Η Ντόρα Μπακογιάννη, την Παρασκευή, σε χωριό της μειονότητας στη Ροδόπη, απειλεί δημόσια τους κατοίκους ότι, αν ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, θα αντιμετωπίσουν «δυσκολίες»
Μπορεί να μην απέδωσε η επιχείρηση διαστρέβλωσης της καθαρής τοποθέτησης του Νίκου Φίλη για το ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας, αλλά το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη συνεχίζει να αντιμετωπίζει με παλαιοκομματικές μεθόδους ένα ζήτημα που υποτίθεται ότι η Δεξιά θεωρεί «εθνικό».
Καταγγέλλουν κάποια σκοτεινή σχέση των μειονοτικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, αλλά βέβαια δεν είχαν συνεννοηθεί καλά μεταξύ τους και έτσι, ενώ στην αρχή μιλούσαν για έναν βουλευτή, στη συνέχεια μιλούσαν για δύο. Λέει ο κ. Μητσοτάκης: «Στη Ροδόπη υπήρξε όντως ανοιχτή παρέμβαση του τουρκικού προξενείου υπέρ συγκεκριμένου υποψηφίου». Και ξεκαθαρίζει: «Και προσοχή: δεν μιλώ για όλους τους μειονοτικούς βουλευτές, ούτε για όλη τη μουσουλμανική μειονότητα» (συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα», 3.6.2023).
Την ίδια μέρα, ο εκπρόσωπος της Ν.Δ., Ακης Σκέρτσος, διόρθωνε τον κ. Μητσοτάκη: «Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι το τουρκικό προξενείο ξεκάθαρα στήριξε δύο υποψηφίους του κόμματός του που υιοθετούν την τουρκική προπαγάνδα» (3.6.2023). Σε τρεις μέρες συμμορφώθηκε ο κ. Μητσοτάκης. Του είπε ο Γιώργος Κουβαράς: «Μιλήσατε για παρέμβαση του τουρκικού προξενείου υπέρ συγκεκριμένου υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ στη Ροδόπη…». Και αμέσως τον διέκοψε ο κ. Μητσοτάκης: «Υποψηφίων, όχι υποψήφιου» («ΕΡΤ», 6.3.2023).
Προφανώς, η γραμμή είχε αλλάξει. Ενδιαφέρον έχει ότι στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αν είχε δώσει αυτές τις «πληροφορίες» στον Αλέξη Τσίπρα πριν από τις εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης άλλαξε ύφος: «Δεν θα πω τίποτα παραπάνω». Και έτσι «μας έκλεισε το μάτι». Αν η ΕΥΠ παρακολουθούσε για λογαριασμό του τον κ. Ανδρουλάκη, το μισό υπουργικό συμβούλιο, την ηγεσία του στρατού και ενοχλητικούς δημοσιογράφους, να μην παρακολουθεί και τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη;
Ντόρα, η «μαρτυριάρα»
Την Παρασκευή, ήταν η σειρά της Ντόρας Μπακογιάννη να επισκεφτεί τη Θράκη, για να μαλώσει τους κατοίκους που έδωσαν την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ. Μιλώντας σε κατοίκους του μειονοτικού χωριού Βυρσίνη, στην ορεινή Ροδόπη, η κ. Μπακογιάννη δεν δίστασε να απειλήσει τους κατοίκους ότι, αν δεν ψηφίσουν τη Ν.Δ., θα αντιμετωπίσουν «δυσκολίες». Η πρωτοφανής αυτή απειλή διατυπώθηκε επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα, έτσι ώστε το «μήνυμα» να μεταδοθεί σε όλους.
«Ομολογώ ότι απογοητεύτηκα πάρα πολύ», ξεκίνησε η κ. Μπακογιάννη. «Και θέλω να το πω ευθέως. Με φέρατε σε δύσκολη θέση με όλους αυτούς που έδινα μάχη στην Αθήνα για διάφορα θέματα της μειονότητας και κάθε φορά μιλούσα ως πρόεδρος της διακομματικής επιτροπής και με τον Ευριπίδη (ενν. τον κ. Στυλιανίδη που στεκόταν όρθιος δίπλα της). Αντ’ αυτού, ψηφίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν εσείς δεν με στηρίξετε, εγώ δεν μπορώ να σας στηρίξω αύριο.
»Στην Αθήνα δεν είναι όλοι που αγαπούν τη μειονότητα όπως την αγαπώ εγώ. Θα μου λένε, “Ρε Ντόρα, αυτοί μας μαυρίσανε”. Τώρα η κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της Ν.Δ. Ξεκάθαρα πράγματα. Τους βουλευτές τούς βγάλατε. Τώρα πρέπει να βγάλετε κυβέρνηση, να βγάλετε κόμμα και το κόμμα είμαστε εμείς. Εφερα στα Χανιά 41%, που ποτέ εκεί ιστορικά δεν έχουν ψηφίσει τη Ν.Δ., ούτε όταν ήταν ο πατέρας μου πρωθυπουργός, και δεν ψηφίζετε εσείς. Οπότε τώρα τι να κάνω; Γι’ αυτό ήρθα εδώ, για να περάσει το μήνυμα τώρα. Αν δεν μας στηρίξετε, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Αυτό είναι το μήνυμα». Το αποκαλυπτικό βίντεο αναρτήθηκε από τη «Φωνή της Ροδόπης».
Με το μήνυμα αυτό, η κ. Μπακογιάννη γελοιοποίησε, βέβαια την κινδυνολογία του πρωθυπουργού - αδελφού της, εφόσον δεν τόλμησε να πει στα μούτρα των κατοίκων της Ροδόπης ότι είναι ενεργούμενα του τουρκικού προξενείου και ομολόγησε ότι το πρόβλημα της Ν.Δ. είναι να μην ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και χτες το πρωί στον «ΑΝΤ1» δεν μπορούσε να πει τίποτα στον Γιάννη Ραγκούση, που της ζητούσε να ανακαλέσει τον πρωτοφανή εκβιασμό.
Το γεγονός, όμως, ότι ανέλαβε η κ. Μπακογιάννη, ως πεπειραμένη διαχειρίστρια του υπουργείου Εξωτερικών, να «πείσει» τους ψηφοφόρους της μειονότητας είναι ενδεικτικό για πώς αντιμετωπίζει η κεντρική πολιτική εξουσία τον μουσουλμανικό πληθυσμό της περιοχής. Δυστυχώς, η μειονότητα εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο κυρίως του υπουργείου Εξωτερικών, με πρόσχημα το γεγονός ότι τα δικαιώματά της καθορίζονται από τη Συνθήκη της Λωζάννης.
Ενα εθνικό ταμπού
Πρόκειται για το μεγάλο εθνικό ταμπού. Η δυσκολία των Αρχών να αποδεχτούν τη μειονότητα με την πραγματική της ταυτότητα, δηλαδή μια πληθυσμιακή ομάδα που δεν είναι απλώς αλλόθρησκη, αλλά έχει στη μεγάλη της πλειοψηφία και διαφορετική εθνική καταγωγή, δεν οφείλεται σε κάποιου είδους εκδηλωμένη αντιπαλότητα της ομάδας αυτής προς την κεντρική εξουσία (όπως συνέβη κατά καιρούς με άλλες μειονοτικές ομάδες), αλλά εξαρτάται άμεσα από τις σχέσεις της Ελλάδας με τη γειτονική Τουρκία.
Και όσα υφίστανται επί δεκαετίες οι κάτοικοι της Θράκης (πλειονοτικός και μειονοτικός πληθυσμός) οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον ανταγωνισμό των δύο γειτονικών εθνικισμών, οι οποίοι δεν εκδηλώνονται ως απλά ρεύματα ιδεών, αλλά ως όπλα στα χέρια κρατικών μηχανισμών που διατηρούν σχέσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα και βέβαια υποστηρίζονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Μπορεί σήμερα να θεωρείται δεδομένο ότι όποιος προσδώσει εθνοτικά τουρκικά χαρακτηριστικά στη μειονότητα της Θράκης είναι ύποπτος εθνικής προδοσίας, αλλά μέχρι πριν από λίγα χρόνια η ελληνική πολιτεία συμπεριφερόταν εντελώς διαφορετικά. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η μεγάλη πλειονότητα των μελών της μειονότητας ήταν παλαιομουσουλμάνοι, αντίθετοι δηλαδή προς το λαϊκό κράτος και τις μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ στην Τουρκία.
Ξεχνάμε σήμερα ότι η κυβέρνηση Βενιζέλου, στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού συμφώνου φιλίας, απέλασε μέσα σε έναν χρόνο (1931) την αντικεμαλική ηγεσία της μειονότητας και προκάλεσε την ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας, που είχε στόχο την ανάπτυξη εθνικής συνείδησης στους μειονοτικούς.
Το ίδιο το επίσημο ελληνικό κράτος είναι εκείνο που επέβαλε την ονομασία «τουρκικός», τη δεκαετία του 1950, κάτω από τις συνθήκες που επέβαλε η συμμαχία των δύο χωρών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αλλά κυρίως εξαιτίας του λεγόμενου «από Βορράν κινδύνου», που θεωρήθηκε ότι επέβαλε την αντικατάσταση της σλαβοφωνίας των Πομάκων με την εκπαίδευσή τους στην τουρκική γλώσσα, ενώ από τότε χρονολογούνται και οι λεγόμενες «επιτηρούμενες ζώνες», που διατηρήθηκαν μέχρι τη δεκαετία του 1990.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, με τη συμφωνία Παπάγου - Τζελάλ Μπαγιάρ, η ελληνική διοίκηση επέβαλε τις ονομασίες «Τούρκος» και «τουρκικός» σε όλες τις θεσμικές εκδηλώσεις της μειονότητας. Μάλιστα, ο γενικός διοικητής Θράκης, Γ. Φεσσόπουλος, γνωστός για τον ηγετικό του ρόλο στους μηχανισμούς της εθνικοφροσύνης από τον Μεσοπόλεμο, εξέδωσε διαταγές (1043/54 και 202/55), με τις οποίες απαγόρευε τη χρήση «μουσουλμάνος» και επέβαλε τους όρους «Τούρκος» και «τουρκικός».
Πολύ γρήγορα, βέβαια, η επίσημη γραμμή άλλαξε. Από το 1957, το υπουργείο Εξωτερικών αποφάσισε ότι «η μόνη ορθή ονομασία της εν Θράκη μειονότητος είναι Μουσουλμανική», με μέλη «τουρκοφώνους, Πομάκους, Κιρκασίους, Αθιγγάνους κ.λπ.».
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ελληνες επίσημοι έχουν πάψει να θεωρούν «τουρκική» τη μειονότητα. Τον χαρακτηρισμό «Τούρκοι» για τους μειονοτικούς πολίτες της Δυτικής Θράκης και την ονομασία «τουρκική» για τη μειονότητα υιοθετεί ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επισήμως, όπως ήδη έχουμε σημειώσει. Αλλά και ο τοπικός μητροπολίτης Δαμασκηνός, ο οποίος προεξήρχε επί χρόνια στην εθνικιστική κινητοποίηση των κατοίκων, στο δικό του βιβλίο δεν μασά τα λόγια του: «Οι Πομάκοι δεν εξετουρκίσθηκαν απλώς, αλλ’ ανεδείχθησαν φανατικώτεροι και των τουρκικής καταγωγής ομοθρήσκων των! Και των Αθιγγάνων επετεύχθη ο εκτουρκισμός» («Η εθνική έπαλξις της Δυτικής Θράκης», Αθήνα 1989, σ. 7-12).
Αν πει κάποιος άλλος σήμερα όσα έλεγαν ο Καραμανλής και ο Δαμασκηνός, θα βρει φυσικά τον μπελά του.
Μια άλλη πολιτική για τη μειονότητα
Ο κ. Μητσοτάκης και η κ. Μπακογιάννη θυμίζουν με κάθε ευκαιρία ότι ο πατέρας τους προσπάθησε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της μειονότητας. Και είναι γεγονός ότι κάποια βελτίωση των συνθηκών στη Θράκη ξεκίνησε το 1990, κατά τη μικρή θητεία της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα. Αλλά δυστυχώς προηγήθηκε ένα πραγματικό πογκρόμ σε βάρος της μειονότητας στην Κομοτηνή και υποχρεώθηκαν έτσι όλα τα κόμματα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Στις 26.1.1990, το Πλημμελειοδικείο Κομοτηνής καταδίκασε τον μειονοτικό βουλευτή Σαδίκ σε φυλάκιση 18 μηνών χωρίς αναστολή, επειδή σε προεκλογική προκήρυξή του αποκαλούσε τη μειονότητα «τουρκική». Την επομένη, δύο μεσόκοποι ασθενείς που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο της πόλης, ένας χριστιανός κι ένας μουσουλμάνος, λογομάχησαν, ήρθαν στα χέρια κι ο μουσουλμάνος χτύπησε τον χριστιανό στο κεφάλι, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του. Ο δράστης συνελήφθη και, αργότερα, βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Η επίσημη εκδοχή έκανε λόγο για αυτοκτονία.
Οι μειονοτικές συνοικίες της Κομοτηνής γνώρισαν ώρες τρόμου. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι εθνικόφρονες λεηλάτησαν, στις 29 Ιανουαρίου, και κατέστρεψαν συστηματικά όλα ανεξαιρέτως τα μουσουλμανικά (αλλά και δυο αρμένικα) μαγαζιά της πόλης, κάτω από το απαθές βλέμμα των παριστάμενων ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.
Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: τα «ελληνικά» μαγαζιά είχαν εκ των προτέρων «σημαδευτεί» (με ελληνικές σημαιούλες ή πρόχειρες επιγραφές), ώστε να γλιτώσουν από τη μανία των επιδρομέων. Τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός, που κάλυπτε ζωντανά τα επεισόδια, μετέδωσε τα συγχαρητήρια του μητροπολίτη Δαμασκηνού προς τους βιαιοπραγούντες: «Σήμερα γράψατε λαμπρές σελίδες. Κινηθήκατε και θα ξυπνήσουν αυτοί που έχουν τα τέλματα (sic) στο κλεινόν άστυ...». Αλλά και η τοπική ΟΝΝΕΔ θα υπερασπιστεί με ανακοίνωσή της τα έκτροπα -κάνοντας λόγο για «5.000 ανθρώπους που μαζεύτηκαν για να διαδηλώσουν την πίστη τους στα εθνικά ιδεώδη της χώρας μας».
Ευτυχώς, βέβαια, το πογκρόμ του 1990 ταρακούνησε την πολιτική ηγεσία. Ειδική σύσκεψη των τότε πολιτικών αρχηγών, στις 31 Ιανουαρίου (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Κύρκος, Φλωράκης), αποφάσισε να ελαφρύνει την αιτία της όξυνσης -τις οργανωμένες διακρίσεις σε βάρος της μειονότητας. Η απόφαση αυτή είναι το πρώτο επίσημο κείμενο που αναγνωρίζει, έστω και με την κομψή έκφραση «διοικητικές ενοχλήσεις» την ύπαρξη διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας και προτείνει την κατάργησή τους. Ομως, ακόμα κι αυτό γίνεται επειδή «απεδείχθησαν ατελέσφοροι και επέτυχαν αντίθετα αποτελέσματα των επιδιωκομένων και συνάμα μας εκθέτουν διεθνώς».
Εστω και μ’ αυτό τον τρόπο έγινε το πρώτο δειλό βήμα. Και ασφαλώς είχαμε από τότε πολλές θετικές κινήσεις, με κατάργηση απαράδεκτων διακρίσεων και το πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Ενταξη Μουσουλμανοπαίδων», που ξεκίνησε τον Μάιο του 1997. Αλλά, παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα αυτό υπήρξε εξαιρετικά πετυχημένο, κόντρα στις δυσκολίες που συνάντησε, δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από την ιθύνουσα πολιτική τάξη, ενώ οι δύο καθηγήτριες που το έστησαν, η Αννα Φραγκουδάκη και η Θάλεια Δραγώνα, υπέστησαν πρωτοφανή πολιτικό διασυρμό από κόμματα, οργανώσεις και μέσα ενημέρωσης.
Πρωταγωνιστές στον διωγμό, το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή που οργάνωσαν ακόμα και διαδήλωση εναντίον της κ. Δραγώνα. Βασικός εμπνευστής των κινητοποιήσεων, ποιος άλλος; Ο κυνηγός τουρκικών κεφαλών Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος κατηγορούσε την κ. Μπακογιάννη ότι «έχει αναλάβει εργολαβικά τις δημόσιες σχέσεις της Τουρκίας», ότι «μπήκε σ’ αυτή τη θέση από τις ΗΠΑ, αυτοί τη διορίσανε, και έτσι μπήκε για να κάνει ζημιά» και ότι «καθίσταται μέρα τη μέρα επικίνδυνη». Τώρα, τον μιμείται ο νέος του αρχηγός αλλά και η κ. Μπακογιάννη!
Ο Γεωργιάδης, ως γραμματέας του ΛΑΟΣ, προκρίνει την «εθνική λύση» που προτείνει ο Δ. Δημόπουλος, την εκδίωξη δηλαδή της μειονότητας από την Ελλάδα επειδή είναι τουρκική
Και τι αντιπρότεινε ο κ. Γεωργιάδης; Μα τις θέσεις του Δημητρίου Δημοπούλου στο καθαρά εθνικοσοσιαλιστικό βιβλίο «Η καταγωγή των Ελλήνων». Ο Δημόπουλος υπήρξε συνιδρυτής της νεοναζιστικής οργάνωσης «Κόμμα 4ης Αυγούστου», μαζί με τον Πλεύρη, ενώ επί χούντας διορίστηκε γ.γ. του υπουργείου Γεωργίας (1972-73). Στο επίμαχο βιβλίο υποστηρίζει ότι η μειονότητα στη Θράκη είναι τουρκική και προτείνει την εκδίωξή της (σ. 326).
Ας μην ξεχάσουμε, βέβαια, αυτό που δεν θέλουν να θυμούνται τα αδέλφια Μητσοτάκης - Μπακογιάννη. Ο Αχμέτ Σαδίκ, που πολιτευόταν ανοιχτά ως Τούρκος, ήταν εκείνος που μαζί με τον Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ εξασφάλισαν, τον Απρίλιο του 1990, την υπερψήφιση της κυβέρνησης του Κων. Μητσοτάκη, εφόσον η Ν.Δ. είχε μόνο 150 έδρες. Και λίγες μέρες αργότερα, ο Σαδίκ ψήφιζε τον Κων. Καραμανλή ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τότε, δηλαδή, ο «Τούρκος» ήταν χρήσιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου