την ανθρώπινη ιστορία, με όρους δανεισμένους από τη φύση. Αντιλαμβάνεται την κοινωνία σα φύση και όχι σαν πολιτισμό, σα ζούγκλα και όχι σαν πόλη, μέσα στην οποία θα εμφανιστούν τα δυο βασικά παρά-γωγα της πόλης, η πολιτική και ο πολιτισμός. Που και τα δυο είναι αδύνατο να υπάρξουν έξω από τον δικό τους «φυσικό» περίγυρο, που είναι η πόλη και όχι η φύση.

Ο πόλεμος είναι φυσική κατάσταση, όπως λέει ο Μουσολίνι, αλλά μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία σα φύση. Διαφορετικά, πρέπει να ψάξεις να βρεις τα κοινωνικά και ειδικότερα τα οικονομικά αίτια του πολέμου. Πολεμούμε για να αυξήσουμε ή να διαφυλάξουμε τα υλικά ή τα πολιτιστικά μας αγαθά και όχι από μια., αθλητική διάθεση. Αν λυθεί το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών, θα λυθεί και το πανάρχαιο πρόβλημα του πολέμου, λέει ο Μαρξ. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους, όχι για να διατηρούν το σφρίγος τους, όπως λέει ο Μουσολίνι (ο πόλεμος δεν είναι γυμναστική, Μπενίτο) αλλά για να τρων καλά, ή καλύτερα Άλλωστε, αν ο πολιτισμός δεν είναι παρά μια κοινωνικοποίηση του φυσικού, όπως λέει ο μεγάλος φιλόσοφος του πολιτισμού Χουιζίνγκα, τότε οφείλουμε να κοινωνικοποιήσουμε και τον πόλεμο, νοούμενο σα μια ζωώδη φυσική κατάσταση.

Κοινωνικοποιούμε τη φύση, σημαίνει την κάνουμε κοινωνικά χρήσιμη, από φυσικά χρήσιμη που είναι τώρα, όπως για παράδειγμα όταν μετατρέπουμε τα δέντρα του δάσους σε χρήσιμη για τη στέγασή μας ξυλεία. Ο πολιτισμός δεν είναι παρά μια αδιάκοπη προσπάθεια μετατροπής του φυσικού σε κοινωνικό. Όμως τούτη η οικειοποίηση πήρε τόσο μεγάλες και τόσο καταστροφικές για τη μάνα μας τη φύση διαστάσεις, που το εξαιρετικά αναπτυγμένο στις μέρες μας οικολογικό κίνημα, όταν δεν είναι μια απλή φυσιολατρία εκδρομικού τύπου, προσπαθεί απεγνωσμένα να περισώσει τη δυνατότητα για τη συνέχιση της κοινωνικοποίησης της φύσης που, αν καταστραφεί, θα καταστραφεί και ο πολιτισμός. Πώς θα κοινωνικοποιήσεις τη φύση, πώς θα στηρίξεις σ’ αυτή την προκοπή της κοινωνίας, που είναι το αντίθετο της φύσης, όταν έχεις ήδη καταστρέψει τη φύση; Μπορείς να ελέγξεις το νερό της βροχής και από φυσικό να το κάνεις κοινωνικό αγαθό. Όμως δεν μπορείς να κάνεις κοινωνικό αγαθό το νερό της βροχής όταν βρέχει σπάνια, ή όταν σταματήσει εντελώς να βρέχει, διότι κατέστρεψες την οικολογική ισορροπία, που είναι μια φυσική ισορροπία. Και, βέβαια, δεν είναι δυνατό να εύχεσαι να μη βρέξει, επειδή είσαι Αθηναίος που ταλαιπωρείται άγρια κάθε φορά που βρέχει. Είναι φανερό πως, επί του προκειμένου, δεν φταίει ο κακός καιρός, φταίει ο κακός μας ο καιρός, η αδυναμία μας να λειτουργήσουμε σαν κοινωνία ικανή και να αντιμετωπίσει αλλά και να οικειοποιηθεί τη φύση, χωρίς να την καταστρέφει και χωρίς να καταστρέφεται απ’ αυτήν.

Ο «φυσικός» φασισμός είναι απ’ τη «ρύση του μια αφύσικη κατάσταση. Μπορεί να ρημάξει, όχι τη φύση αλλά το Σύμπαν ολόκληρο, προκειμένου να κάνει με «φυσικό» τρόπο τη «φυσική» δουλειά του. Και επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό στη φύση απ’ το θάνατο, ο φασισμός αντιμετώπιζα και το θάνατο σαν ένα πολύ απλό φυσικό γεγονός, παρόλο που δεν επιτρέπα στη φύση να λειτουργήσα φυσικά, ώστε να πεθάνεις από φυσικό θάνατο. Ο φασίστας, και κυρίως ο ναζιστής σκοτώνει εύκολα, υποκαθιστώντας στο βασικό του ρόλο το θεό, ή τη φύση, αν προτιμάτε. Ο φασίστας -και κυρίως ο ναζιστής- είναι ένας ερζάτς μικρός θεός, που κρατάει τη μοίρα σου στα χέρια του.

Ένα ισχυρό και αυταρχικό κράτος είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο φασισμός για να μετατρέψει τις μάζες σε αγέλη άγριων ζώων. Το κάθε τι, λέει ο Μουσολίνι, πρέπει να γίνεται αντιληπτό σε σχέση με το κράτος. Προσοχή, όχι με την κοινωνία των ανθρώπων, αλλά με το κράτος των εξουσιαστών, που αυτοί αποφασίζουν για το πώς πρέπει να φέρεται η κοινωνία των ανθρώπων. Πάρα πολύ συχνά, ωστόσο, πολλοί άνθρωποι φέρονται φασιστικά και σε συνθήκες καλά οργανωμένης δημοκρατίας, λειτουργώντας φασιστικά έξω από τα φασιστικά κόμματα. Φασίστας δεν είναι κατ’ ανάγκην το μέλος ενός φασιστικού κόμματος. Πριν απ’ το κάθε π, ο φασισμός είναι νοοτροπία. Είναι φασισμός το να δέρνεις τη γυναίκα σου, είναι φασισμός το να βασανίζεις τα ζώα. Ο οργανωμένος φασισμός, απλώς οργανώνει τον διάχυτο, τον καθημερινό φασισμό.

Ο φασισμός μπορεί να αγαπήσει και την τέχνη και το πνεύμα. Η τέχνη μετέχει και του λόγου και του παραλόγου. Συνεπώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ’ τον καθένα για πολλούς και διαφόρους λόγους, με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Με την τέχνη μπορούν να έχουν μια κάποια επαφή και οι αγράμματοι, και οι ηλίθιοι - οι πάντες. Όσο για τον λεγόμενο «πνευματικό άνθρωπο», τίποτα δεν αποκλείει να είναι και πνευματικός άνθρωπος και φασίστας, και τούτο άσχετα από το γεγονός πως ο αγράμματος φασίστας δεν έχει σε καμιά εκτίμηση τον εγγράμματο φασίστα.

Το συντεχνιακό πνεύμα, όταν κατακυριεύσει και τους πνευματικούς ανθρώπους, τους μετακινεί αυτόματα προς τη μεριά του φασισμού. Είδαμε πόσο αγαπούσε ο Μουσολίνι τις συντεχνίες. Άλλωστε, ονόμαζε το κράτος του συντεχνιακό. Οι συντεχνιακού τύπου φιλολογικές παρέες και τα καλλιτεχνικά κλαμπ, είχαν την αμέριστη υποστήριξη του Μουσολίνι. Ήξερε καλά ο δημιουργός του πρώτου φασιστικού κράτους πως όταν περιχαρακώσεις τα ενδιαφέροντά σου στον κλειστό χώρο του κλαμπ και της παρέας, είσαι εντελώς ακίνδυνος για το σύστημα Κάνε, λοιπόν, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη χώνεις τη μύτη σου σε έναν άλλο κλειστό χώρο, μιας άλλης συντεχνίας. Όταν στεγανοποιήσεις τα «διαμερίσματα», τα προφυλάσσεις από επικίνδυνες διαβρώσεις, λέει ο Μουσολίνι.

Ο φασισμός είναι ο θρίαμβος του ιδιωτικού, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τη συλλογική δράση. Ο φασισμός είναι ο πάλιός τεκτονισμός σε νέο, διευρυμένο και καλύτερα οργανωμένο ρόλο. Ο φασισμός είναι επίσης ο παλιός αθώος προσκοπισμός, που έχασε την αθωότητά του. Ο φασισμός είναι ακόμα ένας «σοσιαλισμός» χωρίς σοσιαλιστές. Το πνεύμα της αγέλης, και μάλιστα της τρομαγμένης αγέλης που ψάχνει για καλό τσομπάνο, δε συνιστά σοσιαλισμό, συνιστά φασισμό. Ο φασίστας είναι ένας ανώριμος άνθρωπος, που για να προφυλάξει το ελάχιστο που του έμεινε από την προσωπικότητά του, το εκχωρεί στον Αρχηγό.

Η αγάπη του φασίστα για τις στολές εν γένει, ακόμα κι όταν δεν είναι στρατιωτικές, απορρέει από το εγγενές στο φασισμό πνεύμα της αγέλης. Τα πρόβατα έχουν το ίδιο μαλλί. Τα κουρεύει και τα αρμέγει ο ίδιος τσομπάνος. Καμιά διαστροφή δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αυτή του ολικά διεστραμμένου φασίστα, ενός δίποδου ζώου που του αρέσει να είναι ζώο, για τον απλό λόγο πως δυσκολεύεται να είναι άνθρωπος. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι άνθρωπος. Ο άνθρωπος και γεννιέται και γίνεται. Δεν αρκεί να έχεις γεννηθεί άνθρωπος. Πρέπει και να γίνεις. Ο φασισμός αρκείται στο ότι έχεις γεννηθεί άνθρωπος με ένστικτα, και εκμεταλλεύεται με επιτυχία όλα τα ένστικτα. Ο φασισμός προσέχει πολύ το ζώον άνθρωπος.

Όλες οι παραπάνω «ποιότητες» του καλού (!) φασίστα είναι υπερτονισμένες στο ναζισμό. Στο φασισμό όλα τα παραπάνω παραμένουν σε φυσιολογικά για φασισμό επίπεδα! Γι’ αυτό και ο ιταλικός φασισμός φείνεται πολύ πιο ήπιος, και γίνεται εν τέλει πολύ πιο συμπαθής (!) από τον γερμανικό ναζισμό, που είναι σκέτη κτηνωδία. Πάντως αν σας έβαζαν μπροστά στο δίλημμα να διαλέξετε ανάμεσα στο φασισμό και το ναζισμό, θα έπρεπε να προτιμήσετε τον... αντιφασισμό. Αν μη τι άλλο σοβαρότερο, ο ανηφασισμός είναι σαφώς πιο., υγιεινός από ψυχολογικής απόψεως. 

Aπό το βιβλίο "Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι" του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η Γερμανία κλείνει όλους τους πυρηνικούς σταθμούς και αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα

Πρέπει να βρει ένα μέρος για να θάψει τα θανατηφόρα απόβλητα για 1 εκατομμύριο χρόνια.

Newsroom HuffPost Greece

• Newsroom HuffPost Greece

DaLiu via Getty Images

Nuclear power plant on the coast. Ecology disaster concept.

Οταν η συζήτηση φτάνει στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν τους επιστήμονες ανά τον πλανήτη, δύσκολα θα βρεθεί μεγαλύτερη «σπαζοκεφαλιά» από αυτήν.
Που θάβεις με ασφάλεια πάνω από 28.000 κυβικά μέτρα - περίπου όσο έξι πύργοι Big Ben - θανατηφόρων ραδιενεργών αποβλήτων για τα επόμενα εκατομμύρια χρόνια;

rclassenlayouts via Getty Images

Αυτό είναι το «καταραμένο πρόβλημα» που αντιμετωπίζει η Γερμανία καθώς κλείνει όλα τα πυρηνικά εργοστάσιά της τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με την καθηγήτρια Μιράντα Σρόιρς, μέλος της ομάδας που ψάχνει για χώρο αποθήκευσης.
Οι ειδικοί τώρα αναζητούν ένα μέρος για να θάψουν περίπου 2.000 δοχεία ραδιενεργών αποβλήτων υψηλού επιπέδου. Ο χώρος πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από σταθερός, χωρίς ίχνος νερού στο έδαφος ή σεισμούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν διαρροή.

picture alliance via Getty Images

Οι τεχνολογικές προκλήσεις - της μεταφοράς των θανατηφόρων αποβλήτων, της εξεύρεσης υλικού για να το εγκλωβίσουν, ακόμη και το να επικοινωνηθεί πως θα εξακολουθούν να υπάρχουν εκεί για πολλά χρόνια στο μέλλον - είναι τεράστιες.
Αλλά η πιο πιεστική πρόκληση σήμερα μπορεί να είναι απλά η εξεύρεση μιας κοινότητας, που επιθυμεί να έχει έναν πυρηνικό σκουπιδότοπο στο κατώφλι της.

Ψάχνοντας ένα πυρηνικό νεκροταφείο

Η Γερμανία αποφάσισε να καταργήσει σταδιακά όλα τα πυρηνικά εργοστάσιά της μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα το 2011, εν μέσω αυξανόμενων ανησυχιών για την ασφάλεια.
Οι επτά σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής που λειτουργούν σήμερα πρέπει να κλείσουν μέχρι το 2022. Με το κλείσιμο τους έρχεται μια νέα πρόκληση - η εξεύρεση μόνιμου πυρηνικού νεκροταφείου μέχρι την προθεσμία της κυβέρνησης που είναι το 2031.

rclassenlayouts via Getty Images

Το Υπουργείο Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας λέει ότι στοχεύει στην εξεύρεση ενός τελικού χώρου εναπόθεσης εξαιρετικά ραδιενεργών αποβλήτων «που θα προσφέρει την καλύτερη δυνατή ασφάλεια για μια περίοδο ενός εκατομμυρίου ετών».
Η χώρα είναι ένας «κενός χάρτης» δυνητικών τοποθεσιών, πρόσθεσε.
Επί του παρόντος, τα ραδιενεργά απόβλητα υψηλής ραδιενέργειας αποθηκεύονται σε προσωρινές εγκαταστάσεις, συνήθως κοντά στο σταθμό ηλεκτροπαραγωγής από τον οποίο προήλθαν.

picture alliance via Getty Images

Αλλά αυτές οι εγκαταστάσεις «σχεδιάστηκαν μόνο για να κρατήσουν τα απόβλητα για μερικές δεκαετίες», δήλωσε ο Σρόιρς, πρόεδρος της περιβαλλοντικής και κλιματικής πολιτικής στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, και μέλος της εθνικής επιτροπής που βοηθά στην αναζήτηση ενός χώρου αποθήκευσης υψηλού επιπέδου ραδιενεργών αποβλήτων.
Οπως υποδηλώνει και το όνομά τους, τα ραδιενεργά απόβλητα υψηλής ραδιενέργειας είναι τα πιο θανατηφόρα του είδους τους. «Εάν ανοίξετε ένα δοχείο με αυτές τις ράβδους καυσίμων θα πεθάνετε αμέσως», υπογραμμίζει η Σρόιρς.
Αυτές οι ράβδοι είναι «τόσο απίστευτα καυτές, είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθούν με ασφάλεια», εξηγεί. Επομένως, αποθηκεύονται σε δοχεία όπου μπορούν πρώτα να κρυώσουν για αρκετές δεκαετίες, προσθέτει.

picture alliance via Getty Images

Υπάρχουν δεκάδες από αυτούς τους χώρους προσωρινής αποθήκευσης σε ολόκληρη τη Γερμανία. Η αναζήτηση γίνεται τώρα για μια μόνιμη κατοικία τουλάχιστον 1 χιλιόμετρο κάτω από τη Γη.

Κάτι μεταξύ βράχου και σκληρού χώρου

Η τοποθεσία θα πρέπει να είναι γεωλογικά «πολύ πολύ σταθερή», συνεχίζει η επιστήμονας. «Δεν μπορεί να έχει σεισμούς, δεν μπορεί να έχει σημάδια ροής νερού, δεν μπορεί να είναι πολύ πορώδης βράχος».
Η Φινλανδία, η οποία έχει τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς και σχεδιάζει να κατασκευάσει περισσότερους στο μέλλον, είναι παγκόσμιος ηγέτης στον τομέα αυτό. Οι εργασίες βρίσκονται σε καλό δρόμο για το δικό της τελικό αποθετήριο για απόβλητα υψηλού επιπέδου - θαμμένα βαθιά σε γρανιτένιο βραχώδες υπόστρωμα.

picture alliance via Getty Images

Το πρόβλημα της Γερμανίας είναι ότι δεν έχει άφθονο γρανίτη. Αντ ’αυτού, πρέπει να βρει λύση με το έδαφος που έχει - βυθίζοντας τα απόβλητα σε υλικά όπως ορυκτό αλάτι, άργιλο και κρυσταλλικό γρανίτη.
Την επόμενη χρονιά η ομάδα ελπίζει να έχει εντοπίσει πιθανές τοποθεσίες αποθήκευσης στη Γερμανία (δεν υπάρχει σχέδιο εξαγωγής των αποβλήτων). Είναι μια αποστολή που εκτείνεται πέρα ​​από τις ζωές μας - η αποθήκη τελικά θα σφραγιστεί κάποια στιγμή μεταξύ των ετών 2130 και 2170.

picture alliance via Getty Images

Οι εμπειρογνώμονες στον τομέα των επικοινωνιών εργάζονται ήδη στο πώς να το πουν στις μελλοντικές γενιές χιλιάδες χρόνια από τώρα - όταν η γλώσσα θα είναι τελείως διαφορετική - χωρίς να διαταράξουν την περιοχή.
Η Σρόιρς το παρομοίασε με εξερευνητές του παρελθόντος που εισήλθαν στις πυραμίδες της Αιγύπτου - «πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τους πούμε ″η περιέργεια δεν είναι καλή εδώ″».

Η δύναμη των ανθρώπων

Προς το παρόν, κανείς δεν θέλει ένα πυρηνικό έδαφος στο κατώφλι του.
Η Σρόιρς αναγνώρισε ότι η δημόσια δυσπιστία είναι μια πρόκληση, δεδομένης της πρόσφατης ιστορίας της Γερμανίας στις καταστροφικές τοποθεσίες αποθήκευσης.
Τα πρώην ορυχεία άλατος στο Ασε και το Μορσλέμπεν της ανατολικής Γερμανίας, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για πυρηνικά απόβλητα χαμηλής και μεσαίας κλίμακας στη δεκαετία του 1960 και 1970, πρέπει τώρα να κλείσουν με επιχειρήσεις που θα κοστίσουν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, αφού δεν τηρούν τα σημερινά πρότυπα ασφαλείας.
Οι φόβοι γύρω από τα απόβλητα υψηλού επιπέδου είναι ακόμη μεγαλύτεροι.

picture alliance via Getty Images

 Για περισσότερα από 40 χρόνια, οι κάτοικοι στο χωριό Γκόρλεμπεν της Κάτω Σαξονίας έχουν αγωνιστεί με νύχια και με δόντια για να διατηρήσουν ένα μόνιμο χώρο αποθήκευσης αποβλήτων υψηλού επιπέδου μακριά από τη γη τους.
Η τοποθεσία προτάθηκε για πρώτη φορά το 1977 με τους επικριτές να κάνουν λόγο για μια πολιτική επιλογή. Το Γκόρλεμπεν βρίσκεται σε μια τότε αραιοκατοικημένη περιοχή της Δυτικής Γερμανίας κοντά στα σύνορα και έχει υψηλό ποσοστό ανεργίας, με τους πολιτικούς να ισχυρίζονται ότι θα μειωνόταν με μια πυρηνική εγκατάσταση.

Thomas Trutschel via Getty Images

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, υπήρξαν αμέτρητες διαδηλώσεις κατά της πρότασης αυτής.
Ενα διερευνητικό ορυχείο τελικά κατασκευάστηκε εκεί αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για πυρηνικά απόβλητα. Και εξαιτίας της τεράστιας δημόσιας κριτικής από την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να ξεκινήσει εκ νέου την εθνική της έρευνα για ένα κατάλληλο έδαφος.
Με περισσότερους από 400 πυρηνικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο, πολλοί εκ των οποίων πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους, το θέμα της αποθήκευσης αποβλήτων θα γίνει πιο επείγον, επισημαίνει η Σρόιρς
Η Γερμανία είναι η μοναδική που βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με ακρίβεια πόσα απόβλητα θα χειρίζεται. Το να γνωρίζει που θα τα εναποθέσει, είναι η πρόκληση.
Πηγή: CNN

«Χρυσάφι» & «σφαίρες» νότια της Κρήτης – Τούρκος καθηγητής: «Τα αποθέματα φ/α αγγίζουν τα 3 τρισ. δολάρια» – «Η Τουρκία κάνει ότι και στη Συρία»

Στα τρία τρισ. δολάρια φέρεται να ανέρχεται η αξία των αποθεμάτων φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης, και φυσικά η Τουρκία δεν μπορεί να μην τα διεκδικήσει με κάθε παράνομο μέσο, παραβιάζοντας όσα ορίζει το Διεθνές Δίκαιο.

Οι Τούρκοι στοχοποιούν ελληνικές περιοχές πλέον, με μοναδικό σκοπό την υφαρπαγή των ενεργειακών αποθεμάτων, και τα προσφάτως υπογεγραμμένα μνημόνια με την ισλαμιστική κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη αποτελούν μέρους ακριβώς αυτού του σχεδίου.
Ο Τούρκος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, Μεχμέτ Ακίφ Κιρετσί, μίλησε στο CNN Türk σχετικά με το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης για τα θαλάσσια σύνορα και την ασφάλεια, αποκαλύπτοντας τους σκοπούς της Άγκυρας, παραδεχόμενες ότι η τακτική της χώρας του είναι αντίστοιχη με την τακτική που ακολούθησε η Τουρκία στη Συρία.

Ο καθηγητής αναφέρει ότι η οικονομική αξία της περιοχής αγγίζει τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ σημειώνει πως σε μια τέτοια οικονομική δραστηριότητα η Τουρκία φαίνεται να μην έχει κάποια θέση στο κάδρο.
Συγκεκριμένα αναφέρει τα εξής: «Εδώ υπάρχει μια οικονομική αξία περίπου 3 τρισ. δολαρίων, δηλαδή υπάρχει μια πηγή φυσικού αερίου που ξεπερνά τα 3 τρισ. δολάρια μαζί με τα υπάρχοντα, αλλά και τα αποθέματα που έχουν βρεθεί, και αυτή η πηγή θα διατεθεί στην παγκόσμια αγορά. Σε μια τέτοια επομένως οικονομική δραστηριότητα η Τουρκία φαίνεται να μην έχει κάποια θέση στο κάδρο».

Αναφορικά με το δικαίωμα υφαλοκρηπίδας των νησιών και ειδικά για το τρίγωνο των 8.900 τ.χλμ κάτω από την Κρήτη που διεκδικεί η Τουρκία με το μνημόνιο, ο Τούρκος καθηγητής απαντά αρνητικά.
«Για να έχει η Κρήτη δική της αποκλειστική οικονομική ζώνη, θα έπρεπε να υπάρχει εδώ μία δομή που να μπορεί να σταθεί μόνη της στα πόδια της. Για την Κύπρο δεν τίθεται θέμα. Η Κύπρος, άλλωστε, είναι ήδη αναγνωρισμένη και αναγνωρίζεται ως ένα ξεχωριστό κράτος και ως μία ξεχωριστή πολιτική δομή, ενώ η Κρήτη είναι ένα νησί. Δηλαδή, αν υιοθετούσαμε αυτή τη λογική και αυτή την άποψη στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, δεν μένει μέρος για άλλες χώρες. Η Τουρκία, για παράδειγμα, δεν μπορεί να κάνει κάτι αν υιοθετήσουμε αυτή τη λογική στο Αιγαίο.
Άλλα το διεθνές δίκαιο μας λέει… Αλλά, φυσικά, η απέναντι πλευρά δεν δίνει σημασία σε αυτό, ότι το νησί μπορεί να χρησιμοποιήσει την περιοχή γύρω του, έχει το δικαίωμα. Αλλά αν δεχτούμε ότι τα νησιά αυτά έχουν ΑΟΖ, φανταστείτε το, τότε η γραμμή αυτή (της ΑΟΖ) θα φτάσει μέχρι την ξηρά μας.
Η Τουρκία αυτήν τη στιγμή κάνει ό,τι έκανε με την επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης» στη Συρία. Έτσι και αυτή η συμφωνία με τη Λιβύη αποτελεί μία παρόμοια κίνηση, αλλά στη θάλασσα… Κοιτάξτε, το ξαναλέω, δεν είναι απειλή εναντίον κανενός, αλλά προσπαθώ να πω στον κόσμο ότι, προκειμένου να σταματήσουμε με διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα τις απειλές εναντίον μας, είναι απαραίτητο και υποχρεωτικό να συνδράμουν κάποιοι την Τουρκία».PENTAPOSTAGMA.GR

Ν.Δένδιας: «Δεν δεχόμαστε απειλές - Έχουμε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις»

 


Ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας,έδωσε συνέντευξή σε εφημερίδα λίγα 24ωρά μετά το Μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης για την οριοθέτηση ΑΟΖ στην αν.Μεσόγειο.
Ο υπουργός ξεκαθαρίζει ότι «η Ελλάδα δεν διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα. Δεν απειλεί, αλλά ούτε δέχεται να απειλείται. Διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, η οικονομία της είναι πλέον ανερχόμενη, είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έχει αναπτύξει διμερείς και τριμερείς σχέσεις με ισχυρά κράτη της περιοχής και όπως αποδείχτηκε με τη Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας και με τον Στρατηγικό Διάλογο, είναι ισχυροί οι δεσμοί μας με τις ΗΠΑ. Δεν είμαστε μια αδύναμη περιφερειακή χώρα, έρμαιο των θελήσεων όποιου μας επιβουλεύεται».
Υπογραμμίζει ότι η Αθήνα έχει διαμορφώσει ένα ισχυρό πλέγμα συμμαχιών και ξεκαθαρίζει ότι με τέτοια τουρκική συμπεριφορά ο διάλογος είναι μάλλον απομακρυσμένο ενδεχόμενο, καθώς η Άγκυρα δεν αποδεικνύει εμπράκτως όσα ισχυρίζεται στις διμερείς συναντήσεις.
Ερωτηθείς για το Μνημόνιο Κατανόησης επί των Θαλασσίων Δικαιοδοσιών που, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, υπέγραψε η Τουρκία με τη Λιβύη και αποτελεί το πρώτο βήμα προς την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και για τα βήματα που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο, ο υπουργός απαντά ότι «η Ελλάδα ασκεί την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες της- που είναι και ευρωπαϊκές θαλάσσιες ζώνες- σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, όπως αποτυπώνεται στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).Η οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών πραγματοποιείται μεταξύ γειτονικών χωρών»,
κάτι που όπως τονίζει δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση, καθώς «οι χώρες δεν είναι γειτονικές. Άρα, τυχόν συμφωνία θα συνιστούσε ευθεία παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα του Δικαίου της Θάλασσας».
Ο κ. Δένδιας αναφέρει πως «έχουμε καταστήσει σαφές προς όλους τους συνομιλητές μας, όπως επίσης και στην Τουρκία και στην κυβέρνηση της Τρίπολης. Οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και δεν παράγει έννομα αποτελέσματα».
Όσον αφορά τις ελληνικές πρωτοβουλίες, σημειώνει πως «έχουμε κινητοποιηθεί ήδη από τον Ιούλιο σε πολλά επίπεδα, εντός και εκτός της ΕΕ» και ο ίδιος έχει θέσει το ζήτημα επανειλλημμένα σε σειρά ομολόγων του από κράτη με επιρροή στην περιοχή, όπως στους υπουργούς Εξωτερικών Γαλλίας, Ιταλίας και Αιγύπτου, αλλά και στον ΥΠΕΞ της Κύπρου, ενώ ο Κυρ. Μητσοτάκης το έχει θέσει στον πρωθυπουργό της Ιταλίας.
«Είναι ένα ζήτημα που το αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα σοβαρότητα και μεθοδικότητα. Τέτοιες έκνομες πρωτοβουλίες δεν μπορούν να ζημιώσουν την Ελλάδα, όμως θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στις σχέσεις των κρατών που εμπλέκονται σε αυτές με την ΕΕ», δηλώνει χαρακτηριστικά ο κ. Δένδιας.
Ακόμη, σημειώνει ότι είναι ειλικρινής «η προσπάθειά μας για επανεκκίνηση των διμερών μας σχέσεων με την Άγκυρα και πρόθεσή μας είναι να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση», προσθέτοντας ότι «από τουρκικής πλευράς έχει εκφραστεί επίσης βούληση για βελτίωση του κλίματος και αναμένουμε να μετουσιωθεί και σε πράξεις προς αυτή την κατεύθυνση».
Όμως, συμπληρώνει ο υπουργός, «it takes two to tango» και «το σημαντικότερο είναι να αποδείξει εμπράκτως η γειτονική χώρα ότι επιθυμεί και η ίδια μια επανεκκίνηση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις».
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τον κ. Δένδια, «κάνει κινήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση»

Εορταστικό ωράριο: Πώς θα λειτουργήσουν τα μαγαζιά κατά τη διάρκεια των εορτών

Newsroom , CNN Greece

10:03 Κυριακή, 01 Δεκεμβρίου 2019 - Ανανεώθηκε 10:04

 

Στις 12 Δεκεμβρίου θα ξεκινήσει το εορταστικό ωράριο των εμπορικών καταστημάτων.

Το ωράριο θα είναι συνεχές και υπάρχει πρόβλεψη για λειτουργία των καταστημάτων τρεις Κυριακές.
Την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020 προτείνεται, όπως παραδοσιακά και εθιμικά γίνεται, τα καταστήματα λιανικού εμπορίου να παραμείνουν κλειστά.
Πιο αναλυτικά το προτεινόμενο ωράριο από τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών, έχει ως εξής:

• Πέμπτη 12/12/2019 09.00 - 21.00
• Παρασκευή ‪13/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Σάββατο 14/12/2019 ‪09.00 - 16.00
• Κυριακή ‪15/12/2019 ‪11.00 - 16.00
• Δευτέρα 16/12/2019 09.00 - 18.00
• Τρίτη 17/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Τετάρτη ‪18/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Πέμπτη 19/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Παρασκευή ‪20/12/2019 09.00 - 21.00
• Σάββατο ‪21/12/2019 ‪09.00 - 18.00
• Κυριακή 22/12/2019 ‪11.00 - 18.00
• Δευτέρα ‪23/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Τρίτη ‪24/12/2019 ‪09.00 - 18.00
• Τετάρτη ‪25/12/2019 Αργία
• Πέμπτη ‪26/12/2019 Αργία
• Παρασκευή ‪27/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Σάββατο ‪28/12/2019 ‪09.00 - 18.00
• Κυριακή ‪29/12/2019 11.00 - 18.00
• Δευτέρα ‪30/12/2019 ‪09.00 - 21.00
• Τρίτη ‪31/12/2019 ‪09.00 - 18.00
• Τετάρτη ‪1/1/2020 Αργία

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΜΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΛΟΠΗΣ

Συντάξεις: Έρχονται αυξήσεις σε χιλιάδες κύριες και επικουρικές - Οι δικαιούχοι και τα ποσά

Newsroom , CNN Greece

09:50 Κυριακή, 01 Δεκεμβρίου 2019 

 

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό που πήραν το «πράσινο φως» από το Υπουργικό Συμβούλιο, θα φέρουν διπλές αυξήσεις σε 500.000 κύριες συντάξεις και 460.000 επικουρικές.

Έξι κατηγορίες παλαιών και νέων συνταξιούχων θα δουν μεγαλύτερη σύνταξη από την 1/1/2020 που θα ισχύουν οι νέες ρυθμίσεις και μάλιστα οι αυξήσεις θα έχουν και αναδρομικά τριών μηνών, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 2019.
Οι αυξήσεις που έρχονται από 1/1/2020, σύμφωνα με τους πίνακες που δημοσιεύει ο «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής», είναι:

• Από 27 ως 150 ευρώ σε 500.000 κύριες συντάξεις.
• Ως 175 ευρώ σε 460.000 επικουρικές.

Πέραν των αυξήσεων οι συνταξιούχοι έχουν και αναδρομικά τριών μηνών, ήτοι Οκτωβρίου, Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 2019.
Στις 10 Ιανουαρίου του 2020 δε, αποφασίζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας τι θα γίνει με το μεγάλο πακέτο των επιστροφών και κυρίως αν οι αντισυνταγματικές περικοπές που έπρεπε να επιστραφούν στους συνταξιούχους μετά τον Ιούνιο του 2015 θα φέρουν αναδρομικά 10 ή περισσότερων μηνών.
Η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Εργασίας που συντάσσει τον νέο ασφαλιστικό νόμο σκοπεύει να εφαρμόσει πλήρως όσα απορρέουν από τις αποφάσεις που έβγαλε πρόσφατα το Συμβούλιο της Επικρατείας, όσον αφορά στην αύξηση των χαμηλών ποσοστών αναπλήρωσης στις κύριες συντάξεις και την ακύρωση των περικοπών στις επικουρικές που προβλέπονταν σε διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου οι οποίες κρίθηκαν αντισυνταγματικές.

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό που πήραν το «πράσινο φως» από το Υπουργικό Συμβούλιο, θα φέρουν διπλές αυξήσεις σε 500.000 κύριες συντάξεις και 460.000 επικουρικές.

Έξι κατηγορίες παλαιών και νέων συνταξιούχων θα δουν μεγαλύτερη σύνταξη από την 1/1/2020 που θα ισχύουν οι νέες ρυθμίσεις και μάλιστα οι αυξήσεις θα έχουν και αναδρομικά τριών μηνών, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 2019.
Οι αυξήσεις που έρχονται από 1/1/2020, σύμφωνα με τους πίνακες που δημοσιεύει ο «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής», είναι:

• Από 27 ως 150 ευρώ σε 500.000 κύριες συντάξεις.
• Ως 175 ευρώ σε 460.000 επικουρικές.

Πέραν των αυξήσεων οι συνταξιούχοι έχουν και αναδρομικά τριών μηνών, ήτοι Οκτωβρίου, Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 2019.
Στις 10 Ιανουαρίου του 2020 δε, αποφασίζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας τι θα γίνει με το μεγάλο πακέτο των επιστροφών και κυρίως αν οι αντισυνταγματικές περικοπές που έπρεπε να επιστραφούν στους συνταξιούχους μετά τον Ιούνιο του 2015 θα φέρουν αναδρομικά 10 ή περισσότερων μηνών.
Η κυβέρνηση μέσω του υπουργείου Εργασίας που συντάσσει τον νέο ασφαλιστικό νόμο σκοπεύει να εφαρμόσει πλήρως όσα απορρέουν από τις αποφάσεις που έβγαλε πρόσφατα το Συμβούλιο της Επικρατείας, όσον αφορά στην αύξηση των χαμηλών ποσοστών αναπλήρωσης στις κύριες συντάξεις και την ακύρωση των περικοπών στις επικουρικές που προβλέπονταν σε διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου οι οποίες κρίθηκαν αντισυνταγματικές.