Δύο κόσμοι. Αυτός της βιοπάλης, της ανασφάλειας, του άγχους. Tης καθημερινής επιβίωσης. Των πολλών με τα λίγα.
Κι ο άλλος των προκλητικών διλημμάτων της χλιδής, της ελίτ, των «τζακιών». Της διά βίου εξασφάλισης. Των λίγων με τα πολλά.
Οι μη προνομιούχοι συνωστίζονται στις ελάχιστες και ελλιπέστατες ΜΕΘ σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Ενίοτε κόβουν βόλτες δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την περιοχή τους, εάν υπάρχει διαθέσιμο ασθενοφόρο για μια γωνίτσα ελεύθερη. Για μια θέση στον ήλιο. Και όποιον πάρει ο χάρος.
Κοιτάζουν απ’ τη χαραμάδα με απόγνωση και αντί για ελπίδα βλέπουν την ανοργανωσιά, την αναισθησία και την προκλητικότητα των αθεόφοβων θεοσεβούμενων.
Η αγωνία για το σήμερα κι ο φόβος για ένα κατάμαυρο και άραχλο αύριο επιτείνεται, ενόσω η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά που θα βιώσουν έγκειται αποκλειστικά σε όλους όσοι επιτελούν το καθήκον τους τηρώντας τις αξίες του Ιπποκράτη.
Οσοι τυχεροί γλιτώσουν εκλιπαρούν για ψίχουλα υπό μορφήν επιδομάτων, γνωρίζοντας ότι ακολουθεί η μέγκενη της αβεβαιότητας για τον ακόμα χειρότερο εργασιακό μεσαίωνα που έπεται.
Οι προνομιούχοι λίγοι με τα πολλά αισθάνονται ασφαλείς στη γυάλα τους. Ξεφαντώνουν ξεδιάντροπα σε κάθε ευκαιρία και το επιδεικνύουν (μόνοι τους!) προκλητικά, δίχως να ιδρώνει το αυτί τους. Ετσι έμαθαν να ζουν από παιδιά. Ως άνθρωποι ενός ανώτερου θεού. Θα βρουν στο λεπτό διαθέσιμη ΜΕΘ στη στραβή και σε ορισμένους εξ αυτών (στην ελίτ της ελίτ) ενδέχεται να χορηγηθεί ειδικό «κοκτέιλ» αντισωμάτων για να τη σκαπουλάρουν. Οι υπόλοιποι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και παλεύουμε αβοήθητοι με όλων των ειδών τους δαίμονες. Ο νόμος του ισχυρού δεν κάνει διακρίσεις ούτε στις πανδημίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου