ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ: ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ Ευγένιος Ανδρικόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ: ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ

 
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ: ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥΣ


Ευγένιος Ανδρικόπουλος 


Είναι επώδυνα αποκαλυπτική η παρουσία πεμπτοφαλαγγίτικης συνδικαλιστικής δράσης στα σπλάχνα της ΕΣΗΕΑ.. Με το που η απεργία στον Πήγασο θορύβησε λόγω της διάρκειάς της τον εκδότη, αυτομάτως συστήθηκε από στελέχη της επιχείρησης εκβιαστικός μηχανισμός,  για την συγκέντρωση υπογραφών αναστολής της. Εικόνα που παραπέμπει ευθέως στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου και συγκεκριμένα κατά την μετέπειτα της ηρωικής προεδρίας (1976-1978) του Γιαννάτου εποχή. 


Τότε που ακόμη και τα νεαρά μη μέλη όπως εγώ συνταχθήκαμε εκόντες άκοντες στον πύρινο αγώνα των παλαιών συναδέλφων μας για τη βελτίωση της εργασιακής μας θέσης. Στόχος που κατακτήθηκε, αφού για πρώτη και ίσως τελευταία φορά η ΕΣΗΕΑ, κινείτο συντεταγμένα ως αποφασισμένος και αδιαίρετος στρατός, στην κατάκτηση των εκδοτικών υψιπέδων.. 

Άλλαξαν όμως από τότε δραματικά οι συνθήκες. 

Οι υπογραφές μας στα έντυπα και κυρίως τα πρόσωπά μας στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, μπορεί να πολλαπλασίασαν την επαγγελματική μας ισχύ, αλλά ταυτοχρόνως μεγέθυναν εξοργιστικά και το ΕΓΩ ενός εκάστου εξ ημών.. Με το πολιτικό προσωπικό που εκλιπαρούσε μια δημόσια παρουσία να μην είναι άμοιρο της βδελυρής μας μετάλλαξης . Συνέπειά της ήταν το καλάμι ενός σταρ που είχαμε καβαλικέψει να μην βρίσκει θέση λόγω μεγέθους στο χώρο στάθμευσης. 

Σταδιακά έτσι αλλοτριωθήκαμε. 

Ο νομοτελειακά ταξικός μας αντίπαλος δεν ήταν ο εκδότης αλλά ο συνάδελφος που διεκδικούσε ίχνη έστω βιοποριστικού φωτός πλάι στην υπέρλαμπρη λάμψη του δικού μας ΕΓΩ. Και όταν η πίεση γινόταν ενοχλητική όπως τα κουνούπια, η απάντηση δινόταν δια μέσου του παρασκηνιακού συνδικαλισμού. 

Μ’ ένα απλό τηλέφωνο στη πολιτική διαχείριση μοιράζονταν ψίχουλα στα σπουργίτια της επαιτείας και όλα έβαιναν καλώς. Ώσπου η βίαιη εισβολή των ιδιωτικών μέσων στη ραδιοτηλεόραση ανέτρεψε άρδην και προς το χειρότερο τις όποιες ισορροπίες. Στις ραδιοσυχνότητες πλέον επικρατούσε συνωστισμός Μέσων και προσωπικού «έτοιμου για όλα». Ακόμη και για ανθρωποφαγία. 

Συνέβη επειδή άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες εισόδων τού έτσι κι αλλιώς αχαρτογράφητου χώρου – κάθε νέα ανακάλυψη χαρακτηρίζεται από την απουσία δικαίου- για να πνιγεί αυτός με υποψήφιους μελλοθανάτους της επερχόμενης ανεργίας, δεδομένου πως η αγορά θα λύγιζε σαν ισχαιμικό άλογο από το υπέρβαρο της πληθώρας των καναλιών.   

Όμως. 

Υπό την μέθη και τις παραισθήσεις  της επίπλαστης ευημερίας ουδείς αντιλαμβανόταν το τσουνάμι που είχε ήδη προκαλέσει αυτός ο τάχα δημιουργικός σεισμός. 
Ακόμη και το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ σιωπούσε ένοχα στην ωμή παραβίαση του καταστατικού της Ένωσης. 

Ώσπου οι εργολάβοι καναλάρχες αντιλήφθηκαν ό,τι η φύση σιχαίνεται. Το κενό. Και το προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, πιέζοντας την πολιτική διαχείριση στην απαλλαγή τους από τις ασφαλιστικές εισφορές ακόμη και του διοικητικού τους προσωπικού.
 Για να το τερματίσουν στη συνέχεια εγγράφοντας και τις (συμπαθέστατες κατά τα λοιπά) κομμώτριές τους στην Ένωση Συντακτών. 

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη έχει αποφανθεί ο λαός. 

Προϊόντος του χρόνου στοχοποίησαν και τα έσοδα από το αγγελιόσημο το οποίο είχε νομοθετικά, δικαστικά (στον ανώτατο βαθμό από το Ειδικό Δικαστήριο) αλλά και Κοινοτικά θεσμοθετηθεί ως πόρος αντικατάστασης των εργοδοτικών εισφορών.  

Για να φθάσουμε μετά από παλινωδίες στο χθες του ληστρικού PSI κι από εκεί στο σήμερα όπου οι πρώτοι φορά αριστερά με την συνδρομή των Πηλιογούσηδων  του δημοσιογραφικού σώματος, στέρησαν εγκληματικά τον μοναδικό πόρο του επικουρικού μας ταμείου, δίχως καν την πρόνοια της αντικατάστασής του. 

Και πότε; 

Όταν χρόνια τώρα ο εργολαβικός μακιαβελισμός έχει διαιρέσει τον κλάδο σε δύο βασικές κατηγορίες. 
Τους ανακοινωσιογράφους και τους Δημοσιογράφους. 

Οι μεν πρώτοι, οι χρυσοκάνθαροι, είναι αυτοί που σήμερα είναι ό,τι οι αφέντες και κύριοί τους θέλουν να είναι και οι δεύτεροι, οι αντιρρησίες συνείδησης, να έχουν σακουλιαστεί για τους κάδους ανακύκλωσης της ανεργίας. 

Μ’ ακόμη και κατά των πρώτων ίπταται ως τρόμος επί της κεφαλής τους η δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης, υπό τη προειδοποίηση μιαςαμερικανιάς:  Leading to the window καλείται. Οδηγεί ο εργοδότης το στέλεχός του στο παράθυρο και υποδεικνύοντάς του τον ασφυκτικό συνωστισμό –όχι της Ρεπούση-  αλλά των δρόμων του κοινωνικού χάους, του δηλώνει πως θα ενταχθεί πάραυτα στην απροσδιοριστία του.. Δεδομένη η υποχώρησή  του κατόπιν αυτού.. 

Πλέον η κατάσταση και με τον λαό να μας δείχνει τις πλάτες του είναι μη αναστρέψιμη εκτός και αν:

Σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος της αληθούς ενημέρωσης αντιπαραταχθεί ως ένα άκαμπτο σώμα τόσο προς την «μεταρρυθμισμένη κυβέρνηση» όσο και προς την εργοδοτική μαφία και με πράξεις ακραίου ακτιβισμού. 

Και ναι αν χρειαστεί να υπάρξουν νεκροί ας υπάρξουν. 

Ας θυσιαστούν οι δημοσιογράφοι στο όνομα της οικογένειάς τους και ενός υπέρτατου αγαθού. 
 Της ενημέρωσης του λαού..  Για να ξεπλυθεί η ντροπή και να πάρει ο λαός την υπόθεση της πληροφόρησής του στην ευθύνη του.