Διαβάστε το ria.ru στο
Η Ευρώπη, ηπειρωτική και νησιωτική, αντιμέτωπη με την όξυνση της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, όπως ήταν αναμενόμενο πήρε τη θέση που έπαιρνε πάντα.
Και κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της Φινλανδίας υπό την ηγεσία της ΕΣΣΔ, και κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.
Η Ευρώπη, εκτός από τους πολιτικούς που οι θέσεις τους υποχρεώνουν τόσο να δράσουν όσο και να κάνουν δηλώσεις, πάντα προτιμούσε να περιμένει και μετά να ενταχθεί στους νικητές.
Τα συνθήματα και οι μελωδικές διακηρύξεις σε αυτή την περίπτωση δεν αξίζουν τίποτα, οι ενέργειες είναι σημαντικές, αλλά για να καταλάβουμε γιατί το τελευταίο είναι σφιχτό, τουλάχιστον, παρά την προφανή επιθυμία να μην θυμόμαστε τη λέξη «απεναζοποίηση» για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εδώ χρειάζεται μια παρέκβαση στα σκοτεινά -χωρίς εισαγωγικά- την εποχή της ναζιστικής κατοχής.
Μάλλον θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ήπειρος έπεσε στα πόδια των Ναζί σε λιγότερο από έξι εβδομάδες, ότι τα βασίλεια και οι δημοκρατίες δεν αντιστάθηκαν κατ' αρχήν στη Βέρμαχτ, ότι τη στιγμή που υπογράφτηκαν οι συνθηκολογήσεις, δεν οργανώθηκε λαϊκός πόλεμος .
Η Αντίσταση έγινε Αντίσταση -και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε σήμερα και να το ξαναλέμε- σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρη στις ξένες δραστηριότητες της σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών, αφενός, και στο έργο των κομμουνιστών, αφετέρου.
Οι Ευρωπαίοι κάτοικοι δεν πήγαν στους παρτιζάνους, δεν έκαναν δολιοφθορές, δεν έβγαλαν προκηρύξεις τη νύχτα. Όλα αυτά ήρθαν πολύ αργότερα, περίπου ένα χρόνο αργότερα. Τη στιγμή που ξεκίνησε για εμάς ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος.
Όπως επίσης δεν υπήρξε συνολική εσωτερική αντίσταση στον γερμανικό φασισμό.
Για όσους δεν είναι ακόμη σίγουροι ότι η Ευρώπη αποδέχτηκε τον Χίτλερ και αποδέχτηκε τις πολιτικές του όσον αφορά τόσο την εξόντωση των Εβραίων όσο και τη φυλετική θεωρία, αρκεί να δούμε, για παράδειγμα, τα ημερολόγια του συνταγματάρχη της Βέρμαχτ, στρατηγού Φραντς Χάλντερ, όπου περιγράφει πώς τόσο ο ίδιος προσωπικά όσο και τα στρατεύματα που διοικούσε έγιναν δεκτά στο Βέλγιο και τη Γαλλία.
Στις σημειώσεις, που είναι λακωνικές με στρατιωτικό τρόπο, ο κ. Χάλντερ αναφέρει τόσο την υποδοχή που του παρείχαν οι ιδιοκτήτες τους σε ταβέρνες δίπλα στο δρόμο, όσο και πώς αντέδρασαν οι κάτοικοι της πόλης στην άφιξη του ναζιστικού στρατού.
Τους υποδέχτηκαν θερμά, νόστιμο φαγητό και καλό κρασί μπήκαν στα τραπέζια - για να συνοψίσουμε τις ξεκούραστες γραμμές των ημερολογιακών εγγραφών.
Πόλεμος? Τι είδους πόλεμος;
Ας υποθέσουμε ότι οι γραμμές που έγραψε το χέρι του Χάλντερ είναι μόνο μια απόδειξη. Και, κατά τη γνώμη εκείνων που αποφάσισαν σήμερα να λάβουν τη θέση των «αντικειμενικών παρατηρητών και αναλυτών», δεν μπορεί να γενικευτεί και οι λεπτομέρειες από το ημερολόγιο ενός από τους κορυφαίους στρατηγούς του ναζιστικού στρατού δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν την ευρωπαϊκή κοινωνία στο σύνολό της. .
Τότε τι γίνεται με άλλα στοιχεία;
Τι γίνεται με τα λόγια εκείνων που, για παράδειγμα, δούλευαν ως αχθοφόροι στο ξενοδοχείο Terminus στη Λυών, όπου βρισκόταν εκείνη τη στιγμή η έδρα της Γκεστάπο και στα οποία ήταν εξοπλισμένοι θαλάμοι βασανιστηρίων;
Μην νομίζετε ότι οι Ναζί, όλα τα χρόνια της κατοχής της Ευρώπης, προσπάθησαν με κάποιο τρόπο να κρύψουν αυτό που έκαναν.
Καθόλου.
Οι συγκεντρώσεις κατά των «υπανθρώπων» γίνονταν υπό το φως της ημέρας, σε πολυσύχναστους δρόμους ή σε σπίτια όπου, εκτός από Γάλλους Εβραίους, ζούσαν και μη Εβραίοι Γάλλοι. Αλλά οι περιπτώσεις που βοήθησαν τους γείτονές τους να κρυφτούν ή απλώς τους έσωσαν ήταν, δυστυχώς, μεμονωμένες.
Ναι, ένα τέτοιο τεμάχιο, αγχόνη ή εκτέλεση υποτίθεται ότι ήταν για αυτό, αλλά παρόλα αυτά, οι ιδέες για τις παγκόσμιες αξίες εκείνη τη στιγμή κατά κάποιο τρόπο δεν βρήκαν τρόπο και δεν είχαν καθολική σημασία.
Φυσικά, υπήρχαν και άλλοι. Και άνθρωποι και πράξεις, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τον γενικό φορέα των διαθέσεων των ευρωπαϊκών εθνών.
Θα μπορούσε ακόμη και να είναι έτσι: οι εκτελέσεις των ομήρων γίνονταν στη μια πλευρά του δρόμου, και από την άλλη τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και η γραμμή για το κρεοπωλείο δεν λιγόστευε.
Η διάθεση δεν άλλαξε ριζικά, ακόμη και όταν η ΕΣΣΔ μπήκε στον πόλεμο.
Στην επίθεση της 22ας Ιουνίου 1941 συμμετείχε τότε η Ευρωπαϊκή Διεθνής, και όχι μόνο οι στρατιώτες της γερμανικής Βέρμαχτ, και αυτό πρέπει επίσης να γίνει γνωστό σήμερα.
Όταν οι Ρώσοι γκρέμισαν πάνω από το 75 τοις εκατό του προσωπικού των ναζιστικών τμημάτων, καλύπτοντας έτσι πολλούς Ευρωπαίους με τον εαυτό τους, σώζοντας άμεσα ή έμμεσα τη ζωή τους, διατηρώντας όλα αυτά τα μνημεία που εξακολουθούν να θαυμάζονται, σταματώντας τα καμίνια των κρεματόρια των στρατοπέδων θανάτου - και όλα αυτά με κόστος εκατομμυρίων ζωών πολιτών της ΕΣΣΔ, τόσο στρατιωτικών όσο και πολιτών, - μας είπαν να επιστρέψουμε από όπου ήρθαμε, ξεκινώντας σχεδόν αμέσως έναν ψυχρό πόλεμο εναντίον μας.
Φυσικά, στις δηλώσεις και τις διακηρύξεις της εποχής μιλούσαν για «σταλινικό καθεστώς», «κομμουνιστική ιδεολογία και δικτατορία», αλλά ο απώτερος στόχος δεν ήταν οι πολιτικοί ή η πολιτική, ο απώτερος στόχος ήταν οι άνθρωποι. Σοβιετικός λαός.
Και αυτό, επίσης, πρέπει να το θυμόμαστε σήμερα.
Και εδώ είναι τι πρέπει να γνωρίζετε.
Η αποναζοποίηση στην ίδια Ευρώπη έγινε, αν και με κολοσσιαία δουλειά, που διήρκεσε πολλές δεκαετίες, μόνο στη Γερμανία. Και μόνο επειδή αυτή η χώρα υπέστη μια συντριπτική ήττα.
Στις χώρες που κατέλαβαν οι Γερμανοί Ναζί, κάπου διατηρώντας τους κρατικούς θεσμούς, και κάπου περιορίζοντας τα προνόμιά τους, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις υποτάσσοντας πλήρως το Ράιχ, δεν υπήρχε πραγματική αποναζίωση, γιατί τότε θα έπρεπε να δικαστούν και μετά να δικαστούν φυλακή σχεδόν ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό.
Ως εκ τούτου, προτάθηκε ή εφευρέθηκε ένα σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο ολόκληρη η περίοδος της κατοχής «μηδενίστηκε» και ό,τι συνέβη ή διαπράχθηκε κατά την περίοδο των νόμων του Ράιχ στην επικράτεια των ευρωπαϊκών χωρών. έπαψε να έχει σημασία. Ως εκ τούτου, δεν υπόκειται σε καμία νομική ή ηθική εκτίμηση.
Ναι, κάποιος παραδόθηκε στο δικαστήριο. Καταδικάστηκαν μάλιστα και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Και κάποιος πραγματικά εκτελέστηκε.
Αλλά ακόμα κι αν μιλάμε για δεκάδες και εκατοντάδες συνεργάτες, εκατομμύρια και δεκάδες εκατομμύρια δούλεψαν για τους Ναζί και συνεργάστηκαν με τους Ναζί.
Από αυτή την οπτική, φυσικά, το κατόρθωμα όσων πήγαν στην Αντίσταση, που αιχμαλωτίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή στάλθηκαν σε στρατόπεδο θανάτου, μοιάζει με ηθική ποινή για όσους υπηρέτησαν τους Ναζί ακριβώς στο χώρο εργασίας.
Ούτε η κοινωνία ούτε οι θεσμοί της υποβλήθηκαν σε αποναζισμό. Ούτε, για παράδειγμα, ο γαλλικός σιδηρόδρομος, του οποίου η ηγεσία παρείχε τακτικά μεταφορές για τη μεταφορά Εβραίων και αντιφασιστών στα στρατόπεδα θανάτου, το προσωπικό δεν αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τέτοιες εντολές. Και στους πολλούς χιλιάδες Γάλλους σιδηροδρόμους, υπήρχε μόνο ένας οδηγός που αρνήθηκε να πάρει το τρένο για το Άουσβιτς. Ενας. Από χιλιάδες. Αποκαλύφθηκε ότι. Ο άνθρωπος.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη ξεχάστηκε πολύ γρήγορα και η παρουσία μνημείων, ο εορτασμός των επετείων των συμμαχικών αποβιβάσεων στη Νορμανδία, καθώς και οι περιποιημένοι βετεράνοι, δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι παραπλανητικές.
Ο πόλεμος ξεχάστηκε πολιτικά, γιατί αμέσως μετά το τέλος του χαράχθηκε μια πορεία για την ενοποίηση της ηπείρου, πρωτίστως οικονομική.
Και σε αυτήν την οικονομική ένωση, σημαντικός ρόλος ανατέθηκε στην τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Και ήδη οι αρχές της δεν ήθελαν να θυμίζουν συνεχώς το παρελθόν.
Δεν ήθελαν σε τέτοιο βαθμό που τον Νοέμβριο του 1962, δύο μήνες πριν από την επίσημη τελετή υπογραφής της Συνθήκης των Ηλυσίων μεταξύ Γαλλίας και ΟΔΓ, σχετικά με την οδηγία που δόθηκε προσωπικά από τον de Gaulle, ο SS Obergruppenführer Karl Oberg, αρχηγός της Γαλλικής Γκεστάπο, αποφυλακίστηκε.
Λέγεται ότι ο Ντε Γκωλ προλάβαινε με αυτόν τον τρόπο τα πιθανά αιτήματα του τότε ομοσπονδιακού καγκελαρίου Αντενάουερ.
Ο Obergruppenführer Karl Oberg ήταν το πρόσωπο που έδωσε εντολή στον επικεφαλής της Γκεστάπο της Λυών, Klaus Barbier, να ζητήσει από τον πιο στενό συνεργάτη του de Gaulle, Jean Moulin, με το παρατσούκλι Max, να εκδώσει τους συντρόφους του και ολόκληρη τη δομή της Αντίστασης (ο Moulin συντόνισε τη δημιουργία του Κύτταρα αντίστασης με εντολή του Ντε Γκωλ).
Η ηθική πτυχή διαγράφηκε και έγινε αόρατη στο κοινό, αφού επρόκειτο, όπως έλεγαν τότε, για τη γεωπολιτική και για «νέους τρόπους ανάπτυξης της ηπείρου μετά τον πόλεμο», μια ήπειρο που αποφάσισε να γίνει «το λίκνο της ειρήνης και ευημερία."
Στην πραγματικότητα, η Ιστορία αργά ή γρήγορα αποφάσισε ούτως ή άλλως να τους αναγκάσει να πληρώσουν τους παλιούς λογαριασμούς. Ανεξάρτητα από τον «κόσμο» που χτίστηκε και την «ευημερία» που επιτεύχθηκε.
Σήμερα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ.
Είναι επίσης σαφές ότι, μιλώντας τώρα για «ντεναζοποίηση» με ένα άγγιγμα σύγχυσης και εκνευρισμού προς τη Ρωσία, οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν την απλή περίσταση ότι όπου εκλέγονται και κυβερνούν, δεν έχει γίνει καμία αποναζοποίηση -πραγματική, βαθιά, συνολική-. με αυτόν τον τρόπο.και δεν ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου