Λίγα τινά για το θείο· αφορούν και την προγεννησιακή ζωή: το όνειρο, το κλάμα, το γέλιο -στη συνέχεια το παιχνίδι, ο χορός, ο έρωτας, ο οργασμός. Στο ανάμεσο θα μπορούσε κανείς να συμπεριλάβει τη γλώσσα, τις χειρονομίες, τους μορφασμούς του προσώπου. Εχει ενδιαφέρον, εάν η εικασία είναι σωστή, ότι απουσιάζει πανηγυρικά η λογική. Πότε αυτή εμφανίζεται; Αμέσως μετά τη συνείδηση, εάν ερμηνεύουμε σωστά την πορεία του είδους. Λέμε ότι ο κινηματογράφος είναι η έβδομη τέχνη. Μήπως σφάλλουμε; Μήπως είναι η πρώτη; Γιατί τι άλλο είναι τα όνειρα; Μήπως γεννιόμαστε όλοι καλλιτέχνες, τεχνουργοί, δημιουργοί; Μάλλον όμως όλα αυτά δεν έχουν σημασία μια και η πραγματικότητα μας οδηγεί αλλού: στη σκέτη λογική. Είναι λειψή όμως μια τέτοια πραγματικότητα, μια και αγνοεί το πάθος και, όσο κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε, το παράλογο [το αδιανόητο και λοιπά].
Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι το παράλογο στοιχείο είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση και όπως λένε παλιοί σοφοί δυναστεύει μέγα μέρος της συμπεριφοράς μας καθώς και μέγα μέρος αυτού που θεωρούμε σκέψη μας. Το παράλογο περικλείει και το θάμβος αλλά και κινδύνους. Είμαστε απόγονοι και του Απόλλωνα αλλά και, κυρίως, του Διονύσου, του καταστροφέα αλλά και του ελευθερωτή. Για να είμαστε φειδωλοί στην κρίση μας, γι’ αυτό τυπώνονται όλα τούτα (και για να ξέρουν οι αναγνώστες [το ξέρουν] ότι συμμετέχουν και οι ίδιοι στη συγγραφή αφού τυχαίνουν αμέριστου σεβασμού). Δεν πειράζει εάν ενίοτε κυριαρχούν δογματισμοί και εμμονές, αυτά απαλείφονται με τον καιρό και τη βαθύτερη γνωριμία με τους απαιτητικούς αναγνώστες.
Και λίγα τινά για τη δημοσιογραφία, όπως τη βλέπουμε και τη «θαυμάζουμε» σήμερα στο τηλεοπτικό κανάλι της κυβέρνησης, ξέρετε πολύ καλά, στον «Σκάι» -πολλοί εργαζόμενοι εκεί δεν ντρέπονται καθόλου. Ο λόγος εδώ για το όνειδος της δημοσιογραφίας, έναν Αρη Πορτοσάλτε, που αποκάλεσε στον αέρα συνάδελφο δημοσιογράφο, τον Νίκο Σβέρκο, «αριστερό φασίστα» χωρίς να υπάρξει κάποια αντίδραση από τους άλλους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους [τον εκπομπάρχη και μια παλιά συνάδελφο από την «Ελευθεροτυπία»].
Εχουν εκτραχυνθεί οι δεξιοί δημοσιογράφοι, έχουν καταντήσει αστείοι αλλά και ανυπόφοροι και επικίνδυνοι συνάμα. Βλέπουν ότι η κυβέρνησή τους πνέει τα λοίσθια και αντιδρούν βάναυσα σε όποια φωνή αρθρώνει κάτι διαφορετικό και όχι αναγκαστικά υβριστικό. Αυτός ο άνθρωπος [δημοσιογράφος εν προκειμένω] έχει το θράσος να αποκαλεί όσους έχουν διαφορετική αντίληψη ακροαριστερούς λαϊκιστές και για να τονώσει και το ηθικό του και να δείξει ότι είναι υπέρ της δημοκρατίας και μόνο κάνει λόγο και για ακροδεξιούς λαϊκιστές. Αποκαλεί το κόμμα της αντιπολίτευσης «κόμμα για τα μπάζα», «άχρηστη αντιπολίτευση», χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς ίχνος, λέει, [τρομάρα μας] λαϊκισμού (!) -ο επαίσχυντος, ο υβριστής ενός μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού. Απορώ με την ψυχραιμία του συναδέλφου -είναι βέβαιο ότι αν κάποιος άλλος ήταν στη θέση του ίσως είχε τη συμπεριφορά του Κασιδιάρη απέναντι στη Λιάνα Κανέλλη, που δεν δίστασε, δημοσία, να τη χαστουκίσει, με τον Παπαδάκη και τον Παυλόπουλο αγάλματα.
Είναι προφανές ότι αυτός ο Πορτοσάλτε και η παρέα του έχουν χάσει την ψυχραιμία τους -ας πούμε μόνο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου