Ρωσικό αμυντικό ινστιτούτο και ειδικοί ρίχνουν «πυρηνική βόμβα» για τα βαθύτερα αίτια της σοβαρότατης διαφωνίας ΗΠΑ-Τουρκίας, συμπεριλαμβάνοντας μέσα Ελλάδα και Κύπρο, με κύριο θέμα την βάση του ΝΑΤΟ στην μεγαλόνησο, την άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ και την παρουσία ελληνικών πολεμικών πλοίων στην Μαύρη Θάλασσα στα πλαίσια της συμμαχίας κά.
Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι η διαφωνία των δύο χωρών «δεν αφορά  μόνο  τους S-400 και είναι πολύ πιο βαθιά και πιο σοβαρή. Το ρωσικό αντιπυραυλικό συγκρότημα ήταν μόνο η τελευταία αφορμή.
Η Τουρκία δεν θέλει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να την αποκλείσουν (θα ήταν θανάσιμο πλήγμα για τη συμμαχία), αλλά οι Τούρκοι δεν θέλουν με τίποτα  η Ουάσιγκτον να ασκεί υπερβολική πίεση στην Άγκυρα.
Οι διαφορές μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας είναι ποικίλες και αποτελούν μια ολόκληρη λίστα με στοιχεία για τα οποία υπάρχουν αμοιβαίες αξιώσεις που είναι εντυπωσιακές.
Η Τουρκία καταρχήν απαιτεί την διακοπή της αμυντικής υποστήριξης των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας (εδώ και τώρα, αλλά το ζήτημα παραμένει), η Τουρκία δεν θέλει επουδενί τα αμερικανικά σχέδια για μια βάση του ΝΑΤΟ στην Κύπρο (το βόρειο τμήμα της οποίας κατοικείται από  Τούρκους, και λειτουργεί ως ένα μη αναγνωρισμένο κράτος), στην Τουρκία δεν αρέσουν επίσης οι αμερικανικές προσπάθειες εισχώρησης στο τουρκικό κράτος και η υποστήριξη στον Γκιουλέν. 

Aυτό που επισημαίνει κυρίως το Ρωσικό ινστιτούτο είναι ότι στο μέτωπο με τους Κούρδους, η Άγκυρα βλέπει πως στο άμεσο μέλλον, Ισραήλ-ΗΠΑ θα προχωρήσουν το ζήτημα του Μ. Κουρδιστάν, κάτι που δεν θα το ήθελε σε καμία περίπτωση ο Ερντογάν.
Στην Τουρκία δεν αρέσει η κλιμάκωση της παρουσίας πολεμικών πλοίων του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα.
Η Τουρκία είναι δυσαρεστημένη από την ιστορική αντίπαλο της, την Ελλάδα (επίσημο σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ) με τις ασκήσεις ΗΝΙΟΧΟΣ που ξεκίνησαν αυτή την εβδομάδα και οι οποίες πραγματοποιούνται στη Μεσόγειο και το Αιγαίο, με τη συμμετοχή κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ (μαζί με τα σχέδια για το ραντάρ στην Κρήτη κά) .
Επιπλέον, η Τουρκία έχει πολλές διαφωνίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρη τη Μεγάλη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα δεν επιθυμεί να συμμετάσχει στα σχέδια κατά του Ιράν.
Η Τουρκία δεν είναι απλώς μια περιφερειακή δύναμη αλλά αξιώνει να καταστεί ηγέτιδα δύναμη  ολόκληρου του ισλαμικού κόσμου και όχι μόνο.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος για το γεγονός ότι η Τουρκία «δυσκολεύεται» πλέον να κινηθεί μέσα στα αυστηρώς στενά πλαίσια του ΝΑΤΟ και δεν επιθυμεί να εκτελεί εντολές και  υποδείξεις κινούμενη σε κάποιο βαθμό ως «μαριονέτα» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και δεν είναι μόνο για το μίσος των ΗΠΑ στον ισλαμικό κόσμο, αλλά το γεγονός ότι μια χώρα όπως η (Τουρκία) που ισχυρίζεται ότι είναι ο κύριος εκπρόσωπος των συμφερόντων του ισλαμικού κόσμου, στις σχέσεις και την αντιπαράθεση της με τη Δύση, δεν μπορεί να είναι μέρος της Δύσης.
Η Τουρκία εδώ και καιρό γνωρίζει ότι δεν έχει ελπίδες ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ίδιος ο Ερντογάν, κατά τη διάρκεια των 15 χρόνων διακυβέρνησις του, οδηγεί τη χώρα στην απόκτηση μεγαλύτερης γεωπολιτικής ανεξαρτησίας και όχι βέβαια προσέγγισης με την ΕΕ.
Εκτός από τις γεωπολιτικές διαφορές με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη πιο σοβαρή αντίφαση ιδεολογικού χαρακτήρα που αφορά ηθικές αξίες, είναι η σχέση του τουρκικού καθεστώτος με τους «μουσουλμάνους αδελφούς», μιλάμε για την πολιτική έκφραση μιας ιδεολογίας που θεωρείται από τον Ερντογάν ότι είναι πολύ πιο κοντά με τη Ρωσία και την Κίνα, από ό, τι στη σύγχρονη Δύση.
Με λίγα λόγια οι αντιφάσεις μεταξύ Τουρκίας και Ηνωμένων Πολιτειών είναι τόσο βαθιές και διαφοροποιημένες, ώστε είναι μάλλον περίεργο το γεγονός ότι η Τουρκία παραμένει στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, η είσοδός της στη συμμαχία προκλήθηκε κυρίως από το φόβο της Ρωσίας.
Ναι, το 1952, η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ με αμερικανική πρόσκληση και και με τις ευχές πολλών Ευρωπαίων ακριβώς επειδή φοβόταν την ΕΣΣΔ.
Είναι σαφές ότι ο φόβος αυτός ενεργοποιήθηκε από τους αγγλοσάξονες, αλλά η Ρωσία έδωσε επίσης ένα ακόμη  λόγο: στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν άρχισε να μιλά για την ανάγκη διόρθωσης των Σοβιετικο-Τουρκικών συνόρων (Συνθήκη του Κάρς).
Αυτό παρά το γεγονός ότι κατά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η Σοβιετική Ένωση βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τους Τούρκους (δίνοντας όπλα κατά των Ελλήνων)  για να σώσουν την Τουρκική Δημοκρατία, ενώ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930  Ρωσία και Τουρκία ήταν σχεδόν σύμμαχοι.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ήταν σε μεγάλο βαθμό σε ομηρεία λόγω  της  συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, ενώ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έχουν ενεργοποιηθεί όλες οι παν-τουρκικές φιλοδοξίες της Άγκυρας σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που διαθέτουν πληθυσμούς τουρκικής καταγωγής και γλώσσας ( Κεντρική Ασία και το Αζερμπαϊτζάν) .
Όμως, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας, η εποχή της κυριαρχίας του Ερντογάν δίνει ήδη μια σπουδαία  συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, ακόμη και όταν είναι εξαιρετικά δύσκολο, όπως στη Συρία.
Ο αγωγός Turk Stream και οι  S-400 είναι τα δύο κύρια σύμβολα της ρωσοτουρκικής προσέγγισης.
Η Ρωσία και η Τουρκία χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να επιτύχουν έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο, την ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Τουρκικής Δημοκρατίας και την εξασφάλιση μεγαλύτερης γεωπολιτικής βαρύτητας της χώρας.
(Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα σε ένα τέτοιο σενάριο θα βρίσκονταν  κάτω από τεράστια ασφυκτική πίεση όπως και οι χώρες των Βαλκανίων λόγω τουρκικής επέλασης).
Ναι, η προσέγγιση των δύο χωρών δεν περιορίζει την κυριαρχία και τη διεθνή τους βαρύτητα, αλλά αντίθετα, την ενδυναμώνει. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά  Πούτιν και  Ερντογάν κάνουν τα πάντα για να προχωρήσουν σε αυτήν την ευνοϊκή πορεία και για τις δύο χώρες.
Η αντίθεση ανάμεσα σε αυτό που δίνει η παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και η συνεργασία της με τη Ρωσία, γίνεται ολοένα και πιο σαφή  και στην περίπτωση της επιβολής κυρώσεων από τους Αμερικανούς με αφορμή τους ρωσικούς πυραύλους.
Εξάλλου, ο στόχος της πολιτικής του Ερντογάν είναι ακριβώς αυτό, το  να γίνει δηλαδή πιο ισχυρός και πιο ανεξάρτητος.
Τώρα ο Ερντογάν δεν μπορεί να δεχθεί  την εκπλήρωση του τελεσιγράφου της Ουάσινγκτον και να αρνηθεί να αγοράσει  S-400, όχι γιατί θα χάσει την υποστήριξη του Πούτιν και τον λαό του, αλλά επειδή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλους τους στόχους της πολιτικής του που στοχεύει στην ενίσχυση της Τουρκίας ως μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης μακριά από την δύση και της αξίες της.