Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
“Πλοίο με χαλασμένο τιμόνι” παρομοιάζει την Τουρκία ο αρθρογράφος  Μεχμέτ Γιλμάζ (τ24), εξαιτίας της αυταρχικής διακυβέρνησης και των ακατάλληλων ανθρώπων που πλαισιώνουν τα κέντρα εξουσίας.  Άνθρωποι χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα αναλαμβάνουν αξιώματα και η χώρα έφτασε σε σημείο να μην μπορεί να εκδώσει σωστά ακόμα κι ένα προεδρικό διάταγμα.
Ο κ. Γιλμάζ κατηγορεί τους συντάκτες του προεδρικού διατάγματος για την ίδρυση “Πανεπιστημίου Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού”, στους κόλπους του Πανεπιστημίου Μαρμαρά. Μετά την δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης του σχετικού διατάγματος κάποιοι αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο για Τμήμα Πανεπιστημίου και εξέδωσαν νέο καταργώντας το προηγούμενο.
Η δημοσιογράφος Ζεϊνέπ Γκιούτζανλι (Σοζτζού) υποστηρίζει ότι το χειρότερο πράγμα που έκανε η διακυβέρνηση Ερντογάν ήταν η αντίληψη που καλλιεργήθηκε στους ιθύνοντες να μην λογοδοτούν στον λαό για τα πεπραγμένα τους είτε αυτά αφορούν την οικονομία είτε την εσωτερική ή εξωτερική πολιτική.  Όλα γίνονται για την διαιώνιση της πατρίδας και σύμφωνα με τις “εθνικές αξίες”. Μια ελαστική έννοια το περιεχόμενο της οποίας καθορίζεται ανάλογα με τα συμφέροντα των κυβερνώντων.

Η Τουρκία δεν είναι ιδιοκτησία ενός ατόμου και της παρέας που τον πλαισιώνουν, τονίζει ο υφηγητής Σινάν Τζιντί, κατηγορώντας τις επιλογές της κυβέρνησης σε όλους τους τομείς.
Ο Ερντογάν εκμεταλλευόμενος το διεθνές κενό θέλησε να βάλει το πόδι του στη Λιβύη, όπως έκανε και στη Συρία. Η πολιτική της μαγκιάς όμως αντέχει μέχρις ότου εμφανιστεί άλλος μάγκας στη γειτονιά, υποστηρίζει ο Εργκούν Μπαμπαχάν.
Όταν συγκρίνει κανείς αυτά που έκανε τη Τουρκία στη Συρία και τη Λιβύη διαπιστώνει τα εξής: Η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι δίπλα στα σύνορα της υπάρχει μια κουρδική οντότητα , η οποία είναι εχθρική , γι αυτό έχει το δικαίωμα να επέμβει για να προστατεύσει την εθνική ασφάλεια της χώρας.
Τα ίδια ακριβώς ισχυρίζεται και η Αίγυπτος για τη Λιβύη.  Το Κάιρο υποστηρίζει τις δυνάμεις Χαφτάρ, επειδή μάχεται εναντίον του καθεστώτος Σάρατς και των Αδελφών Μουσουλμάνων που συγκυβερνούν μαζί του.
Η διεθνής κοινότητα αντιδρά στα σχέδια της Τουρκίας  εξαιτίας των Αδελφών Μουσουλμάνων. Η Άγκυρα προσπαθεί να πείσει τις ΗΠΑ να αναμειχθούν στη Λιβύη.  Κανείς δεν ξέρει τις προθέσεις της Αμερικής γι αυτό και ο Τσαβούσογλου ζήτησε από τις ΗΠΑ, να αναλάβουν ενεργό ρόλο στη Λιβύη.
Το Παρίσι άστραψε και βρόντηξε εναντίον των μονομερών ενεργειών της  Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη. Η Ρωσία από την άλλη έχει μια σχέση συμφέροντος με την Άγκυρα, αλλά θέλει να παραμείνει μόνη στη Λιβύη για να αποκομίσει μεγαλύτερο μερίδιο όπως συνέβη και στη Συρία.
Όλα τα δικτατορικά καθεστώτα όταν βρεθούν μπροστά σε αδιέξοδο αναζητούν λύση με πόλεμο ή μια εξωτερική νίκη. Αυτή είναι μια ιστορική πραγματικότητα. Η Λιβύη για τον χρεοκοπημένο Ερντογάν αποτελεί ιδεολογική διέξοδο και ταυτόχρονα ελπίδα για λύση των οικονομικών προβλημάτων με τα πλούσια κοιτάσματα της Σύρτης.
Μέχρι στιγμής η Τουρκία εισέπραξε 12 δις$ από τη Λιβύη κι ελπίζει να καταφέρει να πάρει τα χρήματα των τουρκικών κατασκευαστικών εταιριών που οφείλει η Τρίπολη ,για να κλείσει το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών με φθηνό ή τζάμπα πετρέλαιο.
Η επιθετική, αλαζονική πολιτική του Ερντογάν καταφέρνει να συσπειρώνει και να αυξάνει τους εχθρούς της Τουρκίας.  Ενεργεί μόνη έχοντας στο πλευρό της μόνο το Καταρ . Η επιχείρηση στη Λιβύη είναι καταδικασμένη  γιατί στηρίζεται μόνο στους τζιχαντιστές, διεξάγεται μακριά από τα σύνορα, χωρίς επαρκή τεχνολογία, στρατιωτικές Βάσεις και χερσαίες δυνάμεις.
Τα παραμύθια , οι αερολογίες και οι απειλές στη διεθνή σκηνή δεν επιφέρουν αποτελέσματα. Οι αραβικές χώρες, η Γαλλία και η Ρωσία στέκονται απέναντι στους τζιχαντιστές της Άγκυρας και στα οράματα του Ερντογάν. Ο βομβαρδισμός του Αεροδρομίου αμέσως μετά την αναχώρηση του υπουργού άμυνας Ακάρ στέλνει ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Αρκεί να υπάρξουν ώτα  που θα το ακούσουν.
Τέλος, ο ενδεχόμενος διαμελισμός της Λιβύης θα θάψει στα βαθιά νερά της Μεσογείου το σύμφωνο και το όνειρο της “γαλάζιας πατρίδας”