Η Μεγάλη Λεηλασία της Ελλάδας..
Από τα Αρχεία του Οικονομικού Ταχυδρόμου ολα τα γνωστά και άγνωστα στοιχεία που καταδεικνύουν το μέγεθος και το εύρος της λεηλασίας που πραγματοποιήθηκε στην χώρα από το πελατειακό πολιτικό σύστημα και τους ανθρώπους που σιτίζονταν από αυτό.
Στο σημερινό κείμενο, ο Δημήτρης Στεργίου, αρχισυντάκτης του ΟΤ, και ο Αντώνης Κεφαλάς, αρθρογράφος του, καταγράφουν το «ακρίδειον άγος» της περιόδου 1981-1989, η οποία έκλεισε με το περίφημο σκάνδαλο Κοσκωτά και την παρ’ ολίγον πτώχευση της χώρας επί οικουμενικής κυβερνήσεως Ξενοφώντος Ζολώτα. Έτσι, στις 14 Σεπτεμβρίου 1989, ενώ ήταν ακόμα πρωθυπουργός ο Τζαννής Τζαννετάκης στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-Συνασπισμού, οι δύο συνεργάτες του ΟΤ έγραφαν για τα «τρωκτικά που ρήμαζαν το Δημόσιο και τις συντεχνίες που, διαλύοντας την οικονομία και την παραγωγή, οδηγούσαν στον δανεισμό».
Συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Στεργίου, σε ένα μαστιγωτικό άρθρο του περί «ακριδείου άγους», αναφερόταν στην κραιπάλη της περιόδου Δημ. Τσοβόλα στο υπουργείο Οικονομικών, όπου το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού είχε φτάσει τα 1,3 τρισεκατομμύρια δραχμές (3,8 δισεκατομμύρια ευρώ σήμερα) και αντιπροσώπευε πάνω από 160% του ΑΕΠ μας, ποσοστό ρεκόρ στον κόσμο! Έτσι, όταν τον Ιούνιο 1989 ανέλαβε η κυβέρνηση συνεργασίας, μετά από συνεννόηση των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Χαρίλαου Φλωράκη για να σωθεί η χώρα, στην σχετική συζήτηση για τον προϋπολογισμό που έγινε στην Βουλή αποκαλύφθηκε και η θλιβερή γύμνια της οικονομίας. Παράλληλα δε, είχαν έλθει στο προσκήνιο και οι διαστάσεις της υπόθεσης Κοσκωτά –περίφημο δείγμα ανήθικης διαχείρισης εθνικών πόρων.
«Πέρα από τις διαπιστώσεις αυτές», έγραφε στον ΟΤ ο Δημήτρης Στεργίου, «εκείνο που πρέπει να υπογραμμίσουμε από την συζήτηση στην Βουλή για την οικονομική κατάσταση της χώρας είναι ότι αναδύθηκε για πρώτη φορά η ελπίδα ότι θα ικανοποιηθεί επιτέλους το παλλαϊκό αίτημα για γενική κάθαρση. Ότι, δηλαδή, η κάθαρση δεν θα περιορισθεί στο “Κοσκώτειον άγος”, αλλά θα επεκταθεί και στο “ακρίδειον άγος” που ταλανίζει όλη σχεδόν την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Διότι τα συνταρακτικά στοιχεία των κ.κ. Σουφλιά και Σαμαρά, και ιδιαίτερα του κ. Παπακωνσταντίνου, δεν αφήνουν πια καμμία αμφιβολία ότι επί ΠΑΣΟΚ “έπεσε ακρίδα” στην εθνική οικονομία που απομυζούσε ανελέητα τους εθνικούς και δανειακούς πόρους, ότι σπείρα λωποδυτών και επιρρεπών σε οικονομικά εγκλήματα υπανθρώπων λυμαινόταν τον κρατικό επιχειρηματικό χώρο, ότι ομάδες τυχάρπαστων και κλεφτών δρούσαν ανενόχλητα στο ξέφραγο αμπέλι της οικονομίας μας με μία νοοτροπία που θεωρούσε για πάντα δικό τους τσιφλίκι το ολοένα (για δήθεν δογματικούς λόγους) εξαπλούμενο κράτος.
Γίνεται φανερό, και μάλιστα από τις επικλήσεις του κ. Παπακωνσταντίνου για επέμβαση όχι εισαγγελέα αλλά εισαγγελέων, ότι το παλλαϊκό αίτημα για γενική κάθαρση, που είχε ριχθεί από όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στο καλάθι των αχρήστων, θα ενταχθεί σε λίγο στην διαδικασία που έχει προωθηθεί για όλα τα γνωστά μέχρι τώρα σκάνδαλα. Γιατί η ηθική χρεοκοπία και η σήψη της κοινωνίας μας δεν εντοπίζεται μόνον στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Είναι πολύ βαθύτερη και απλώς “ακτινογραφήθηκε” από το σκάνδαλο του αιώνα… Υπάρχουν όμως και άλλα σκάνδαλα που έχουν επισημανθεί από τις σελίδες του ΟΤ και τον διευθυντή του Γιάννη Μαρίνο και τείνουν να συνθλίψουν την ελληνική οικονομία».
Στο ίδιο τεύχος του ΟΤ, ο Αντώνης Κεφαλάς, παρουσιάζοντας με αριθμούς την τραγική οικονομική κατάσταση και την λεηλασία εθνικού πλούτου που είχε πραγματοποιηθεί, τόνιζε ότι το αντιπαραγωγικό και άχρηστο χρέος αντιπροσώπευε 110% του ΑΕΠ και αργά ή γρήγορα θα έβγαζε την Ελλάδα από τις αγορές. Με άλλα λόγια, θα την οδηγούσε στην χρεοκοπία.
«Τραπεζικοί κύκλοι υποστηρίζουν», έγραφε ο Αντ. Κεφαλάς, «ότι η διαδικασία προσαρμογής πρέπει να πραγματοποιηθεί γρήγορα. Διαφορετικά, η συνεχής ύπαρξη αυτού του άχρηστου χρέους θα διατηρεί τις στρεβλώσεις που ήδη υπάρχουν στην οικονομία γενικά και στο πιστωτικό σύστημα ειδικά και θα εμποδίζει την προσαρμογή της οικονομίας στο σύνολό της. Όπως τόνισε γνωστός τραπεζίτης, που διακρίνεται για την προωθημένη σκέψη του, “η ελληνική οικονομία στην σημερινή φάση της θυμίζει εταιρεία φορτωμένη με junk bonds. Μόνον με την πώληση στοιχείων του ενεργητικού, δηλαδή της περιουσίας της εταιρείας, μπορεί να υπάρξει σωτηρία”. Το κρίσιμο σημείο, με αυτή την έννοια, λοιπόν, εντοπίζεται στην μέθοδο που θα επιλεγεί προκειμένου να γίνει μία ταυτόχρονη εξυγίανση: από την μία των ΔΕΚΟ, που είναι πνιγμένες σε χρέη χωρίς δυνατότητα πληρωμής τους και, από την άλλη, του τραπεζικού συστήματος, που δείχνει ότι έχει κέρδη ενώ αρκετά –για να μην πούμε η πλειοψηφία τους– είναι πλασματικά. Στελέχη που πρόσκεινται στην Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμούν ότι για την Εθνική Τράπεζα και μόνο η αναδιάρθρωση που πρέπει να γίνει στο ενεργητικό της ξεπερνά τα 200 δισεκατομμύρια δραχμές και, ίσως, πλησιάζει τα 250 δισεκατομμύρια δραχμές».
Οι απατεώνες
Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον κάποιοι αρλεκίνοι της πολιτικής και κάποιες πριμαντόνες της γελοιότητας έχουν την δυνατότητα ανάγνωσης γεγονότων του παρελθόντος. Προφανώς δε ούτε τούς ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, όταν στόχος τους είναι η εξαπάτηση και όχι η αλήθεια. Ας έχουν πάντως υπ’ όψη τους ότι σε μία κοινωνία δεν είναι όλοι διανοητικώς ανάπηροι. Υπάρχουν και μέλη της που προσπαθούν να καταλάβουν, γιατί αυτό επιβάλλει η ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας, ευθύνη απέναντι στους δικούς μας, ευθύνη απέναντι στον περίγυρό μας.
«Η σύγχυση της ιστορίας με την ιδεολογία μπερδεύει τα πράγματα και σκοτεινιάζει τις ψυχές» έγραψε ο Στέλιος Ράμφος. Προσθέτοντας, για όσους μπορούν να καταλάβουν, ότι «φάντασμα είναι μία ιδέα σε ρήξη με την πραγματικότητα».
Και πραγματικότητα, πριν 28 χρόνια, ήταν τα ακόλουθα λόγια του Αντώνη Κεφαλά στον ΟΤ: «Σήμερα, η ελληνική οικονομία στηρίζεται σε τραπουλόχαρτα. Σε δάνεια χωρίς αντίκρυσμα. Και η ελληνική κοινωνία σε διχασμό πολιτικό και πολιτισμικό. Δεν μιλάμε μόνον για τα πράσινα και τα μπλε καφενεία. Ούτε για τις ψεύτικες προσπάθειες προσεταιρισμού καλλιτεχνικών συμβόλων, με στόχο την κομματική εκμετάλλευσή τους. Μιλάμε για εκείνους που αντιμετωπίζουν την σημερινή κρίση με βάση την νοοτροπία: “Ε, και τί έγινε; Όλοι έκλεβαν μέχρι τώρα, κλέψανε κα μερικοί δικοί μας. Καλά να είμαστε, να ξανάρθουμε στα πράγματα”. Αλλά, ποια είναι αυτά τα πράγματα; Όταν λέμε ότι η οικονομία στέκεται σε άχρηστα χαρτιά δεν υπερβάλλουμε. Ένα παράδειγμα ίσως είναι αρκετό. Το κράτος έχει στην πλάτη του τις προβληματικές. Ξοδεύουν λεφτά, και λεφτά δεν υπάρχουν. Οι τράπεζες που έχουν δανείσει στις προβληματικές φωνάζουν γιατί κινδυνεύουν και αυτές από δάνεια που δεν αποδίδουν. Πολιτική θέληση για να κλείσουν οι μονάδες δεν υπάρχει (κοινωνικοί είναι δήθεν οι λόγοι γι’ αυτό). Έτσι, γίνεται μια μεγάλη απάτη. Ο ΟΑΕ εκδίδει ομόλογα. Αυτά αντικαθιστούν ένα μέρος από τα δάνεια των τραπεζών. Και οι τράπεζες πιέζονται να πάρουν τα ομόλογα αυτά και να τα εμφανίσουν στο ενεργητικό του ισολογισμού τους, αντί για ένα μέρος από τα δάνεια που δεν ξεπληρώνονται πια. Και πώς θα πληρωθώ από τα ομόλογα, ρωτούν οι τράπεζες; Από τις προβληματικές που θα …ορθοποδήσουν, έλεγαν οι οικονομικοί ανεγκέφαλοι του ΠΑΣΟΚ. Αλλά οι τράπεζες δεν πείθονται ακριβώς. Και ζητούν την εγγύηση του Δημοσίου», έγραφε ο αρθρογράφος.
Κατά τα λοιπά, το «ειδεχθές χρέος» μάς φταίει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου