Οι αγορές, με τον τρόπο τους, λένε πάντα την αλήθεια. Είτε βυθίζονται στα όρια του κραχ, είτε απογειώνονται στα επίπεδα της φούσκας, οι αγορές, και το «έξυπνο χρήμα» που κινεί τα νήματά τους, λένε την αλήθεια χωρίς να παραιτούνται από το βασικό κίνητρό τους, την κερδοσκοπία.
Κερδοσκοπούν στην ευφορία και στην αισιοδοξία, κερδοσκοπούν και στον ζόφο, στον πόλεμο, στις γεωπολιτικές εντάσεις, στην απειλή ύφεσης. Ομως, κάθε στιγμή οι χιλιάδες άνθρωποι πίσω από τα μόνιτορ που δίνουν εντολές αγοράς ή πώλησης μετοχών, κρατικών ομολόγων, συμβολαίων παράδοσης εμπορευμάτων, πρέπει να διαβάζουν σωστά οικονομικά δεδομένα, πολιτικές αποφάσεις και πληροφορίες από κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Δεν έχει τόση σημασία πόσα λογιστικά χρήματα χάθηκαν στις αγορές μετοχών, εμπορευμάτων, ομολόγων, χρήματος τις τελευταίες δύο μέρες, μολονότι η απώλεια μεγεθών ύψους ενός τρισ. δολαρίων σε λίγες μέρες προκαλεί λιποθυμία σε οικογένειες που ζουν με 1.000 ευρώ. Σημασία έχει τι βλέπουν, τι ακούν και τι διαβάζουν οι «χρυσοκάνθαροι» των αγορών.
Και αυτά που βλέπουν και ερμηνεύουν είναι πως η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται ξανά στην αρχή μιας κρίσης διαρκείας. Βλέπουν πως δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Οτι η ξεχασμένη από τη δεκαετία του 1980 έννοια του στασιμοπληθωρισμού επανέρχεται με άγριες διαθέσεις. Οτι η ενεργειακή κρίση, που ξέσπασε πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν πρόκειται να υποχωρήσει με το ευχολόγιο της Ε.Ε. για την απεξάρτηση από τα ρωσικά καύσιμα και για την επιτάχυνση της μετάβασης στις ΑΠΕ.
Ακούν ακόμα, και μάλιστα από το ΔΝΤ, ότι ο υψηλός πληθωρισμός δεν είναι υπόθεση λίγων μηνών, αλλά πιθανότατα πολλών ετών. Και πως τα φουσκωμένα στη διάρκεια της πανδημίας κρατικά χρέη φτάνουν σε ένα επικίνδυνο για επεισόδια χρεοκοπιών επίπεδο.
Σε τελική ανάλυση, οι αγορές που η απληστία τους συνήθως τις καθιστά πρόθυμες να ρίξουν όλα τα λεφτά σε σενάρια αισιοδοξίας και πλημμυρίδας πλούτου, δεν έχουν καμιά ενθαρρυντική ένδειξη. Αντιθέτως, μοιάζει να προεξοφλούν ακόμα έναν μεγάλο κύκλο κρίσης, αντίστοιχο με αυτόν που άνοιξε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Αν οι εκπρόσωποι του πλούτου είναι απαισιόδοξοι και δύσθυμοι για τις αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών, τι πρέπει να νιώθουμε εμείς οι κοινοί «θνητοί»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου