Είναι ο Πούτιν εγκληματίας πολέμου; Ναι, σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος είχε αποκαλέσει τον Ρώσο πρόεδρο δολοφόνο πριν από μερικούς μήνες σε συνέντευξή του. Εχει εισβάλει σε ανεξάρτητη χώρα, έχει καταλάβει τμήματα της επικράτειάς της, βομβαρδίζει πόλεις, σκοτώνει αμάχους, οδηγεί στην προσφυγιά πολίτες της Ουκρανίας. Αυτό είναι το κατηγορητήριο. Γεννιούνται έτσι ορισμένα ερωτήματα.
Αν ο Πούτιν είναι δολοφόνος, γιατί συναντήθηκε μαζί του; Γιατί προσπαθούσε να βρει μια λύση στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, η οποία είχε δηλώσει με τον πιο σαφή τρόπο ότι δεν θα ανεχτεί την παρουσία ΝΑΤΟϊκών επιθετικών όπλων στην αυλή της; Αν ο Πούτιν είναι δολοφόνος, γιατί ο υπουργός του, Μπλίνκεν, συνομιλούσε με τον ομόλογό του Λαβρόφ πριν από την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία; Γιατί αντάλλασσαν έγγραφα όπου υπήρχαν τα αιτήματα της μιας και της άλλης πλευράς; Με δολοφόνους δεν κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι γιατί είναι σαν να αναγνωρίζεις, ενδεχομένως και να δικαιολογείς, τις δολοφονικές πράξεις τους.
Αν ο Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου, γιατί δεν διακόπτεις τις διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία; Η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα λειτουργεί, η πρεσβεία της Ρωσίας στην Ουάσινγκτον λειτουργεί, οι δύο χώρες συνυπάρχουν στον ΟΗΕ. Αν ο Πούτιν είναι δολοφόνος και εγκληματίας πολέμου, γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ζητάει από τους Δυτικούς συμμάχους του να μην παρεμβαίνουν στη διένεξη; Γιατί τους αφήνει να επικοινωνούν μαζί του και να μεσολαβούν ώστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να αποσυρθούν τα ρωσικά στρατεύματα;
Γιατί δεν εκφράζει τη δυσφορία του στον Μακρόν, τον Σολτς, τον Ερντογάν, οι οποίοι κρατούν ανοιχτούς διαύλους επαφής με έναν δολοφόνο και εγκληματία πολέμου; Εχει νόημα να συζητάς με έναν εισβολέα και να περιμένεις απ’ αυτόν να εγκαταλείψει τα σχέδιά του αν και σου έχει καταστήσει σαφές ότι δεν προτίθεται να διαπραγματευτεί τα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει (προσάρτηση της Κριμαίας, αναγνώριση των αυτοαποκαλούμενων λαϊκών δημοκρατιών) και δεν πρόκειται να μείνει άπραγος στην επιχείρηση περικύκλωσης της χώρας του από το ΝΑΤΟ;
Μήπως έχουμε να κάνουμε με μια ρητορική πιρουέτα του Μπάιντεν που έχει στόχο να ακυρώσει την κριτική που δέχεται στη χώρα του από τους πολιτικούς αντιπάλους του αλλά και από παράγοντες του κόμματός του που ζητούν πιο αποφασιστική στάση υπέρ της Ουκρανίας και πιο δυναμικές απαντήσεις και στο στρατιωτικό και στο οικονομικό επίπεδο, ώστε να υποχρεωθεί ο Πούτιν να συνθηκολογήσει; Μήπως είναι μια προσπάθεια του Μπάιντεν να διασκεδάσει τις πολύ άσχημες εντυπώσεις που προκάλεσε η απόφασή του να αποσυρθούν οι ΗΠΑ από το Αφγανιστάν ηττημένες, παραδίδοντας τη χώρα στα χέρια των Ταλιμπάν, τους οποίους η υπερδύναμη πολεμούσε επί είκοσι χρόνια; Μήπως τελικά τα περί παραβίασης του διεθνούς δικαίου είναι πομπώδη λόγια για εσωτερική και διεθνή κατανάλωση; Υπάρχει περίπτωση ο κατά τον Μπάιντεν δολοφόνος και εγκληματίας πολέμου Πούτιν να οδηγηθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου;
Σε ποιο δικαστήριο; Σ’ αυτό που δεν αναγνωρίζουν ούτε η Ρωσία ούτε όμως και οι ΗΠΑ; Αυτές για ευνόητους λόγους γιατί έχουν πλούσια παράδοση εισβολών, πραξικοπημάτων, αεροπορικών επιθέσεων, δολοφονιών αμάχων σε κάθε γωνιά του πλανήτη και δεν θα ήθελαν να βρεθούν απολογούμενες. Αλλωστε, σύμφωνα με το αφήγημά τους, ο δικός τους ιμπεριαλισμός είναι ηθικός, των εχθρών τους είναι ανήθικος. Μήπως θα παραπεμφθεί ο Πούτιν σε κάποιο άλλο διεθνές δικαστήριο που θα συγκροτηθεί ειδικά για την περίπτωση της Ουκρανίας; Τέτοια ειδικά ποινικά δικαστήρια, όπως αναφέρει ο καθηγητής Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Αντώνης Τζανακόπουλος, «είχαν ιδρυθεί για τη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα - αυτό ήταν όμως με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, που εδώ είναι αδύνατη λόγω ρωσικού βέτο» («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 14.2.2022). Εκτός αν ο Μπάιντεν και κάποιοι άλλοι Δυτικοί ηγέτες πιστεύουν ότι ο Πούτιν θα παραδοθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ύστερα από αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία.
Υπόθεση εργασίας: Ο πόλεμος τελειώνει, η Ρωσία παραμένει στην Κριμαία και στις αυτοαποκαλούμενες λαϊκές δημοκρατίες, οι Ουκρανοί θρηνούν τους νεκρούς τους, οι πρόσφυγες επιστρέφουν στις κατεστραμμένες εστίες τους και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, ο ουκρανικός εθνικισμός φουντώνει, η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι η χώρα τους δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και θα περάσουν χρόνια μέχρι να πετύχει (αν πετύχει) να μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κυρώσεις σιγά σιγά αποσύρονται, ειδικά εκείνες που πλήττουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να μιλούν με τον Πούτιν, δεν αποκλείεται να το κάνουν και οι Αμερικανοί, οι κακόφημοι Ρώσοι ολιγάρχες βαφτίζονται ξανά ευυπόληπτοι επενδυτές και το διεθνές δίκαιο επιστρέφει στη φυσική θέση του, δηλαδή στις αναλύσεις των ειδικών, στα διδακτορικά των υποψήφιων καθηγητών και στις διακηρύξεις των ηγετών. Μ’ άλλα λόγια, κουρελιασμένο στο βάθρο του. Φρικαλέα κανονικότητα.
Ανάγωγα
Το μοντέλο Μακρόν αντιγράφει ο Ελληνας πρωθυπουργός. Και ως προς την πυκνότητα των τηλεοπτικών… διαγγελμάτων και ως προς την αισθητική (επιμελώς ατημέλητος, αξύριστος). Οχι όμως επί της ουσίας. Ο Γάλλος πρόεδρος δήλωσε ότι «το κράτος θα χρειαστεί να αναλάβει πολλές πτυχές του ενεργειακού τομέα. Θα χρειαστεί να έχουμε την κυριότητα πολλών βιομηχανικών παικτών». Ο δικός μας ούτε που το σκέφτεται. Αυτό δα έλειπε, να υποκύψει στον… ακροαριστερό λαϊκισμό που σηκώνει ξανά κεφάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου