Η ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, που ξεκίνησε πολλούς μήνες πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εξελίσσεται βάσει του χειρότερου σεναρίου. Η ηγεσία της Ε.Ε., ενθαρρυμένη και από τις ΗΠΑ, θεώρησε ότι με μεγάλη ευκολία και με ελεγχόμενο κόστος θα μπορούσε να αντικαταστήσει το ρωσικό φυσικό αέριο με υγροποιημένο αέριο, αμερικανικό ή άλλο.
Πίστεψε επίσης ότι οι εικαζόμενοι σύμμαχοί της στην προσπάθεια απεξάρτησης από τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα, χώρες ή πολυεθνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, θα ανταποκρίνονταν... αφιλοκερδώς στην επιχείρηση αποδυνάμωσης του ρωσικού ενεργειακού μονοπωλίου.
Η ηγεσία της Ε.Ε., αν και κατακερματισμένη σε ετερόκλητα και άνισα συμφέροντα, πίστεψε επίσης ότι αυτή η ενεργειακή κρίση θα γινόταν το εφαλτήριο επιτάχυνσης της μετάβασης στην πράσινη ενέργεια και απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα. Καμιά από τις εικασίες της δεν επιβεβαιώθηκε.
Αντίθετα, περίπου έναν χρόνο μετά την πρώτη αναταραχή στην απορρυθμισμένη και χρηματιστηριακά οργανωμένη αγορά ενέργειας στην Ε.Ε. και έπειτα από τέσσερις μήνες πολέμου, κυρώσεων, αυτο-κυρώσεων και αντι-κυρώσεων, αποκαλύπτεται η τρομακτική απουσία πραγματικού σχεδίου ενεργειακής άμυνας της Ε.Ε.
Ενα ολέθριο μείγμα ρωσικών εκβιασμών και χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας οδηγεί την τιμή του φυσικού αερίου στη στρατόσφαιρα. Μπορεί να είναι κατακαλόκαιρο, αλλά επειδή ακόμη η Ευρώπη καίει κυρίως... κάρβουνο, έστω και στην εκδοχή του αερίου, η τιμή του ρεύματος εκτοξεύεται. Και οι υψηλές θερμοκρασίες της εποχής, που απαιτούν να δουλεύουν τα κλιματιστικά, την οδηγούν ακόμη υψηλότερα.
Η δεύτερη συνέπεια αυτής της εξέλιξης είναι ότι, εκτός από το ευρωπαϊκό -και το ελληνικό φυσικά- καλοκαίρι, «καίγεται» και ο ερχόμενος χειμώνας. Κυρίως με την έννοια ότι ο ευρωπαϊκός στόχος να γεμίσουν κατά 80% οι χώροι αποθήκευσης φυσικού αερίου καθίσταται και αδύνατος και τρομακτικά δαπανηρός.
Πόσο δαπανηρός; Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δηλώνουν διατεθειμένες να δαπανήσουν πολλά δισεκατομμύρια σε ένα αμφίβολο γεωπολιτικό σχέδιο: την αποδυνάμωση της ρωσικής ισχύος. Και η ελληνική κυβέρνηση λέει περίπου το ίδιο, διαβεβαιώνοντας ότι τίποτα δεν απειλεί την ενεργειακή επάρκεια και ασφάλεια της χώρας. Αέριο, λιγνίτες, ντίζελ, όλα στη διάθεσή μας, κι ας πάει και το παλιάμπελο της απολιγνιτοποίησης.
Αλλά υπάρχει και το ερώτημα στο οποίο όλα καταλήγουν: πόσο πάει; Ποιο θα είναι το δημοσιονομικό κόστος της ενεργειακής ασφάλειάς μας; Και ποιος θα το πληρώσει, προφανώς μετά τις εκλογές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου