;)
Λίγες μέρες μετά την συντριπτική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 21ης Μαϊου, κι αφού η νηφαλιότητα του νου άρχισε να ελέγχει τον συναισθηματισμό των διαβατηρίων και της αυτοεξορίας ως επίδοξη λύση, μαζί επανέρχεται και το ερώτημα της καταλληλότερης ψήφου ενάντια στον επόμενο Πρωθυπουργό. Το ερώτημα απευθύνεται ή μάλλον πηγάζει από εκείνη την “πλειοψηφία” που τον θεωρεί τον πιο ακατάλληλο˙ ιδιαίτερα αποτελείται από ανθρώπους που έχουν συμμετάσχει σε πολύ λιγότερες εθνικές εκλογές από τους γονείς τους. Από νέους και νέες που γαλουχήθηκαν πολιτικά σε εποχές μνημονίων και χάρη στην πρόσφατη ετυμηγορία του λαού, θέλοντας και μη, μπορούν να απεγκλωβιστούν από το δίλημμα της ψήφου ως αρνητικής θέσης για “να μη βγει ο Μητσοτάκης”.
Αναμφίβολα κάθε νέος προοδευτικός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα έχει κληρονομήσει αυτό το βάρος, το έχει βιώσει ως ανάγκη για τουλάχιστον μία τετραετία κι ακόμα και εάν δεν μπήκε στον πειρασμό της αρνητικής τοποθέτησης, το αντιμετωπίζει ως οικείο: “προφανώς και θα προτιμούσα να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη κι αν δεν τον ψηφίζω”. Ευτυχώς ή δυστυχώς το σενάριο αυτό ανήκει πλέον στο φαντασιακό κι επομένως -και δεδομένου ότι μάλλον δε σοβαρολογούμε όταν ισχυριζόμαστε ότι ως λύση θα μεταναστεύσουμε μαζικά κάπου στην εκσυγχρονισμένη ΕΕ- μας επιτρέπεται πλέον σταδιακά να αναλογιστούμε τι θέλουμε και τι πρέπει ή μπορούμε να κάνουμε.
Ωστόσο είναι πιο εύκολο να αναζητήσει κανείς μία νέα λύση ανάμεσα στις συνήθεις σκέψεις του παρά να αλλάξει συνήθειες. Ο χώρος που τέμνεται με τη Νέα Δημοκρατία κι εκτείνεται προς τα αριστερά της προφανώς και δε θα αλλάξει μέσα σε 20 μέρες, ιδιαίτερα προεκλογικές μέρες. Όταν στήνονται οι κάλπες ο διάλογος άλλωστε σταματά. Έτσι, η τοποθέτηση ως αρνητική στάση αλλά κυρίως ως εύκολη απάντηση στην έλλειψη ενός θετικού προτάγματος από όλο το παραπάνω φάσμα, επανέρχεται ελαφρώς μετασχηματισμένη: η ψήφος δηλαδή ως ανάχωμα σε μία επερχόμενη παντοκρατορία. Κάθε πολιτικός σχηματισμός εντός ή για λίγο εκτός Βουλής έχει πάρει θέση στοχεύοντας στην τομή των πολιτικών του συνόρων σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντικαταστήσει το ΣΥΡΙΖΑ ως πιο ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση που θα φανεί χρήσιμη απέναντι στην επερχόμενη κυβέρνηση, κι επομένως διεκδικεί πίσω ότι μετριοπαθές προοδευτικό (κέντρο) του έκλεψε ο τελευταίος τα χρόνια των μνημονίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διατηρηθεί ως κύριος προοδευτικός πόλος εναλλακτικής ελαχιστοποιώντας τις αναμφίβολα χρήσιμες απογοητευμένες διαρροές του προς τα πιο αριστερά. Το ΚΚΕ πρέπει να διατηρήσει τα αυξημένα του ποσοστά ως εγγυητής μιας συνεπούς και σταθερής στάσης εντός κι εκτός Βουλής, κι επομένως παρουσιάζεται και ως μία δελεαστική επιλογή αποφυγής ενός προδιαγεγραμμένου σε ήττα διπόλου. Το ΜέΡΑ25, εκτός Βουλής για σχετικά λίγες ψήφους αλλά και επικίνδυνα αρκετές ταυτόχρονα, θέλει να πείσει για το μαθηματικά αληθές: ένα 3% θα προκαλέσει μεγαλύτερο αριθμητικό πλήγμα στο νικητή Μητσοτάκη κι επομένως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα η ψήφος υπερ του έναντι οποιουδήποτε αντιπολιτευόμενου κόμματος που βρίσκεται ήδη εντός Βουλής.
Πανστρατιά. Το διακύβευμα των εκλογών έχει ήδη τεθεί από την αντιπολίτευση συνολικά κι είναι μάλλον πιο ηττοπαθές και λιγότερο πολιτικό από ποτέ, τουλάχιστον για όσες αναμετρήσεις έχει βιώσει κάθε νέος και νέα που τοποθετούνται σε κάποιο προοδευτικό φάσμα: αφού δεν τους διώξαμε ας μετριάσουμε (μοιράσουμε) την ήττα μεταξύ μας. Η παραλλαγή αυτή της στάσης -που κληρονομείται χρόνια- απέναντι στη Δεξιά ήταν δεδομένο ότι θα συμβεί. Και για να είμαστε δίκαιοι θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί θετικότερο πρόταγμα ανάμεσα σε μόλις ένα μήνα εκλογικών αναμετρήσεων. Οι πολιτικοί σχηματισμοί ωστόσο που ευαγγελίζονται την αλλαγή, κι ιδιαίτερα αυτοί αριστερότερα του κέντρου, έχουν επαναπαυθεί στον ετεροκαθορισμό απέναντι σε έναν εχθρό.
Η Αριστερά μοιάζει εγκλωβισμένη στη χειρότερη εκδοχή της ύπαρξης της. Αν το σύνθημα των παλαιότερων ετών ήταν η ενότητα, αν οι συγγενείς πολιτικοί σχηματισμοί αλληλοπροσκαλούνταν τόσα χρόνια στο ίδιο ξενέρωτο πάρτυ, η επόμενη μέρα από την 21η Μαΐου προς τις επερχόμενες εκλογές αποδεικνύουν στην πράξη ότι το αύριο μάλλον δε θα έρθει με ενότητα απέναντι σε κάποιο κοινό “αντίπαλο”. Η απουσία θετικού και ουσιώδους πολιτικού εναλλακτικού προτάγματος είναι που διατηρεί το αντίπαλο δέος τόσο συσπειρωμένο ώστε ακόμα και εάν το κοινό αίσθημα απαιτεί την αποδυνάμωση του, ακόμη και εάν αθροίζαμε με κενότητα, σκέτες, τις αρνητικές πολιτικές μας στάσεις δε θα αρκούσαν για να φέρουν το αύριο.
Οι άνθρωποι που μένουμε σε αυτή τη χώρα, που ζητάμε καλύτερη ζωή για εμάς, την κοινωνία, τις οικογένειες μας και τους φίλους μας, που αγανακτούμε απο τη λεηλασία του τόπου, από την αδικία των θεσμών και την παρακμή της πολιτικής και συχνά βιώνουμε την αντίθεση της φυγής ως λύση στη συνεχή και καθημερινή απογοήτευση, δεν έχουμε καμία άλλη βιώσιμη επιλογή για το συλλογικό μας μέλλον πέρα από το να ξαναβρούμε τις θετικές μας αναζητήσεις, να επαναδιατυπώσουμε τις ανάγκες μας και να τις θέσουμε στο πολιτικό προσκήνιο όχι ως εναλλακτική λύση, όχι ως ένα ακόμη “απέναντι” αλλά ως σύγχρονη αναγκαιότητα, ως αυτό που θα γίνει. Το εάν και πότε θα βρεθεί ή θα δημιουργηθεί και θα ενδυναμωθεί κάποιος πόλος συσπείρωσης και έκφρασης αυτής της αναγκαιότητας μοιάζει στο σήμερα μακρινό αν όχι δευτερεύον.
*Υποψήφιος διδάκτορας στο ΕΜΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου