Εξετάζοντας την ιστορία της Αριστεράς εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι οι διασπάσεις την ακολουθούν σε κάθε της βήμα. Το ίδιο και οι αγώνες. Η πάλη για τα μικρά και μεγάλα, για τα καθημερινά και τα μακροπρόθεσμα, η αέναη πάλη για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.
Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι της Αριστεράς που συγκροτούσαν ή συγκροτούν κάποιο κόμμα ή οργάνωση, έχοντας κάνει βίωμά τους τα υψηλά ιδανικά, την ανιδιοτέλεια, την προσφορά και τις θυσίες να ζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα εσωκομματικές συγκρούσεις και διαιρέσεις που πολλές φορές λαμβάνουν τον χαρακτήρα μιας ανειρήνευτης πάλης καθιστώντας τον χθεσινό σύντροφο τον χειρότερο εχθρό;
Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης έλεγε ότι μια διάσπαση διπλασιάζει τον αριθμό των μελών της Κ.Ε. Υπονοούσε δηλαδή ότι οι διασπάσεις γίνονται κατά κανόνα για τις καρέκλες. Αναμφίβολα υπήρχαν και υπάρχουν και στην Αριστερά άνθρωποι που έλκονται από θέσεις και από καριέρες, αλλά δεν ήταν ποτέ οι καρέκλες η βασική αιτία των διασπάσεων των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων.
Η τυπολογία των διασπάσεων στην Αριστερά είναι μεγάλη. Κατά κανόνα όμως αυτές είχαν ιδεολογικές και πολιτικές αιτίες. Ουδέποτε το κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο καριερισμός ορισμένων έναντι άλλων ή μια σύγκρουση από θεσιθήρες. Μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στις συγκρούσεις και στις διασπάσεις της Αριστεράς. Οπως ο μαρξισμός έναντι του αναρχισμού και των ουτοπικών σοσιαλιστικών θεωριών, ο λενινισμός έναντι των σοσιαλρεφορμιστικών αντιλήψεων, ο τροτσκισμός έναντι των αντιλήψεων του Στάλιν, ο μαοϊσμός απέναντι στο σοβιετικό μοντέλο οικοδόμησης του σοσιαλισμού κ.ο.κ.
Η Αριστερά ήταν πάντα ένας χώρος συνεχούς αναζήτησης στη θεωρία και στην πρακτική. Δεν υπάρχει άλλος πολιτικός χώρος στην Ιστορία που να έδωσε τόσο μεγάλη σημασία στην επιστήμη, στην ανάλυση και στη γνώση, στην πείρα που απορρέει από την πράξη και στη θεωρητική γενίκευση πρακτικών και αποτελεσμάτων. Ολα αυτά εξ αντικειμένου δημιουργούσαν αντιθέσεις και συγκρούσεις.
Εκείνο που δεν πρόσεξε σε όλα αυτά η Αριστερά ήταν και είναι οι άσκοπες συγκρούσεις και διασπάσεις. Δεν πρόσεξε δηλαδή την αντικατάσταση της ελεύθερης συζήτησης με την περιχαρακωμένη αντιπαράθεση. Την αποθέωση της ίντριγκας. Τη μετατροπή των αναπόφευκτων τάσεων στο εσωτερικό της σε κλειστές ομάδες απόψεων, σε δημιουργία κομμάτων μέσα στα κόμματα. Κι όπου δεν το πρόσεξε, το πλήρωσε ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου